Γράφει ο Στυλιανός Ξαγρεμμενάκος

Είναι γνωστή η ιστορία του αρχαίου Αθηναίου Διογένη, όταν ένα καταμεσήμερο, διαβαίνοντας στους δρόμους της Αθηναϊκής αγοράς, κρατώντας ένα αναμμένο φανάρι αναζητούσε την ύπαρξη «ανθρώπου» αυθεντικού.

Την αυθεντική ανθρώπινη αξία τονίζει επιγραμματικά, ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος, με την αρχαία ρύση: «Ως χαρίες τ’ άνθρωπον, εάν άνθρωπος η». Δηλαδή, πόσο χαριτωμένο πράγμα είναι, να είναι κανείς άνθρωπος!

Το πρόβλημα του Διογένη, ως φαίνεται, δεν ήτο φαινόμενο της εποχής του, αλλά διαχρονικό και ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα της εποχής μας, αφού και σήμερα η κοινωνία αναζητά, τον άνθρωπον του Διογένη, που κοσμείται από τις αιώνιες και πανανθρώπινες αξίες, της ανιδιοτέλειας, της δικαιοσύνης, της ετοιμότητας, της γενναιότητας, της ανθρωπιάς, του ήθους, της πίστεως στο δημιουργό της κτήσεως και στην αγάπη προς την πατρίδα.

Μια κοινωνία χαρακτηρίζεται προοδευτική και επιτυχημένη, όταν τα μέλη της απολαμβάνουν όλα τα αγαθά που προσφέρει ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα, ήτοι ασφάλεια, ισονομία, δίκαιη κατανομή του πλούτου, δίκαιη απονομή δικαιοσύνης, αξιοκρατία, ελεύθερη διακίνηση καθαρόαιμων ιδεών και ελευθερίας, και για να επιτευχθούν όλα αυτά, απαιτούν ύπαρξη ηγετών υψηλού κύρους, εμφορούμενων από επιστημονικά προσόντα, χρηστά ήθη, αγάπη για το λειτούργημα που διακονούν, ευσυνειδησία, πίστη στον όρκον που έδωσαν για την επιτέλεση του καθήκοντός των, πίστη στον Θεό και την πατρίδα, ανθρωπιά και αγάπη στο λαό τους.

Διερωτάται, ο σημερινός Έλληνας, η σημερινή μας κοινωνία λειτουργεί άψογα και με περίσκεψη; Τηρεί τα κριτήρια και τους δημοκρατικούς κανόνες, που απαιτούνται για να την καταστήσουν ικανή να ακολουθήσει πορεία σε τροχιά πραγματικής ευημερίας και προόδου ή αντιθέτως ακολουθεί πορεία φθίνουσα και ατραπούς σκοτεινούς και λαθεμένους;

Δυστυχώς οι οιωνοί δεν διαβλέπουν προοπτική ευοίωνης ανάκαμψης στο άμεσο μέλλον, εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα αλλαγής, του ζοφερού κλίματος.

Τα δυσάρεστα φαινόμενα που παρατηρούνται στις ημέρες μας, στον κοινωνικό περίγυρο, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες και μας μιλούν με τη γλώσσα της αλήθειας. Καθημερινά γινόμαστε δέκτες, από τα ΜΜΕ και τον έντυπο τύπο, με γεγονότα δραματικά, που έχουν να κάνουν με βιασμούς, παιδεραστίες, ανθρωποκτονίες, παιδοκτονίες τύπου Μήδειας, ληστείες, αναρχικές εκτροπές, διακίνησης ναρκωτικών σε καθημερινή βάση, με θύματα νέα παιδιά, που τεχνηέντως παγιδεύονται στα δίχτυα των διακινητών, χωρίς δυστυχώς να διαφαίνεται προοπτική ή εξαφάνιση του φαινομένου.

Ένα μέρος των όσων συμβαίνουν σε παραβατική βάση και σε εγκληματικού τύπου συμπεριφορές, είναι ξενόφερτο, με ενδημική διάθεση παραμονής και το υπόλοιπο ντόπιο, γέννημα μιας ατελούς και κακής ποιότητας αγωγής, με παράλληλη έλλειψη αγάπης, που έτυχε να μην την γνωρίσουν ποτέ οι άτυχοι νέοι.

