Μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την οικονομική χρεωκοπία της Ελλάδας την οποία κήρυξε ο Χαρίλαος Τρικούπης, η Πατρίδα μας, βρέθηκε σε πολλαπλά οικονομικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα. Η Ελλάδα, βολόδερνε μέσα σ’ ένα πολιτικό και κοινωνικό τέλμα, το οποίο συντήρησαν και αναπαρήγαγαν ανίκανες και συμφεροντολόγες κομματικές και πολιτικές ηγεσίες, που ως μοναδικό τους μέλημα, είχαν την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας. H δεινή αυτή πραγματικότητα προκαλούσε δυσαρέσκεια και δίκαιη αγανάκτηση στην πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι είχε καταστήσει στη συνείδησή τους ενόχους τόσο τον παραδοσιακό πολιτικό κόσμο όσο και τον θρόνο. Η περίοδος αυτή που άρχισε με την αλγεινή ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 χαρακτηρίζεται από μια καθολική δυσαρέσκεια αλλά και από το αίτημα της ανανέωσης της εθνικής ζωής σε όλους τους τομείς και ειδικά της αναδιάρθρωσης της κρατικής λειτουργίας.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της γενικευμένης εθνικής κρίσης και της σήψης των θεσμών, ο Στρατός, ήδη από το 1908, βαθύτατα ενοχλημένος από τις εξελίξεις αλλά και ταπεινωμένος από την ήττα του 1897, οργανώνει στρατιωτικούς πυρήνες διαμαρτυρίας που σε έναν βαθμό εξέφραζαν αντιδυναστικές στάσεις, ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζονταν από κριτική ως και απόρριψη προς τα πολιτικά κόμματα..
Οι πυρήνες αυτοί ενοποιήθηκαν σε μια ενιαία μυστική οργάνωση που πήρε το όνομα Στρατιωτικός Σύνδεσμος. Στα 1909 η εθνική κρίση και η πολιτική ζωή είχε φθάσει πλέον σε αδιέξοδο. Δύο κόμματα, το γερμανόφιλο του Γεωργίου Θεοτόκη και το Αγγλόφιλο του Δημητρίου Ράλλη εναλλάσσονταν στην εξουσία. Συνήθως η αποτυχία του ενός έφερνε το άλλο στην εξουσία μέχρι ΚΑΙ τη δική του αποτυχία.. Έτσι τη νύχτα προς τη 15η Αυγούστου 1909, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προχωρά στο Κίνημα στο Γουδί το οποίο επικρατεί άμεσα.
Χωρίς να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, ο Σύνδεσμος εξέφρασε τον «πόθο» του όπως «ο σχεδόν πενόμενος Ελληνικός λαός ν΄ ανακουφισθή εκ των επαχθών φόρων, ους ήδη καταβάλλει και οίτινες ασπλάχνως κατασπαταλώνται προς διατήρησιν πολυτελών και περιττών υπηρεσιών και υπαλλήλων, χάριν της απαισίας συναλλαγής». Δηλωνόταν εξάλλου κατηγορηματικά ότι στόχος δεν ήταν το πολίτευμα ούτε η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας. Και πράγματι, εν τέλει δεν έγινε δικτατορία, παρ΄ όλο που η κοινή γνώμη την επικροτούσε μπροστά στο αδιέξοδο το οποίο προέκυψε από την πολιτική κρίση που επακολούθησε.
Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο των συντεχνιών της Αθήνας και του Πειραιά, που πραγματοποιήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1909, έκανε πρόδηλη πλέον την υποστήριξη του λαού στις θέσεις του Συνδέσμου, ενώ η υποστήριξη που βρήκε το Κίνημα προκάλεσε την έντονη ανησυχία των πολιτικών κομμάτων, του Θρόνου και των Ξένων Δυνάμεων.
Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος στην κρίσιμη αυτή στιγμή κάλεσε έναν σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα κρητικό πολιτικό, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρα. Στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν πολιτικό άφθαρτο και ανεξάρτητο από το «διεφθαρμένο» ελλαδικό πολιτικό κατεστημένο.
Οι εκλογές της 8ης Αυγούστου του 1910 που ακολούθησαν, ανέδειξαν θριαμβευτικά το κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου με αποτέλεσμα να υποστούν συντριβή, τα παλαιά αμαρτωλά αστικά κόμματα. Ως εκλεγμένος Πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος έκανε την πανεθνική του εμφάνιση στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1910, εκφωνώντας βαρυσήμαντο πολιτικό λόγο, στον οποίο σκιαγράφησε όλα τα τρωτά του απελθόντος πολιτικού συστήματος και τις αιμορροούσες πληγές της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Η Ελλάδα με την εμπνευσμένη καθοδήγηση και την οξυδερκή, οραματική πολιτική του Βενιζέλου, με βαθιές εξυγιαντικές τομές στην οικονομία, την κοινωνία, στο κράτος και τους θεσμούς, με περήφανη εξωτερική πολιτική, με το Λαό ενωμένο και τον Στρατό αξιόμαχο, γίνεται η μεγάλη και ισχυρή Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, προκαλώντας φόβο στους εχθρούς της και κατακτώντας τον σεβασμό των συμμάχων της.
Το μεγαλύτερο, όμως, επίτευγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν ήταν μόνο ο διπλασιασμός της έκτασης της Ελλάδας και η αποκατάσταση της Εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Ήταν, προσέτι, και το γεγονός ότι κατόρθωσε να κινητοποιήσει, επιτέλους, το σύνολο σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού στον αγώνα για την πραγμάτωση των ελληνικών οραμάτων. Αυτό έγινε κατορθωτό με τη δημιουργία ενός αρραγούς και ενιαίου εσωτερικού μετώπου, με τη συντονισμένη προσπάθεια για τη δημιουργία στιβαρών οικονομικών υποδομών και την ενεργοποίηση των διαδικασιών εκείνων, που θα οδηγούσαν στη συγκρότηση ενός σύγχρονου και ευνομούμενου κράτους δικαίου, βασισμένου στις αρχές του πολιτικού πλουραλισμού, του σεβασμού των ατομικών ελευθεριών και της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.