Παλιά, που αφθονούσαν τα ποντίκια, βάζαμε στα σπίτια μια ποντικοπαγίδα που τη λέγαμε και φάκα ή ξυλοκατσούλα. Ήταν ένα κλουβάκι συρμάτινο με ξύλινο πάτωμα και μια πόρτα συνδεμένη με ελατήριο. Στην άκρη του ελατηρίου, μέσα στη φάκα, κρεμόταν ένα γαντζάκι πάνω στο οποίο κρεμούσαν ένα κομμάτι τυρί.

Ο ποντικός έμπαινε να φάει το τυρί, ελευθερωνόταν το ελατήριο, έκλεινε η πόρτα και τότε ήταν στο έλεος του νοικοκύρη. Συνήθως τον έβαζε με την ξυλοκατσούλα μαζί μέσα σε ένα κουβά με νερό και τον έπνιγε ή τον ράντιζε με οινόπνευμα και του έβαζε φωτιά σβήνοντάς τον έγκαιρα πριν καεί και το πάτωμα της φάκας.

Και η Ελλάδα, χρόνια τώρα, είδε το τυρί και μπήκε να δοκιμάσει στην ξυλοκατσούλα της ευρωπαϊκής ένωσης. Η πόρτα έκλεισε και σήμερα βολοδέρνουμε μέσα στη φάκα εκλιπαρώντας για λίγο τυράκι, δηλώνοντας συγχρόνως σε όλους τους τόνους ότι δε θέλουμε να βγούμε από την ποντικοπαγίδα. Αν, δε, το τυρί που θα μας δώσουν οι "νοικοκύρηδες" κριθεί «επαρκές»,  τότε αυτό θα είναι "έντιμος συμβιβασμός" και "αμοιβαία επωφελής" (!!!) συμφωνία !

Το τραγικό είναι, πως ακόμα και τα ποντίκια, θυμάμαι, όταν ένιωθαν πως παγιδεύτηκαν, πάσχιζαν μ' όλες τους τις δυνάμεις να ελευθερωθούν, ενώ εμείς τα "ευρω-ελληνικά ποντίκια" αισθανόμαστε μια χαρά μέσα στη φάκα
κατά πώς φαίνεται ΚΑΙ από τις δημοσκοπήσεις.

Δηλαδή, καταντήσαμε χειρότεροι κι από τα ποντίκια!