Όλα αυτά τα κακώς κείμενα, στην ελληνική κοινωνία, έχουν πατρότητα, που ακούει στο όνομα Παιδεία.

Eπειδή όμως η παιδεία έχει αφεντικό την πολιτεία και που αυτή ρυθμίζει την ποιότητα της, σημαίνει ότι η πολιτεία φέρει και την ευθύνη της καλής ή κακής λειτουργίας της.

Η αλήθεια πρέπει να αντικρύζει το φως και δεν πρέπει να κρύβεται στο σκοτάδι της σιωπής. Οποιοδήποτε και εάν είναι το κόστος, πρέπει να αναδεικνύεται, γιατί αυτό προτάσσει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το ήθος της.

-Η πολιτεία πολλάκις ψηφίζει νόμους, που αντίκεινται στην συνταγματική τάξη, που αντιστρατεύονται τη θέληση του πλειοψηφικού ρεύματος του ελληνικού λαού να εκφράσει δια του απορρέοντος εκ του συντάγματος δικαιώματός του, δια του δημοψηφίσματος, σε κρίσιμα θέματα, είτε εθνικής φύσεως, ως η ψηφισθείσα αμαρτωλή συμφωνία των Πρεσπών με τις επαίσχυντες παραχωρήσεις, σε γλώσσα, ιστορία και όνομα, είτε σε κοινωνικά (παραδοσιακά και θέματα πίστεως), ως ο ψηφισθής τελευταίος νόμος περί υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια, αποκαθήλωση εικόνων από δημόσιους χώρους, απαγόρευση της θείας κοινωνίας κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού, κλείσιμο ιερών ναών, που όλα αυτά πληγώνουν και γεννούν θλίψη στους νομοταγείς πολίτες μιας ευπρεπούς και χρηστής κοινωνίας.

Η τέχνη, η εικαστική, όπως γνωρίζουμε, είναι ένας πυλώνας του πολιτισμού κι έχει σαν σκοπό της, την εξύψωση του αισθητικού επιπέδου της ανθρώπινης ψυχής, που με το κάλλος, των έργων της προκαλεί ιερό δέος, καλλιτεχνική απόλαυση και θαυμασμό σε όσους τ’ απολαμβάνουν, ατενίζοντάς τα.

Η υγιής τέχνη ασχολείται με θέματα περιωπής και ευπρέπειας και σέβεται τα ανθρώπινη πρόσωπα που αποπνέουν ιερότητα και ηθικό μεγαλείο και ποτέ δεν είναι στις προθέσεις της και ποτέ δε διανοείται να τα αμαυρώσει, σπιλώσει, λοιδορήσει και διακωμωδήσει, ως συμβαίνει ενίοτε με καλλιτέχνες, οι οποίοι στο όνομα της ελευθερίας, της τέχνης, παραβιάζουν τον κώδικα της δεοντολογίας της υγιούς τέχνης. Ο νοών, νοήτω!

Τα υψηλής ποιότητας έργα τέχνης, ύψιστης καλλιτεχνικής αξίας, αποτελούν παγκόσμιο πολιτισμικό θησαυρό και κοσμούν και λαμπρύνουν τα μεγαλύτερα μουσεία προηγμένων χωρών, οι δε εμπνευστές των, ως καταξιωμένα άτομα ανήκουν στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών.

Και για ακόμη μια φορά, επαναφέρομε την ευθύνη που ενέχει η πολιτεία, στο θέμα της παιδείας και στην αγωγή που παρέχει στον μαθητικό κόσμο.

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε, ότι οι ασχολούμενοι με το νευραλγικό τομέα της παιδείας, είναι δυνατόν να δέχονται πιέσεις έξωθεν, που να τους υπαγορεύουν κελεύσματα και εντολές, του ανεπιθύμητου ανθέλληνα Κίσινγκερ, με τη σκέψη ότι, εάν αποκόψουμε τις ρίζες του Έλληνα από τη γλώσσα, την ιστορία και τη θρησκεία, ο ανθελληνικός σκοπός μας θα επιτύχει, αφού και ο Έλληνας θα χάσει την εθνική του ταυτότητα και κάθε ελληνικό στοιχείο, θα εξαφανιστεί.

