Όταν η οικογένεια Δ. Τζιβανόπουλου έβγαζε αυτήν τη φωτογραφία στην αυλή του σπιτιού τους, στη Σπάρτη, σίγουρα δεν είχαν δει ούτε σε όνειρο κακό τη συμφορά που ερχόταν.
Καθιστοί ήταν ο πατέρας Δημήτριος Αριστ. Τζιβανόπουλος και η μάνα Κανελλιώ Δημ. Τζιβανοπούλου, το γένος Ιωάννη Παχύγιαννη.
Όρθιοι από αριστερά οι πέντε λεβέντες τους, τα καμάρια τους και η απαντοχή τους:
Ο Παρασκευάς (ο Βενιαμίν), ο Αριστείδης, ο Δημοσθένης, ο Ιωάννης και ο Σωκράτης.
Στις 26 Νοεμβρίου 1943, τα τέσσερα από τα πέντε παιδιά, ο Παρασκευάς 16 χρόνων, ο Δημοσθένης 23 χρόνων, ο Ιωάννης 21 χρόνων και ο Σωκράτης 19 χρόνων πήγαν να βρουν τον παππού τους τον Αριστείδη και τη γιαγιά τους την Πολυτίμη στον οικογενειακό τάφο του νεκροταφείου του Α. Γεωργίου στη Σπάρτη, με τα κορμιά τους σμπαραλιασμένα από τα πολυβόλα των γερμανών στο Μονοδέντρι, καταδομένοι από σπαρτιάτες συνεργάτες των γερμανών, επειδή είχαν ενταχθεί στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ.
Μάταια ο ήρωας γιατρός Χρήστος Καρβούνης, λίγο πριν από την εκτέλεση των 118, προσπάθησε, μπροστά στο απόσπασμα, να σώσει έστω κι ένα από τα τέσσερα αδέρφια, ανταλλάσσοντας την προσφορά που του γινόταν για τη δική του ζωή με τη ζωή ενός από τα Τζιβανοπουλάκια!
Το έγγραφο των συνεργατών των γερμανών για τα 4 αδέρφια, 3 μέρες πριν από την εκτέλεση, ήταν σαφές και προδίκαζε την τύχη των τεσσάρων αδερφών:
«ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΤΑΓΜΑ «Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ»
Σπάρτη 23-11-43
Αριθμ.Πρωτ.13
Προς Την Γερμανικήν Διοίκησιν Σπάρτης
Ενταύθα
Κατόπιν προφορικής υμών διαταγής λαμβάνομεν την τιμήν να επιστρέψωμεν συνημμένως την από 22-11-1943 αίτησιν του κ. Δημητρίου Τζιβανοπούλου μεθ’ όλων των συνημμένων και να αναφέρωμεν ότι οι μεν δύο αδελφοί Δημοσθένης και Ιωάννης είναι ενεργά μέλη του ΕΑΜ, διαφωτισταί και ομιληταί του ΕΑΜ, ανήκοντες εις μαχητικάς ομάδας, οι δ’ έτεροι δύο Σωκράτης και Παρασκευάς ανήκουν εις μαχητικήν ομάδα του ΕΑΜ-ΕΠΟΝ και ενήργησαν την επίθεσιν κατά της οικίας του αρχηγού Ε.Σ. κ. Λεωνίδα Βρεττάκου ένθα εφονεύθη ο Γεώργιος Καργάκος συνάμα δε εκ της οικίας των εγένετο εξόρμησις της επιθέσεως.
Κατόπιν των ανωτέρω άπαντα τα εν τη αιτήσει του πατρός των Δημητρίου Τζιβανοπούλου είναι ψευδέστατα και οι τέσσεροι υιοί του όχι μόνον δεν πρέπει να απολυθούν εκ των φυλακών Τριπόλεως ένθα κρατούνται, απεναντίας δε απορούμεν πώς ούτοι μέχρι σήμερον δεν έχουσι εκτελεσθή.
Ο Διοικητής
(υπογραφή)
Λεωνίδας Βρεττάκος»
(ΓΙΑΝΝΗ Χ. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ- Η Εθνική Αντίσταση στη Λακωνία 1941-1945, σελ. 420)
Ο πέμπτος γιος, ο Αριστείδης, γλίτωσε γιατί είχε φύγει στην Αφρική, απ’ όπου γύρισε υπέργηρος, για να συναντήσει τα’ αδέρφια του και τους γονείς του, μετά από 56 χρόνια, στον τάφο, στα 1999.
Όπως διηγούταν ο ίδιος: «Ξεκίνησα, πολλές φορές, να πάρω το αεροπλάνο για να επιστρέψω, αλλά δεν το έκανα, τελικά. Δεν άντεχα να γυρίσω πίσω σε μια πόλη που μου σκότωσε τα τέσσερα αδέρφια μου».
Στον ίδιο τάφο είχε ήδη μπει κι ο πονεμένος πατέρας Δημήτρης στα 1956 και η τραγική μάνα η Κανελλιώ στα 1968. Έτσι ξεκληρίστηκε μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια της Σπάρτης.
Στα χρόνια τα κατοπινά γκρεμίστηκε (δυστυχώς) και το σπίτι τους Σπάρτη, αφού κανείς αρμόδιος δε νοιάστηκε να το εξαγοράσει και να το διασώσει.
Ευτυχώς, τους έχει μείνει ακόμα ο τάφος, ώστε αγκαλιασμένοι εκεί να λένε τις ιστορίες και τα λόγια της αγάπης που δεν πρόφθασαν να πουν όταν ζούσαν.
