Το έτος 2001 ο τότε υπουργός Εργασίας Τάσος Γιαννίτσης κατέθεσε μια πρόταση για ριζική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος, το οποίο φαινόταν ολοκάθαρα πως πήγαινε «κατά διαβόλου».
Αντιμετώπισε φοβερό εσωτερικό πόλεμο από την τότε κυβέρνηση Σημίτη αλλά και από το «συνδικαλιστικό κίνημα» (ήμουν κι εγώ τότε συμμέτοχος), το οποίο του «τράβηξε» του Γιαννίτση μια απεργία με συμμετοχή πάνω από 90%, με προμετωπίδα το ηλίθιο σύνθημα «Δώστε πίσω τα κλεμμένα» και τον ανάγκασε να αποσύρει τα μέτρα.
Ονομάζω το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ηλίθιο, διότι τα «κλεμμένα» δεν υπήρχαν πλέον (τα είχαν φάει τα κατά καιρούς λαμόγια του συστήματος από το 1950 και δώθε) αλλά και διότι ξέραμε πως τα ταμεία είχαν καταστεί ελλειμματικά και πλήρωναν συντάξεις και προνοιακές ασφαλιστικές καλύψεις με διαρκή εξωτερικό δανεισμό και ξέραμε, ακόμα, πως πλάι στους φτωχοσυνταξιούχους με τα ψίχουλα αγωνίστηκαν με ιδιαίτερο σθένος και οι προνομιούχοι μεγαλοσυνταξιούχοι με τα καρβέλια αλλά και οι άλλοι που είχαν συνταξιοδοτηθεί ή καρτερούσαν να συνταξιοδοτηθούν από τα 40-45 τους, την ώρα, ας πούμε, που οι σκληρά εργαζόμενοι βιομηχανικοί εργάτες, οικοδόμοι, κλπ, έπρεπε να δουλεύουν επί 10ετίες για μια ψωροσύνταξη. Ξέραμε τέλος για την πολυδιάσπαση των ταμείων (τα ευγενή και προλεταριακά ταμεία), για τη σπατάλη που γινόταν από τα χρυσοκάνθαρα διοικητικά στελέχη των ταμείων, για τα υπέρογκα λειτουργικά έξοδα των ταμείων και για τη διασπάθιση των χρημάτων των εργαζόμενων προκειμένου μια συνδικαλιστική και διοικητική νομενκλατούρα να περνά «πασαλίδικα» τρώγοντας και πίνοντας «στην υγειά» των απλών εργαζομένων.
Πανευτυχείς, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, για την τεράστια «ΝΙΚΗ» μας κατά του Γιαννίτση συνεχίσαμε να κοιμόμαστε βυζαίνοντας το δάχτυλο, ώσπου φτάσαμε σήμερα στην πλήρη διάλυση των πάντων και παρακαλάμε να έχουμε έστω κι ένα ξεροκόμματο σύνταξης, μια υποψία μισθού, ανύπαρκτη πρόνοια, υποβαθμισμένη περίθαλψη, κλπ, κλπ.
Η υπόθεση «ΓΙΑΝΝΙΤΣΗ» αποτελεί ένα από τα αμέτρητα κλασικά παραδείγματα, για το πώς το «επαναστατικό» πνεύμα μπορεί να σε σκοτώσει, όταν απλώς κουνάει τις παντιέρες, συνθηματολογεί και λέει «ΟΧΙ» χωρίς να δείχνει δρόμους μιας καλύτερης και ρεαλιστικής διεξόδου απ' αυτό που αρνείται!