Πάντοτε και με την επιλογή της ονομασίας τους επιχειρούσαν τα πολιτικά κόμματα να αποτυπώσουν τη φυσιογνωμία τους, την ιδεολογία τους και γενικότερα να δώσουν το κοινωνικό στίγμα τους και τα οράματά τους. Με τα προγράμματά τους παρουσίαζαν την πολιτική τους πρόταση με γενικότητες και αοριστολογίες, με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές, να την ερμηνεύουν κατά το δοκούν και να πορεύονται αντίθετα από τις ανακοινώσεις και τις εξαγγελίες τους.
Με το σύνθετο όρο κεντροαριστερά επιχειρείται η ανασύνταξη ενόςκοινωνικού χώρου, που έρχεται από μακριά και στον οποίο προσπαθούν να ηγηθούν γνώριμα πολιτικά πρόσωπα με παρουσία στην πολιτική ζωή. Πολιτικοί από διαφορετικές αφετηρίες, με περιορισμένα λαϊκά ερείσματα, χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό και με επιφανειακή προσέγγιση στην κοινωνική πραγματικότητα, που τρέμουν μπροστά στη διαφαινόμενη, ως βέβαιη, αποβολή τους από την πολιτική σκηνή αποφάσισαν να ενώσουν τις όποιες δυνάμεις τους και να συμπορευτούν, μήπως και καταφέρουν να περισώσουν κάποιες προσωπικές εξασφαλίσεις. Με μικρό εκτόπισμα και ανάστημα περιφέρονται περιπλανώμενοι οι περισσότεροι, με μικρή ως ασήμαντη πολιτική παρέμβαση, θεωρούν ότιμπορούν ακόμη και να κατευθύνουν την κοινωνία, θέση η οποία απαιτεί ιδιαίτερες δυνατότητες και ικανότητες και ξεχωριστά χαρακτηριστικά, που φαίνεται ότι αυτοί δεν διαθέτουν. Με την ευρεία έννοια του όρου επιχειρούν να πλησιάσουν και να προσεταιριστούν ένα μέρος των πολιτών, το οποίο πιστεύουν ότι είναι απογοητευμένο και ότι ενδεχόμενα θα τους ακολουθήσει.
Η κεντροαριστερά είναι μια ταλαιπωρημένη έννοια επενδυμένη με το μανδύα είτε του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, είτε του εκσυγχρονισμού, στο όνομά της οποίας πολλοί ακούμπησαν και στήριξαν τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους στο παρελθόν και τελικά οι αρχηγοί τούς οδήγησαν στην αυταπάτη, την εξαπάτηση και την πολιτική πλάνη. Είναι η ίδια πολιτική πρόταση, με τα ίδια χαρακτηριστικά που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε σε χώρες της Ευρώπης με τον όρο σοσιαλδημοκρατία, σε μια δεδομένη εποχή ιστορικής συγκυρίας, και τώρα με τη νέα ονομασία επενδυμένη με ένα συνονθύλευμα απόψεων και θέσεων, ασύνδετων και αντίθετων μεταξύ τους, επιχειρεί να σταθεροποιηθεί και να έχει λόγο για τα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα.
Η τραγική υπαρξιακή πολιτική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι μνηστήρες για τη θέση του αρχηγού, η αόριστη, απροσδιόριστη και θολή πολιτική πρόταση του καθένα, που αδυνατούν να συμφωνήσουν ακόμη και στον τρόπο της ψηφοφορίας και οι αντίπαλες ιδεολογικές προσεγγίσεις προς τα δυο κόμματα της εξουσίας δημιουργούν ένα ακανόνιστο τοπίο, ένα αβέβαιο πολιτικό περιβάλλον χωρίς συγκεκριμένη αναφορά, στόχευση και πορεία. Στηριγμένοι από επώνυμους παραδοσιακούς νοσταλγούς, οι οποίοι βλέπουν τα όποια οφίκιά τους να εκμηδενίζονται, δίνουν τη μάχη της πολιτικής επιβίωσης, αισθάνονται συρρικνωμένοι και μικροί, αντιλαμβάνονται ότι ο χώρος της αβεβαιότητας έχει περιοριστεί και επιτίθενται με οξείς χαρακτηρισμούς κυρίως αριστερά προσδοκώντας έτσι και έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα παρασύρουν και θα πετύχουν λαϊκά ερείσματα και βοηθήματα.
