Η γλώσσα της πεταλούδας μοιάζει κατά πολύ με τη γλώσσα του ελέφαντα. Της πρώτης δεν την έχουμε παρατηρήσει σχεδόν ποτέ και ας ζει ανάμεσά μας. Του ελέφαντα εύκολα ορατή.
Σε πενήντα χρόνια λένε οι ειδικοί δεν θα υπάρχει πεταλούδα αφού είναι το έντομο με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα. Ακολουθούν τα σκαθάρια και οι μέλισσες.
Ας φανταστούμε τα παιδιά μας να εξηγούν στα εγγόνια τους, πώς ήταν η πεταλούδα! Σίγουρα θα ρωτήσουν γιατί δεν κάναμε τίποτα όσο υπήρχε χρόνος. Υπάρχει απάντηση;
Η δεκαεξάχρονη Γκρέτα από τη Σουηδία στην διάσκεψη του ΟΗΕ απάντησε: «Δεν είστε αρκετά ώριμοι ώστε να πείτε τα πράγματα όπως είναι. Ο πολιτισμός μας θυσιάζεται για την ευκαιρία ελάχιστων ανθρώπων να συνεχίσουν να κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά».
Από την άλλη, οι ελέφαντες, με την ιδιότητα του παχύδερμου, των κυβερνήσεων που ισοπεδώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους, για να επιβιώσουν πολιτικά, με γλώσσα στιλέτο, ευνούχοι οι ίδιοι, λένε ότι οι μαθητικές κινητοποιήσεις σε όλο τον πλανήτη κατά της κλιματικής αλλαγής είναι στημένες και πίσω τους κρύβονται ανώνυμες δυνάμεις.
Φέξε μου και γλίστρησα.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Παρακολουθούμε τις «πεταλούδες» και τους «ελέφαντες» της κάθε οθόνης και ούτε λέξη για την καταστροφή που έρχεται.
«Λέτε ότι αγαπάτε τα παιδιά σας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο κι όμως τους κλέβετε το μέλλον» απαντάει η Γκρέτα. Και κάθε Παρασκευή δεν πηγαίνει σχολείο. Ούτε για καφέ με τις φίλες της. Ούτε παίρνει την απόχη να κυνηγήσει πεταλούδες.
Όρθια επί ώρες, μπροστά από το κτίριο του Σουηδικού κοινοβουλίου με ένα πλακάτ που γράφει «Σχολική απεργία για το κλίμα».
Πολλοί την αποκαλούν «ο άγγελος του πλανήτη». Κάποιοι «η τελευταία πεταλούδα».
Σαν να κατέβηκε γυμνή, σαν αλήθεια κι αυτή, εκείνο το πρωί του παραδείσου και παίρνοντας τη γύρη από κάθε ανθό, έφτασε στις μέρες μας να μιλά με γλώσσα πεταλούδας για τον πλανήτη, που άρρωστος έχει πια χάσει το χρώμα του. Οι καύσωνες ο πυρετός του και οι υπό το μηδέν θερμοκρασίες του η υποθερμία του. Και τα κρυοπαγήματά του τα ακολουθούν ακρωτηριασμοί. Και η φύση δεν είναι ένας συναισθηματισμός αλλά μια πραγματικότητα.
Κι εμείς ατάραχοι στην καθημερινότητα δεν αναζητούμε τίποτα πια εκτός από μια ψεύτικη είδηση να μας χαϊδέψει τα αυτιά, που κι αυτιά πεσμένα είναι σαν του ελέφαντα για να μη μας ενοχλούν τα ζιζάνια, που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Και τις πεταλούδες που κυνηγήσαμε εύκολα τις αντικαθιστούμε με ένα video game.
Όσο για το μέλλον, δε γίνεται αλλιώς για να υπάρξει, παρά μόνο, όταν η κάθε Γκρέτα, παιδί μας, θα επιστρέψει στο σχολείο με ένα χαμόγελο από μια νίκη που την οφείλουμε στα παιδιά της.
Ωστόσο δείτε και την κινηματογραφική ταινία «Η γλώσσα της πεταλούδας». Είναι ένα πρώτης τάξεως μάθημα για όσους επιθυμούν να παραμένουν όρθιοι, σε καιρούς λιθοβολισμού κάθε πεταλούδας και αντέχουν.