Μόνο ένας πολιτικά απελπισμένος γυρίζει συνεχώς χρονικά πίσω υπενθυμίζοντας περιστατικά που χώριζαν τους Έλληνες. Το κάνει γιατί δεν έχει τίποτε να πει για το σήμερα, ενώ μέσα στην απελπισία του υπολογίζει ότι διαιρώντας τους πολίτες θα μπορέσει να κρατήσει ψηφοφόρους για τις επερχόμενες εκλογές.
Με βάση αυτή την τακτική, υπενθύμισαν τη δολοφονία του Λαμπράκη (1963) για να περιγράψουν μια κακή δεξιά που ευτυχώς δεν υπάρχει πια και ένα αστυνομικό κράτος που επίσης δεν υπάρχει πια.
Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό να χωρίζουμε τους Έλληνες με βάση τον περασμένο αιώνα, είδα έκπληκτος την ΕΡΤ να μεταδίδει την εικόνα της δολοφονίας του Λαμπράκη από την ταινία "Ζ" του μεγάλου Κώστα Γαβρά (προκλητική κυβερνητική προπαγάνδα), αλλά και τον βουλευτή Μπιγιάλα να λέει: "Αφού δεν πρέπει να θυμόμαστε τον Λαμπράκη γιατί να θυμόμαστε και τον Μπακογιάννη;"
Η ατυχής δήλωση του βουλευτή συγκρίνει ένα ιστορικό περιστατικό που ασφαλώς πρέπει να υπάρχει στη συλλογική μνήμη ώστε να μας διδάσκει, με το... σήμερα! Γιατί ο Κουφοντίνας δεν είναι παρελθόν αλλά παρόν. Γράφει βιβλία, δηλώνει αμετανόητος, είναι προκλητικός και θρασύς απέναντι σε 11 οικογένειες πρόσωπα των οποίων δολοφόνησε, έχει οπαδούς.
Πώς μπορείς να συγκρίνεις ένα ιστορικό περιστατικό που έχει κάνει τον κύκλο του και δεν έχει σχέση πια με τη σημερινή πραγματικότητα, (τότε κυβερνούσε η σκληρή Δεξιά, τώρα η Αριστερά, αυτό νομίζω αρκεί), με ότι ζούμε σήμερα, έναν αιώνα μετά; Επιτέλους λίγη ντροπή.
(ΥΓ: Ο αμετανόητος Κουφοντίνας δεν είναι παρά μια καρικατούρα δήθεν "επαναστάτη". Μπορεί να μας εξηγήσει τι πέτυχε μετά από 11 φόνους για την ελληνική κοινωνία; Και γιατί το αντάρτικο πόλεων είναι εδώ και πολλές δεκαετίες στο περιθώριο της ιστορίας, ως μια βαρύγδουπη και απόλυτη αποτυχία δράσης;)