Σε μια σκοτεινή, απόμερη γειτονιά της Σπάρτης!
Ένα παλιό όμορφο σπίτι που κάποτε φιλοξένησε όνειρα κι ελπίδες ανθρώπων.
Έρημο τα τελευταία χρόνια.
Όποτε περνούσα από κει κι έβλεπα τα σκοτάδια να με κοιτούν με μάτια αγριεμένα απ' τα παράθυρά του, έσκυβα το κεφάλι και τάχυνα το βήμα μου να φύγω, να βγω στο φως.
Όμως προχθές το βράδυ ένα παράθυρο στο σκοτεινό το σπίτι είχε φως!
Ναι!!! Ένα αχνό κίτρινο φως σαν εκείνο του φεγγαριού που σκάζει πίσω από τη βουνοκορφή!
Στάθηκα από κάτω γητεμένος καθώς ο Κοντορεβιθούλης όταν αντίκρισε κάπου μακριά το φως, εκείνη τη νύχτα που τριγυρνούσε χαμένος στο δάσος. Ζεστάθηκε και φωτίστηκε η καρδιά μου, έτσι όπως όταν βλέπεις τον ήλιο να ξαγναντεύει πίσω από τα μολυβένια σύννεφα μετά την καταιγίδα!
«Ένα μόνο φωτισμένο παράθυρο τη νύχτα κάνει τον κόσμο πιο βαθύ»
Τάσος Λειβαδίτης
