Το καλοκαίρι, που για μας σήμερα είναι εποχή διακοπών, καλοπέρασης και ξεκούρασης, για τους Έλληνες τους παλαιούς ήταν εποχή σκληρής κι επίπονης δουλειάς, από το πρωί ως το βράδυ στα χωράφια, κυρίως για το θέρισμα, το αλώνισμα, το λίχνισμα, κλπ.
Εκεί, λοιπόν, για ν' αντέχουν τη δουλειά, τη ζέστη και το ιδρώτα που έτρεχε ποτάμι, έφτιαχναν κι έτρωγαν ένα πρόχειρο και αυτοσχέδιο φαγητό, το οποίο η πατροπαράδοτη εμπειρία - πάππου προς πάππου- είχε αποδείξει ότι ήταν αποτελεσματικό.
Το φαγητό αυτό λεγόταν Ξιδοτριψιάνα ή Ξιδοπαπάρα και την έφτιαχναν έτσι:
Έριχναν στο τσίγκινο πιάτο νερό, ξίδι,αλάτι και λάδι, έτριβαν μέσα ψωμί ξερό, το άφηναν να μαλακώσει και γινόταν ένα πρόχειρο και πολύ δροσιστικό φαγητό, που το έτρωγαν με πολλή όρεξη!
Βέβαια, πολύ αργότερα από τους σοφούς παππούδες και τις γιαγιάδες ήρθε και η επιστήμη για να διαπιστώσει ότι πράγματι, σε συνθήκες καύσωνα, επιβάλλεται λιτό φαγητό, ότι το ξίδι μειώνει το αίσθημα της δίψας και ότι αφού με τον ιδρώτα αποβάλλεται αλάτι από τον οργανισμό χρειάζεται να αλατίζουμε κάπως περισσότερο τα φαγητά μας, επειδή το αλάτι είναι βασικός ηλεκτρολύτης πολύτιμος για την καλή λειτουργία της καρδιάς!!!
Αυτοί ήταν οι παλιοί, γνήσιοι Έλληνες, που είχαν μάθει, να κουμαντάρουν τη ζωή αντί να αφήνουν εκείνη να τους κουμαντάρει και είχαν για οδηγό τους την αποθησαυρισμένη σοφία των προγόνων!
Πόση σχέση έχουμε μαζί τους εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, εμείς που δεν μπορούμε ούτε έναν κασμά να σηκώσουμε, που έχουμε γίνει ένα με τις πολυθρόνες, που για να πάμε στο περίπτερο παίρνουμε αυτοκίνητο, που τρώμε στην καθισιά μας όσα έτρωγε ο παλιός Έλληνας ΟΛΟΝ τον χρόνο, που οι κοιλιές μας έχουν φτάσει στα σαγόνια μας;