Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω αλλιώς το άρθρο αυτό παρά μόνο με το όνομά του.
Είναι ιεροσυλία να μην το προφέρεις πρώτο όπως ιεροσυλία είναι και να μην το θυμάσαι, αν θέλεις να ονομάζεις τον εαυτό σου αριστερό.
Γεννήθηκε μια μέρα του Ιουνίου το 1928.
Σύμβολο; Μύθος; Πρότυπο ανθρωπισμού ή απλά ένας αιώνιος τυχοδιώκτης;
Τι απ’ όλα αυτά είναι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα; Το παιδί με το μόνιμο άσθμα που το κουβαλούσε μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του στην Βολιβία και ίσως ήταν αυτό που τον είχε κάνει δυνατό και συμβιβασμένο με τον θάνατο τόσο πολύ.
Η ζωή του ένα παραμύθι με κακό τέλος που συγκινούσε και συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και πιστεύω ότι το παραμύθι αυτό θα συγκινεί αιώνια γενιές και γενιές των νέων ανθρώπων κυρίως.
Τη χάρηκε τη νιότη του, την ρούφηξε την ζωή μέχρι το μεδούλι και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει γέρος, δεν το χώραγε το μυαλό του, δεν ήταν σύμφωνο το σύμπαν σε αυτή την τιποτένια ανάξια μοίρα.
Διαβάζοντας την ιστορία του θυμάμαι την στιγμή που με μια μηχανή Norton παρέα με τον φίλο του Γρανάδο γιατρό όπως και ο Τσε, ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι στην Λατινική Αμερική γνωρίζοντας τότε, κυρίως στη Βολιβία και τα ορυχεία της την εκμετάλλευση των λαών από το χταπόδι με τα πολλά πλοκάμια όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον καπιταλισμό και κυρίως την εκμετάλλευση των λαών από εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων.
Αφού κατέληξαν μαζί με τον φίλο του σε ένα νοσοκομείο λεπρών κάτω στον Αμαζόνιο ο Τσε ακολούθησε πια τον δρόμο του επαναστάτη φτάνοντας στην Γουατεμάλα όπου την εποχή εκείνη μεσουρανούσε εκεί μια αμερικανικών συμφερόντων εταιρεία η «Γιουνάιτεντ Φρουτ» την οποία ο τότε πρόεδρος Άρμπενς προσπάθησε να την εθνικοποιήσει και τελικά με την ωμή παρέμβαση της CIA ο πρόεδρος παραιτήθηκε, εκδιώχθηκε και την θέση του πήρε μια δικτατορία η οποία ήταν προσκολλημένη στα αμερικανικά συμφέροντα.
Ίδια ιστορία, ίδιο τέλος την εποχή εκείνη για πολλές χώρες της Λ. Αμερικής όπως και η Κούβα.
Η Κούβα με την δικτατορία του Μπατίστα είχε καταντήσει ο οίκος ανοχής της Αμερικής, ποτό-τζόγος-γυναίκες.
Μια επανάσταση όμως από τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα ήταν αρκετή για να αλλάξουν τα πάντα στην Κούβα.
Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν ήταν αντίθετος με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου μιας χώρας σε ολιγαρχικά κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και ομίλους πίστευε ότι η αυτοδιάθεση, η αυτοδιαχείριση και η ελευθερία των λαών θα έπρεπε να είναι το ενδιαφέρον όλων των κυβερνήσεων αλλιώς έπρεπε να καταργηθούν με βίαιο τρόπο.
Ήταν ένας αγνός, καθαρός και σκληρός επαναστάτης και γι’ αυτό είναι σύμβολο για πολλούς.
Έφτασε δε στο σημείο τότε γι’ αυτούς τους λόγους, να διαφωνήσει και με την πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης για τον τρόπο με τον οποίο χειριζόταν τις νεοαναπτυσσόμενες χώρες.
Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός, ο επαναστάτης, έμεινε για πολλούς μόνο μια φωτογραφία στην μέσα τσέπη του σακακιού.
Πολλοί επαμφοτερίζοντες αριστεροί ξέχασαν φαίνεται αυτόν που έκρυβαν στην καρδιά τους και τα όσα αυτός τους έχει διδάξει και μετασχηματίστηκαν σε όσα αυτός είχε μισήσει.
Για όσους λοιπόν αριστερούς, κυρίως της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, θέλουν να θυμηθούν και ίσως διορθώσουν κάτι, αν μπορούν ακόμη, τους προκαλώ να ξαναδούν το βίντεο με την δολοφονία του Τσε, που βρίσκεται ξαπλωμένος με ορθάνοιχτα ζωντανά μάτια και αν μπορέσουν να τον κοιτάξουν ίσια σε αυτά, που δεν νομίζω, τότε ίσως υπάρχει ακόμα μια ελπίδα κάτι μέσα τους να αλλάξει.
Ερνέστο θα είσαι πάντα μαζί μας.
