Μα, για ποια Ευρώπη μιλάμε ακόμη; Για ποια Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία έχουμε στρέψει, γονυπετείς χείρα βοηθείας και συντηρούμε τις ελπίδες ελεημοσύνης; Για ποια Ευρώπη και ποιο νεφελώδες ευρωπαϊκό κεκτημένο εξακολουθούν να μας μιλούν κάποιοι έμμισθοι υπάλληλοι, εκπρόσωποι δόλιων συμφερόντων; Για ποιο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, μας μιλούν οι πολιτικοί που συγκροτούν την «Καραγκιόζ μπερντέ», δήθεν «Ευρωπαϊκή Συμμαχία» των κομμάτων; Και γιατί όταν ακούγονται κάποιες φωνές ευρωσκεπτικισμού, βλέπουμε να «σηκώνονται οι τρίχες» του απ’άκρη εις άκρη, διαπλεκομένου Συστήματος;
Δεν βλέπουμε άραγε τα διαλυτικά φαινόμενα που παρουσιάζοντα σε όλα τα σημαντικά θέματα; Δεν βλέπουμε τις Συνθήκες και τις Συμφωνίες που καταπατώνται μονομερώς και βάναυσα; Δεν βλέπουμε την αδυναμία αυτής της ετερόκλιτης Ένωσης, να υπερασπισθεί με πυγμή και αξιοπρέπεια τον γεωγραφικό της χώρο; Δεν βλέπουμε την οικονομική και πολιτική ανισότητα, μεταξύ των «εταίρων», την έλλειψη ισονομίας των λαών, την βάρβαρη καταπάτηση των συνταγματικών επιταγών των κρατών, την αδιαφορία και υποκρισία στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Δεν βλέπουμε την οικονομική λεηλασία των φτωχών από τους πλούσιους; Δεν βλέπουμε την αδυναμία αυτού του ανεκδιήγητου Οργανισμού, για να συμφωνήσει και να επιβάλλει με δημοκρατικό τρόπο, τις όποιες αποφάσεις του, και καταφεύγει στον εκβιασμό των μελών του; Δεν βλέπουμε την ομαδοποίηση των κρατών του βορρά, της δύσης, της ανατολής και του νότου, για την αγωνιώδη εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων; Δεν βλέπουμε πως το όνειρο σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και έγινε εφιάλτης;
Δεν αντιληφθήκαμε ακόμη, πως αυτή η «Εταιρεία» συγκλονίζεται από δομική κρίση; Πως τριάντα πέντε χρόνια μετά την ένταξή μας σ’ αυτή, δεν αξιώθηκε να συντάξει ένα Καταστατικό Χάρτη, ένα Σύνταγμα για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών της, για την οικονομική, την κοινωνική και ατομική ηθική των λαών της; Δεν βλέπουμε που ακόμη η Ιδρυτική Διακήρυξη της Ρώμης καταργήθηκε και αναπληρώθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχτ χωρίς ποτέ ουσιαστικά να αντικατασταθεί, ως Καταστατικός Χάρτης, ως Κώδικας Δεοντολογίας, έστω; Δεν καταλάβαμε πως φτωχοποιήθηκαν λαοί, και λεηλατήθηκαν χώρες για να σωθούν οι τράπεζες της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας που «έπαιζαν» σαν μανιώδεις χαρτοπαίχτες σε όλα τα ταμπλό της γης;
Και εμείς, οι πιο αδύναμοι, που μας χαστουκίζουν και μας κλωτσάνε συνεχώς, γιατί παραμένουμε ακόμη, μέσα σ’ αυτό το λάκκο των οικονομικών λεόντων; Γιατί δεν σηκώνουμε ούτε φωνή διαμαρτυρίας, για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, να ενημερώσουμε τους λαούς και να καταγγείλουμε την επιθετική στάση των κυβερνήσεών τους, που ενώ αντλούν δύναμη από την ψήφο των πολιτών, δίνουν αναφορά στην ολιγαρχία του πλούτου;
Σίγουρα μας διακατέχει ο φόβος!... Το σύνδρομο του να βρεθούμε έξω από το μαντρί!... Η ευαίσθητη γεωστρατηγική μας θέση, και ο φόβος, να διαχειρισθούμε την επιθετικότητα άλλων θηρίων!... Που δυνάμωσαν όσο εμείς δεν κάναμε τίποτα και… «δεν διεκδικούσαμε τίποτα» νομίζοντας πως είμαστε στην ασφαλή εταιρική φωλιά!...
Και σήμερα ακόμη, μετά από τα όσα είδαμε και πάθαμε, νομίζουμε πως η Ευρώπη, είναι ένας πανίσχυρος ιππότης, με την φοβερή πανοπλία του, έτοιμος να μας προστατεύσει!... Και, κρυβόμαστε πίσω από το προσωπείο του!... Χωρίς να μας νοιάζει και τόσο, πως μέσα σ’ αυτή την πανοπλία, κρύβεται ένα άβουλο τρομαγμένο και δόλιο ανθρωπάκι, που «κλείνει δουλειές» με τους εχθρούς μας!...
Και μ’ αυτό το «ανθρωπάκι», εξαντλούμεθα σε «συνομιλίες» χωρίς ποτέ να φθάσουμε στην συνεννόηση!... Και ανεχόμαστε τις κατά καιρούς «πραξικοπηματικές ενέργειες» των (κατά τα άλλα θεωρητικά…) «εταίρων» μας, υποτασσόμενοι συνεχώς ως Κράτος και Έθνος υποτελών, στις αποφάσεις αυτών που δεν νοιάζονται για τους λαούς, αλλά εξυπηρετούν τα πολιτικά, τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα της διεθνούς ολιγαρχίας!...
Ως πότε όμως; Δεν είναι καιρός να καταστρώσουμε σχέδιο άμυνας και σχέδιο εξόδου;