Μπροστά στο μπαλκόνι μου είναι φυτεμένος από χρόνια πολλά ένας κάκτος.
Άχαρος είναι και δείχνει σκυθρωπός και βλοσυρός. Κανείς δεν καταδέχεται να τον κοιτάξει. Πουλί δεν κάθεται πάνω του ούτε πεταλούδα, τζιτζίκι ή τριζόνι. Ζει μέσα στην απόλυτη μοναξιά και την καταφρόνια.
Μια δυο φορές το χρόνο όμως βγάζει μπουμπούκια. Μα και τότε, ακόμα, είναι τόσο ντροπαλός που κρατά τα λουλούδια του κλειστά την ημέρα.
Τη νύχτα όμως!!! Όταν απλωθεί παντού το μαύρο σκοτάδι που σκεπάζει κάθε ομορφιά της ημέρας, ο κάκτος ανοίγει τα άνθη του, που όμοιά τους η μέρα δεν έχει ποτέ της δει. Κι αρχίζουν τότε έναν αργό, εξωτικό χορό κάτω από το φως της ηλεκτρικής λάμπας που σαν προβολέας φωτίζει την πίστα.
Μόνο τ’ αστέρια μπορούν και βλέπουν αυτόν το χορό της ομορφιάς και οι νυχτερίδες που πάνε κι έρχονται αθόρυβα γύρω από την λάμπα. Ίσως, έχει το προνόμιο να τον δει και κανένας νυχτοδιαβάτης ή κάποιος που ξαγρυπνά σ’ ένα αντικρινό μπαλκόνι.
Το πρωί ο χορός σταματά με τις πρώτες του ήλιου αχτίδες. Τα λουλούδια τυλίγονται στα πέπλα του χορού τους και περιμένουν να ξανάρθει η νύχτα. Θα χορέψουν τρία –τέσσερα βράδια ακόμα κι ύστερα θα πέσουν νεκρά καταγής.
Ποτέ όμως δεν πεθαίνουν τη νύχτα που είναι ο χορός. Μόνο τη μέρα πεθαίνουν, κάτω από το φως της μοναξιάς και της καταφρόνιας!
Κλικ: Ο χορός του κάκτου
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
ΑΡΘΡΑ
Το κλίκ της ημέρας
του Ηλία Μακρή 
Πρόσφατα Νέα
