Εκείνο που πρώτα ακούγαμε, ήταν ο ρυθμικός ήχος από το ντέφι. Ύστερα ακούγαμε και τη φωνή που τραγουδούσε τα γύφτικα τσιφτετέλια: "Σήκω χόρεψε κουκλί μου - να σε δω να σε χαρώ...κλπ". Ξεχυνόμαστε τότε, μικροί και μεγάλοι, να δούμε σε ποια αλάνα είχε στήσει παράσταση ο αρκουδιάρης, o αρκουδόγυφτας!
Και νάτος: Μελαχρινός, με λαδωμένο μαλλί, με τα δόντια τα χρυσά, να κρατά στο ένα χέρι το ντέφι και στο άλλο ένα χοντρό ματσούκι. Και η αρκούδα μπροστά του, σηκωμένη στα δυο της πόδια, καμιά φορά στολισμένη με πέπλα, με δυο αλυσίδες, τη μια περασμένη στο λαιμό και την άλλη στη μύτη, να χορεύει στο ρυθμό που της έπαιζε ο γύφτος!
Και μετά άρχιζαν τα νούμερα: "Δείξε μας, Μαρία, πώς κοιμάται ο Παπαμιχαήλ με τη Βουγιουκλάκη;", "Πως στολίζεται η νύφη στον καθρέπτη;", "Πώς περπατά ο τζομπάνος με την αγκλίτσα του;" κ.α.. Κι εμείς, τα ξυπόλητα παιδόπουλα, με τις μυξιασμένες μύτες, τα κουρεμένα κεφάλια και τα μπαλωμένα ρούχα, κοιτάζαμε μαγεμένα αλλά και φοβισμένα από μακριά το "φοβερό θεριό " να υπακούει τον αφέντη του, γελάγαμε και θαυμάζαμε και διόλου δεν προσέχαμε τα φοβισμένα και δακρυσμένα μάτια της αρκούδας, τις πληγές που είχε στο κορμί της, το μαδημένο της τρίχωμα και την άδεια κοιλιά της καθώς και το μπαστούνι που ανεβοκατέβαινε πάνω από το κεφάλι της για να κάνει τα παιχνίδια που της είχε μάθει ο γύφτος.
Πολύ αργότερα, όταν μεγαλώσαμε πια, μάθαμε πως ο γύφτος την έβαζε πάνω σε πυρωμένη λαμαρίνα και της έπαιζε το χαβά του, ώστε αργότερα, όταν θα έβγαινε στην πιάτσα, κάθε φορά που θα άκουγε το ντέφι, να θυμάται το κάψιμο στις πατούσες της και να χοροπηδά! Πού να ξέρουμε εμείς, τα παιδιά του τότε, πως αυτό που βλέπαμε σαν χορό ήταν η ανάμνηση ενός μεγάλου πόνου!
Όταν η παράσταση έπαιρνε τέλος, ο γύφτος γύριζε το ντέφι ανάποδα κι ο κόσμος που είχε μαζευτεί γύρω-γύρω έριχνε μέσα δεκάρες, πενηνταράκια και φραγκοδίφραγκα κι έβρισκε ευκαιρία η αρκούδα να πέσει στα τέσσερα και να ξεκουραστεί κοιτάζοντάς μας με τα θλιμμένα της μάτια.
Κι έπειτα, ο αρκουδιάρης, τραβώντας πίσω του την αρκούδα, τραγουδώντας και παίζοντας το ντέφι, τράβαγε για άλλη γειτονιά. Κι εμείς τρέχαμε ξοπίσω του, να ξαναδούμε την παράσταση, τόσο μακριά απ' τα σπίτια μας όσο μας επέτρεπαν οι μανάδες μας, που έβγαιναν στα παράθυρα και στις αυλές φωνάζοντας δυνατά:
- Γιαννηηηηηηηηηηηηηηη!!! Ούι Γιαααααάννηη! Έλα να φας τα μακαρόνια σουουου!!!!
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!