Στα 1974, μια χούφτα Σπαρτιάτες, ακούμε την Αμαλία Φλέμιγκ, υποψήφια του ΠΑΣΟΚ, να μιλάει προεκλογικά από έναν χαμηλό εξώστη της πλατείας, ενώ γύρω πολλαπλάσιοι αστυφύλακες και ασφαλίτες με πολιτικά, καταγράφουν έναν - έναν τους συμμετέχοντες!!! Αυτοί οι ελάχιστοι δώσαμε τότε τον αγώνα (από ιδεολογικούς και μόνο λόγους) και φέραμε, με προσωπικό κόστος και θυσίες, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία στα 1981. Και τότε, ω του θαύματος!!! Όταν έγινε η θάλασσα γιαούρτη, όρμησαν ΟΛΟΙ να γραφτούν στο ΠΑΣΟΚ. Δεν προλάβαιναν στα γραφεία του Κινήματος να συμπληρώνουν αιτήσεις!!!
Ήταν αυτή η περίφημη γενιά των αλήστου μνήμης «πρασινοφρουρών», οι οποίοι από την πρώτη στιγμή μεταβλήθηκαν σε σφουγγοκωλάριους της εξουσίας και των προσώπων της, σε τσανακογλύφτες, σε απολογητές των πάσης φύσεως ημαρτημένων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, σε ανεγκέφαλους χειροκροτητές και ξεσκονόπανα των κυβερνώντων, σε φερέφωνα και χαλκεία των όποιων αντιλαϊκών πολιτικών κλπ, κλπ. Αυτοί ήταν που πήραν τις απόλυτες πλειοψηφίες στις οργανώσεις, που προωθήθηκαν στις διάφορες θέσεις της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας και ιεραρχίας και που μεταβλήθηκαν σε κινητές λαιμητόμους για τα παλιά συνειδητοποιημένα μέλη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία έδιναν σκληρές εσωκομματικές μάχες για να αναστρέψουν μια πορεία που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Αυτοί οι «νεοφώτιστοι» και «νεόκοποι» τότε «ΠΑΣΟΚτζήδες» κατάφεραν να διαγράψουν ή να οδηγήσουν στην απομάκρυνση μια σειρά συνειδητοποιημένων μελών (προσωπικά αποχώρησα από το ΠΑΣΟΚ για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής διαφωνίας στα 1985, εποχή της μεγάλης παντοδυναμίας του) και να φτιάξουν ένα κόμμα που λειτουργούσε ΜΟΝΟ ως θυμιατήρι των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του ακόμα και στα χρόνια της μεγάλης σήψης. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους φανατικούς της πράσινης, τότε, φανέλας, εξόφλησαν τα γραμμάτια της υποτέλειας που είχαν υπογράψει καταλαμβάνοντας ως "φυτευτοί" ζηλευτές θέσεις στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, εις δόξαν της αξιοκρατίας και του "σοσιαλισμού".
Τα αποτελέσματα γνωστά: Το ΠΑΣΟΚ χωρίς εσωκομματικά βαρίδια, ολοκλήρωσε την καταστροφή της χώρας μαζί με τη ΝΔ και από το μεγαλειώδες 50% του τότε, έφτασε στο 3% του σήμερα.
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί η Ιστορία είναι για να διδάσκει κι όχι για να μας αποκοιμίζει ως ευτράπελο ανάγνωσμα τας μεταμεσονυκτίους ώρας. Κι ακόμα τα γράφω, γιατί όπως έχουν πει η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα κινδυνεύει να ζήσει ΚΑΙ τη φάρσα αλλά ΚΑΙ την επερχόμενη τραγωδία. Διότι αυτό που συνέβη κάποτε με το ΠΑΣΟΚ συμβαίνει σήμερα ΚΑΙ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του 1,5%, που έψαχνε κάποτε μέλη και στελέχη με το φανάρι του Διογένη, έχει μεταβληθεί σήμερα σε μια δεξαμενή-κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου κολυμπά μεγαλοπρεπώς και με χαρακτηριστική άνεση ένα πολύχρωμο κομματικό ακροατήριο, το οποίο αφού καραδόκησεν να δει κατά πού θα πάει το πλοίο, επιβιβάστηκε όταν έγινε πια ξεκάθαρο πως το καράβι έπιανε το λιμάνι της εξουσίας. Ανάμεσά τους και πολλά στελέχη τα οποία αφού υπηρέτησαν με αυταπάρνηση στο ναυτικό της ΝΔ και (κυρίως) του ΠΑΣΟΚ συνδιαμορφώνοντας ενεργά την καταστροφική πολιτική των μνημονίων, πήδηξαν από τα γαλαζο-πράσινα καράβια κι επιβιβάστηκαν στη ναυαρχίδα του ΣΥΡΙΖΑ, καταλαμβάνοντας μάλιστα επιτελικές θέσεις στην κυβέρνηση και στον κρατικό μηχανισμό!!!
