Ένα γράμμα για όλους μας!...

Αυτή η οικονομική και κοινωνική κρίση, πόσο πραγματικά στοίχισε στο λαό μας; Πόσο διαμόρφωσε τη σκέψη, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις των πολιτών; Σε τι βαθμό ανακαθόρισε, τον αξιακό κώδικα του λαού μας; Σε ποια όρια, βρήκε τις νέες ισορροπίες, η οικογενειακή γαλήνη; Πού πελαγοδρομούν οι κοινωνικές σχέσεις;

Μου ερεθίζει τον νου η επιστολή που μου έστειλε η αναγνώστης της στήλης κ. Ιωάννα Γρηγόρη… Και την δημοσιεύω αυτούσια, για να κάνει ο καθένας μας τις δικές του σκέψεις… Για να αναταράξει, ο καθένας μας μέσα του, το δικό του συναίσθημα, να βρει νέες πατημασιές, ν’ αφήσει πίσω του, τα όνειρα που χάθηκαν στο διάβα, να γεννήσει καινούργια!... Μου γράφει:

«Τώρα μεγάλωσα…

Δεν δακρύζω πια καταπίνοντας τις λέξεις μου. Αυτές που ήθελες να πω, μα ποτέ δεν είπα… Τα «σ’ αγαπώ», τα «σε χρειάζομαι», τα «γιατί», τα «συγγνώμη» τα… «άντε στο διάβολο»!...

Μεγάλωσα και μέθυσα πολλές φορές, πίνοντας πίκρες, απογοητεύσεις, προδοσίες, ψευτιές… Κέρασα κι’ εγώ μερικές!... Αλλά μεγάλωσα τώρα και κατάλαβα. Δεν κάνω βήμα για να αποδείξω το δίκιο μου. Κάθομαι αμίλητη στη θέση μου σαν μαθητούδι, και καταβροχθίζω την αδικία και πρήζομαι σαν μπαλόνι που θέλει να σκάσει!... Όχι για να πετάξει!... Να σκάσει θέλει!... Να σκάσει και να κάνει μεγάλο κρότο!... Σαν αυτόν που κάνουν μερικοί αναιτίως, χωρίς να έχουν κάτι να πουν, αλλά για να ακούσουν τον εαυτό τους, απλά για να νομίσουν πως κάποιοι είναι…

Μεγάλωσα και τώρα καταλαβαίνω. Δεν ταιριάζω με τον πολύ κόσμο. Δεν με καταλαβαίνουν κι’ εμένα. Και αντιλαμβάνομαι, πως αυτοί που με ξέρουν, θα φερθούν λογικά. Θα έρθουν και θα μου μιλήσουν. Οι άλλοι, δεν με γνώρισαν ποτέ!....

Μεγάλωσα και ακόμη δεν έμαθα να το βάζω στα πόδια, όταν κάτι με πονάει πολύ… Έτσι αποφάσισα να κάνω συλλογή από γρατζουνιές σε σώμα και ψυχή…

Μεγάλωσα πια, και καταστάλαξα, ότι οι πιο αδιάφοροι είναι αυτοί που ξέρουν το δρόμο και έρχονται να μου τον δείξουν!... Έχουν και το χαρτί στο τσεπάκι τους, αλλά δεν τον βγάζουν για να μην καρφωθούν!...

Από την άλλη, είναι και οι επικίνδυνοι!... Αυτοί που θέλουν να είμαι καλά, αλλά με ένα σημαντικό όρο. Να μην είμαι καλύτερα από αυτούς!...

Μεγάλωσα. Μου πήρε πολλά χρόνια που ζούσα για τους άλλους… Τώρα απλά δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Αυτοί που θέλουν να πουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα κάτι θα βρίσκουν!... Με νοιάζει μόνο, να ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου και να αποκοιμιέμαι ήρεμη, με καθαρή τη συνείδησή μου!...

Μεγάλωσα πια και κατάλαβα πως δεν χωράω πουθενά!... Σε κανένα όνειρο, σε καμία ελπίδα, σε καμία ζωή. Και κατάλαβα πως εδώ κάτω, δεν είναι τίποτα καλά μοιρασμένο, πως εδώ κάτω, είναι όλα τόσο παράλογα και ανομοιόμορφα…

Μεγάλωσα. Και οι μαχαιριές της χαράς με πόνεσαν περισσότερο από τις άλλες, τις πισώπλατες!... Αμέτρητες πισώπλατες μαχαιριές, αλλά τόσο μικρόψυχες, τόσο αδιάφορες, που ούτε καν τις κατάλαβα!... Μόνο γέλιο μου προκαλούν πια!... Και κανένα σημάδι!.. Γελώ ειρωνικά κοιτάζοντας τα μούτρα μου στον καθρέφτη και μονολογώ: «έλα, μη μου πεις πως σοκαρίστηκες, πως πληγώθηκες; Αφού το ήξερες από την αρχή ότι θα σου την φέρει…» Ναι!... Μεγάλωσα πια και γελώ όταν οι άλλοι γελούν εις βάρος μου, νομίζοντας πως δεν καταλαβαίνω… Απλά λυπάμαι για την χυδαιότητα, για τα ζωώδη ένστικτα που επικρατούν γύρω μας!...

Μεγάλωσα και έμαθα, πως αφού δεν μπορώ να τη σβήσω, πρέπει να διατηρήσω τη φωτιά, σε όλα αυτά που γύρω μου με καίνε, μου ψήνουν την ψυχή!... Συνήθισα!... Και της βάζω ξυλαράκια, την προστατεύω από τον άνεμο, τη φροντίζω να μην μου σβήσει… Αφού έτσι είναι αυτή η ζωή… Είναι καλύτερα έτσι. Πιο ειρηνικά, πιο γαλήνια!... Δεν τις μπορώ τις μάχες… Με κούρασαν!...

Μεγάλωσα και δεν ονειροπολώ να αλλάξω τη ζωή μου… ούτε τον κόσμο!... Ούτε το ένα μπορώ, ούτε το άλλο. Την κάθε ημέρα θέλω να βγάζω, να κρατηθώ όρθια στα πόδια μου, να βλέπω τον ήλιο, να κρατήσω το μυαλό μου στο κεφάλι μου και την ψυχή μου στη θέση της. Ποιος ξέρει τι θα φέρει το αύριο;

Μεγάλωσα… Και έμεινα μικρό παιδί σε σώμα μεγάλου!... Και μου αρέσει!... Θέλω να βλέπω τη ζωή μου ν’ αλλάζει, και ας μην αλλάζω εγώ!...»