Η πολιτική απόφαση για την εκλογή πρώτα του αρχηγού και σε δεύτερη φάση η επεξεργασία και η παρουσίαση του ιδεολογικού προγράμματος δεν συνάδει με τηλογική στην ενδεικνυόμενη διαδικασία. Η πολιτική πρόταση, η οποία στη συνέχεια θα δοθεί στο κοινωνικό σύνολο, θα διαμορφωθεί και θα ενταχθεί στις επιδιώξεις του νέου αρχηγού ανάλογα με τις προσωπικές αντιλήψεις του και τα συμφέροντά του και θα φέρει την προσωπική του σφραγίδα.Δηλ. καλείται ο πολίτης να εκλέξει έναν αρχηγό ως φυσικό πρόσωπο και όχι ως πολιτικό. Ενώ θα έπρεπε να στρατευτούν όλοι κάτω από αποδεκτή, ενιαία πρόταση με τη δέσμευση και την υποχρέωση ο νέος αρχηγός να την υπηρετήσει και να την εφαρμόσει, γίνεται το αντίθετο. Η διαδικασία εγκυμονεί τον κίνδυνο να μην στρατευθούν όλοι μετά την εκλογή, να υπάρξουν αποχωρήσεις και διαρροές, αφού όλες οι προτάσεις δεν θα συμπεριλαμβάνονται στη νέα πολιτική αναφορά. Η ενδεχόμενη αυτή απόκλιση έχει μεγάλη πιθανότητα να συμβεί, καθότι η έννοια και το περιεχόμενο του πλήθους των κατατιθέμενων προτάσεων είναι διαφορετικά και ο καθένας θα κινηθεί με βάση το προσωπικό όφελος. Ακόμη, ο διαφαινόμενος διχασμός που διαπιστώνουν οι έρευνες στο ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών φέρνει σε διάσταση τις απόψεις της κοινωνικής βάσης, αφού το ίδιο ποσοστό 25% δηλώνει συνεργασία τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη Ν.Δ. Αξίζει να αναφερθεί εδώ, ότι η απόφαση για τη μη ψήφιση της απλής αναλογικής και η απεμπόλησή της από τη ΔΗΣΥ ήταν εσφαλμένη, αφού δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος της χαμένης ψήφου – θέση ύπαρξης για τα μικρά κόμματα – και ταυτόχρονα έδινε βάσιμα την προοπτική της εν δυνάμει Κυβερνητικής σύμπραξης.
Οι καθαρές πολιτικές επιλογές προσδιορίζονται από τους όρους Αριστερά-Δεξιά με εκφραστές κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. αντίστοιχα. Οι οποιεσδήποτε πολιτικές εμφανίσεις κεντρώες, κεντροδεξιές, κεντροαριστερές κ.λπ. είναι σκόπιμες διεισδύσεις της αστικής τάξης στο πολιτικό σύστημα, με σκοπό να μπερδέψει το εκλογικό σώμα προκειμένου το κόμμα που θα έλθει στη Κυβέρνηση να είναι αδύναμο, να μην μπορεί να κυβερνήσει, να ζητά στήριξη και έτσι να ελέγχεται, να πατρονάρεται και να κινείται σύμφωνα με τις επιταγές και τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Η τελική απόφαση ανήκει στους πολίτες, οι οποίοι υπεύθυνα και σοβαρά στο πλαίσιο του εφικτού και των συγκυριών καλούνται να πάρουν θέση. Η νέα πολιτική ονομασία δεν προσκομίζει κάτι καινούργιο στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, αφού έχει παρελθόν, κενός πολιτικός χώρος δεν υπάρχει, με το εγχείρημα να είναι εκ των προτέρων πολιτικά καταδικασμένο.