Υποπτευόμαστε όμως ότι κάποιες προτροπές επαληθεύονται. Ορισμένες ενέργειες μαρτυρούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάποια σημάδια ύποπτα, που αφανώς και τεχνηέντως λειτουργούν διαβρωτικά κι έχουν να κάνουν με την απαξίωση του ιερού θεσμού της εκκλησίας, του ξεριζωμού της έννοιας του αληθινού Θεού από τις μαθητικές ψυχές, με την απαξίωση του μαθήματος των θρησκευτικών, που πλημμελώς και για τα μάτια του κόσμου διδάσκεται. Του υποβιβασμού τού μαθήματος της Ιστορίας, που με τον τρόπο που γράφεται, θεωρείται μάθημα ανεπιθύμητο και ανιαρό. Τέλος, το μάθημα των αρχαίων ελληνικών, αυτός ο πολύτιμος θησαυρός της σοφίας, που τόσες σημαντικές γνώσεις θα προσέφερε στους μαθητές μας, παραμένει ή ανενεργός ή ο τρόπος της διδασκαλίας δεν είναι ο ενδεδειγμένος.

Όταν ο εχθρός σου δείχνει τα εχθρικά του όπλα και σου φανερώνει το σχέδιο που θα τα χρησιμοποιήσει για τον αφανισμό σου, εσύ κωφεύεις και αδιαφορείς; Σου επισημαίνει τους στόχους, που σκοπεύει να πλήξει και αυτοί οι στόχοι, αποτελούν τους πυλώνες που στηρίζουν το οικοδόμημα που λέγεται Ελλάς, εσύ κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, δεν αντιδράς;

Οποιαδήποτε αδράνεια και αδιαφορία σε τέτοιου είδους απειλές, λέγεται προδοσία.

Πρέπει να μας το υπενθυμίσουν οι εχθροί μας (Κίσινγερ), το πόσο μεγάλης σημασίας και αξίας, για την επιβίωση της φυλής μας, ενέχουν αυτοί οι πυλώνες και που αποτυπώνονται στα μαθήματα των αρχαίων ελληνικών, της ελληνικής ιστορίας, και των θρησκευτικών (Καινής Διαθήκης);

Ερώτημα: Τι θα πρέπει να πράξει η ελληνική πολιτεία, πάνω στο καυτό αυτό το θέμα; Θεωρούμε το αυτονόητο. Άμεση ενεργοποίηση, εφαρμογής ενός προγράμματος, που να καθιστά τα μαθήματα αυτά, μαθήματα πρωταρχικής σημασίας. Κάθε παράλειψη εφαρμογής του σχεδίου θα θεωρηθεί ότι κρύβει κάποια ύποπτη σκοπιμότητα που αδυνατούμε να το σκεφτούμε.

Κλείνουμε το πτωχό μας αυτό κείμενο, με το να παρουσιάσομε μερικές πτυχές, από καλά, που χαρίζει στον άνθρωπο η αγάπη, όταν ριζώσει βαθιά στην ανθρώπινη καρδιά. Η αγάπη είναι «χαρά της ζωής», που αγγίζει τα όρια του Θείου. Τί είναι ο άνθρωπος χωρίς αγάπη; Είναι μια δυστυχισμένη ύπαρξη. Η αγάπη είναι αρετή, θεόδοτη και ο προορισμός της και το εύρος της, δεν έχει όρια. Απλώνει την αγκαλιά της παντού και στον ορατό και αόρατο κόσμο. Αγκαλιάζει τη φύση, τα βουνά, τη θάλασσα, μα πιο πολύ γεννήθηκε για να αγαπά τον άνθρωπο και τον δίκαιο και τον αμαρτωλό!

Η αγάπη πάντα υπομένει. Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής. Και την αγάπην αυτήν, την πάντα στέργουσαν και μηδέν απαιτούσαν, ο Απόστολος Παύλος -και δι’ αυτού ο Χριστός- ζητεί όχι δια μερικά άτομα του στενού του κύκλου. Την ζητεί για όλους τους συνανθρώπους μας επί της γης.

Μόνο μια τέτοια αγάπη που παραμερίζει εγωισμούς και ιδιοτέλειες θα μπορούσε να θεμελιώσει μια πολιτεία ιδανική, εις την οποία ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια δεν θα είχαν θέση και όλα τα άσχημα που συμβαίνουν σήμερα θα εξαφανίζονταν και οι άνθρωποι θα ζούσαν ειρηνικά κι ευτυχισμένα.