Θέλω να χειροκροτήσω την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζω και δεν μπορώ, δεν μού ’ρχεται με τίποτα. Όλοι οι άντρες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αγαπάμε το βασιλιά των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο, άλλοι λίγο, άλλοι περισσότερο, κι άλλοι παθιασμένα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι γυναίκες, πλην ελαχίστων πάλι εξαιρέσεων, δεν συγκινούνται από τη στρογγυλή θεά, για να μη γράψω πως εκνευρίζονται από το άκουσμά της και μόνο. Συγκινούνται όμως από τους ποδοσφαιριστές, μόνο που δεν τους παρακολουθούν στο γήπεδο, αλλά από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, για να μαθαίνουν την προσωπική τους ζωή.
Πόσα διαζύγια δεν έχουν βγει, εξ αιτίας του ποδοσφαίρου! Εντάξει, για να φτάσει στο σημείο να χωρίσει μια οικογένεια, τα αίτια είναι πιο βαθιά, αλλά το ποδόσφαιρο είναι η αφορμή. Πάντως, κάποιος χώρισε, μετά από είκοσι χρόνια γάμου, επειδή η γυναίκα του είχε πει ψέματα πως είναι Ολυμπιακός, ενώ στην πραγματικότητα αυτή υποστήριζε το αντίπαλο δέος, τον Παναθηναϊκό!
Για να μην τις αδικήσουμε όμως, για σκεφτείτε πόσα βράδια τις αφήσαμε μόνες, όταν η ομαδάρα μας έπαιζε για το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, και το έδειχνε το συνδρομητικό κανάλι. Πόσα βράδια τις αναγκάσαμε να παρακολουθήσουν έναν αγώνα με το ζόρι, κι ήταν υποχρεωμένες ν’ ακούνε τις τσιρίλες μας! Πότε μας έφταιγε ο πουλημένος διαιτητής, πότε ο άσχετος προπονητής, πότε ο ηλίθιος αμυντικός, που τον πέρασε ανενόχλητος ο επιθετικός, πότε ο ανίκανος τερματοφύλακας, που έφαγε τέτοια φάβα γκολ, πότε ο χασογκόλης επιθετικός, που έχασε αυτά που δεν χάνονται με τίποτα, κι άλλα πολλά…
Από μικρός, όπως όλα τα παιδιά του χωριού μου, ήμουνα δεμένος με τη Δόξα Ανωγείων, το καμάρι της περιοχής. Τότε, αν δεν νικούσαμε τα Πράσινα Πουλιά Παλαιοπαναγιάς με τουλάχιστον 3-0, δεν κυκλοφορούσαμε από την ντροπή μας. Κι όταν μπαίναμε στο γήπεδο, δεν βλέπαμε έξω από αυτό τίποτα. Δεν υπήρχαν εκείνη τη στιγμή προβλήματα κι έγνοιες. Το μοναδικό που αποζητούσαμε ήταν να βάλουμε τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.
Παίζαμε επιθετικά. Όλοι στην άμυνα κι όλοι στην επίθεση. Τρελά συστήματα! Το να γυρίσεις πίσω τη μπάλα, έστω και για λίγα μέτρα, κάτι που σήμερα γίνεται συνέχεια, εθεωρείτο έγκλημα και σημάδι ανικανότητας. Έτσι παίζανε όλες οι ομάδες. Ο Γιούτσος, όταν έπαιρνε τη μπάλα, έβαζε το κεφάλι κάτω κι έφτανε σα σίφουνας ως την αντίπαλη εστία, αν δεν είχαν προλάβει να τον ξαπλώσουν οι αμυντικοί. Το ποδόσφαιρο τότε είχε άγρια ομορφιά, κι ήταν εκατό τοις εκατό αρσενικό άθλημα.
Τώρα δυστυχώς, αυτή η ομορφιά έχει προ πολλού χαθεί. Όλα πια είναι συμφέροντα. Άλλωστε οι ομάδες κατάντησαν ανώνυμες εταιρίες που σκοπό έχουν το κέρδος. Στο βωμό του κέρδους λοιπόν έχει θυσιαστεί το θέαμα, έχει εξατμιστεί ο ιδρώτας που έσταζε από τις φανέλες, έχουν εξαφανιστεί οι φάσεις που μας ξεσήκωναν.
Πώς να χειροκροτήσεις τον Ολυμπιακό για τις πραγματικά μεγάλες του επιτυχίες στην Ευρώπη, όταν οι εννέα από τους έντεκα παίχτες που παίζουν είναι ξένοι; Αυτό το μωσαϊκό εθνοτήτων είναι το Ελληνικό ποδόσφαιρο; Μ’ αρέσει μάλιστα που ο σχολιαστής της τηλεόρασης έλεγε: «Οι Πειραιώτες προηγούνται στο ημίχρονο…» Εδώ φυσικά γελάνε!
Πώς να χειροκροτήσεις τον Ολυμπιακό, όταν γνωρίζεις πως ο εκάστοτε πρόεδρός του φέρεται όχι σαν φίλαθλος, αλλά σαν επιχειρηματίας; Όταν περιμένεις πως του χρόνου θα πουλήσει τους επιτυχημένους ποδοσφαιριστές, προκειμένου να τα κονομήσει; Ας μην αναφέρουμε παραδείγματα, όλοι γνωρίζουν τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.
Πώς να χειροκροτήσεις μια οποιαδήποτε ομάδα, όταν οι πρόεδροί της δεν έχουν καθαρό όνομα στην πιάτσα κι έχουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη;
Πώς να εμπιστευτείς τη διαιτησία, όταν μαθαίνεις, κατόπιν εορτής πάντα, πως πολλοί αγώνες ήταν στημένοι; Πώς κάποιοι, (ίσως και πρόεδροι των ομάδων), γνώριζαν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα ενός αγώνα και το είχαν παίξει στο ΠΡΟΠΟ, θησαυρίζοντας;
Πώς να χειροκροτήσεις μιαν ανώνυμη εταιρία;
Πώς να χειροκροτήσεις μια φανέλα, τη στιγμή που διαφημίζει φαρδιά – πλατιά ένα οποιοδήποτε προϊόν;
Πώς να χειροκροτήσεις έναν ποδοσφαιριστή, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας υπάλληλος μιας ανώνυμης εταιρίας;
Μήπως έφτασε λοιπόν ο καιρός να παρατήσουμε την τηλεθέαση των αγαπημένων μας ομάδων,(το να παρακολουθούμε ποδοσφαιρικό αγώνα μέσα στο γήπεδο το έχουμε κόψει προ πολλού), να πάρουμε τη γυναικούλα μας και να την αράξουμε σε μια ταβέρνα, χωρίς τηλεόραση, για κανένα κρασάκι; Σκεφτείτε το!