Αυτά τα σπίτια, αν και νεκρά, έχουν ζωή.
Γιατί κάθε πέτρα τους πέρασε απ' την αγκαλιά του πετρομάστορα.
Ακούμπησε στην καρδιά του και άκουσε τους χτύπους της.
Ένιωσε τα χέρια του να τη χαϊδεύουν γυρεύοντας τα «νερά» της.
Άκουσε το λαχάνιασμά του απ’ το βαρύ πελέκημα.
Άκουσε και το τραγούδι του αλλά και το στεναγμό του.
Πάνω της κύλησε ο ιδρώτας απ’ το μέτωπό του, καμιά φορά και το δάκρυ του.
Πώς να μη ζουν, λοιπόν, αυτές οι πέτρες;
Πώς να μην είναι αθάνατα τα σπίτια αυτά;
(Φωτογραφία: Παλιό σπίτι στη Δημητσάνα)