Κι αυτό που έγινε κάποτε μέσα στο ΠΑΣΟΚ συμβαίνει τώρα ΚΑΙ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ: ΟΙ επιβάτες της τελευταίας στιγμής, στηριζόμενοι από τους αιώνιους κομματικούς καπετανέους που βρίσκουν πάντα τον τρόπο να μην εγκαταλείπουν τη γέφυρα, διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες και τις αποφάσεις στα όργανα, λειτουργούν ως απορτισέρ απόσβεσης κραδασμών και αντιδράσεων, στηρίζουν άκριτα και με πάθος κυβερνητικές επιλογές που συνιστούν παραχάραξη των προεκλογικών δεσμεύσεων αλλά και των ιδεολογικών αρχών του ΣΥΡΙΖΑ, ωθούν προς την έξοδο στελέχη που έδωσαν τις μάχες της ανανεωτικής αριστεράς στα πέτρινα χρόνια και το χειρότερο έχουν μεταβληθεί σε πραιτωριανούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τέτοιον φανατισμό που ξεπερνά ακόμα και τα χειρότερα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Και βέβαια έχουν αρχίσει ήδη και οι εξαργυρώσεις της υποτέλειας και του ραγιαδισμού, οι οποίες εξαργυρώσεις είναι σίγουρο πως θα κορυφωθούν όταν κατασταλάξουν οι συμφωνίες με τα αφεντικά της Ευρώπης.
Προφήτης δεν είμαι. Ένας απλός, μέσος ενεργός πολίτης είμαι, όπως άλλοι πολλοί. Μπορώ όμως μετά βεβαιότητος να προφητεύσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν παραμείνει μέσα σ’ αυτό το καθεστώς που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται κι εξελίσσεται καθημερινά, θα έχει (άσχετα από την κατάληξη των συνομιλιών με τους «εταίρους») την τύχη του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα σε πολύ πιο σύντομο χρόνο από εκείνο. Και το χειρότερο θα 'ναι πως αυτήν την εξέλιξη θα την πληρώσει και πάλι ως τίμημα βαρύ η χώρα κι ο λαός της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κυβέρνηση σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και ύστερα από μια τεράστια, ιστορική πολιτική υπέρβαση του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό ΔΕΝ έχει δικαίωμα και δεν πρέπει να αποτύχει. Για να μπορέσει, όμως, να μείνει συνεπής στις εξαγγελίες του και στις ιδεολογικές –πολιτικές του γραμμές δικαιώνοντας τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού, ΟΦΕΙΛΕΙ να απαγκιστρώσει την κυβέρνηση από το κόμμα και να ανοίξει τις διαδικασίες για ένα δημοκρατικό κόμμα αρχών που θα εκφράζει γνήσια τη βάση του και την κοινωνία.
Η Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτονομημένη από την κυβερνητική εξουσία, είναι εκείνη που θα κρατήσει με φερεγγυότητα σε κίνηση και ζωή, συνέχεια και συνέπεια, τις ιδέες της δημοκρατικής αριστεράς, τις θέσεις της και τα οράματά της.
Διαφορετικά… «Carthago delenda est»
«…ο ρόλος των προοδευτικών κομμάτων είναι να αναπτύσσουν δομές προκειμένου να πείσουν την κοινωνία και κατόπιν να καταστούν πλειοψηφικές τάσεις. Δεν είναι ο ρόλος τους να συγκεντρώνουν τις τάσεις τις κοινωνίας για να δημιουργήσουν μια πλειοψηφική συνάθροιση.
Όταν συμβαίνει το δεύτερο, ό,τι και να γράφει το καταστατικό και οι αποφάσεις των οργάνων, εκείνο που υπάρχει είναι μόνο μία συντηρητικού τύπου αποϊδεολογικοποιημένη μάζα, ανεξαρτήτως μεγέθους.
Αυτό το στοιχείο δημιουργεί μία άνευ προηγουμένου κρίση ταυτότητας, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί αποσυσπείρωση και συρρίκνωση σε περιόδους πάσης φύσεως κρίσεων.
Άλλωστε, αν κάτι έχει να μας διδάξει η αρχή της επταετίας και το τέλος της μεταπολίτευσης, είναι ότι κόμματα αρχηγικά και κόμματα στελεχών, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν είτε κοινωνικά είτε από τα συνωμοτικά σενάρια, τα οποία έχουν δώσει δικαίωμα να μπορούν κάποιοι να απεργάζονται.»
