Ειλικρινά σου λέω αναγνώστη μου!... Κάποιες φορές που αναγκάζομαι να γράφω ορισμένα πράγματα παριστάνοντας τον δασκαλάκο σε ανθρώπους με πολύ περισσότερες γνώσεις, φθάνω στο σημείο να ντρέπομαι!...
Όμως αισθάνομαι χρέος απέναντι σ’ αυτούς που δεν μπορούν, για πολλούς λόγους, να παρακολουθήσουν τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και κυρίως να συνδυάσουν τις, πολλές φορές, αντιφατικές πληροφορίες!
Και αισθάνομαι ενός είδους δικαίωση όταν οι απόψεις μου, που με επιμονή από αυτή τη στήλη επί χρόνια διατυπώνω, έρχονται Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι του κύρους του Χρήστου Γιανναρά να τις επιβεβαιώσουν και ασφαλώς να τις ενισχύσουν!...
Γράφει λοιπόν στην επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» (9-10-16) με τίτλο «Ως πότε να ζούμε στα στενά;» τον οποίο και δανείζομαι:
“Η κοινωνία παραλυμένη, αποχαυνωμένη-χωρίς αντανακλαστικά ζωντανού σώματος.Το πολιτικό προσωπικό παγιδευμένο στην ιδιοτέλεια, την αδιάντροπη εξουσιολαγνεία. Το κράτος, μηχανισμός με χρόνιες αναπηρίες, αυτονομημένος από στοχεύσεις «δημοσίου συμφέροντος». Όλα μαζί: η σημερινή Ελλάδα, ένας εφιάλτης χωρίς προηγούμενο. Και επιπλέον: χωρίς ελπίδα.
Κορυφαίο αποκύημα της καταιγιστικής συμφοράς: το συδαύλισμα της ανελπιστίας και του πανικού από τα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα. Μέρα-νύχτα, ασταμάτητα. Αναμηρυκάζουν τις διαπιστώσεις, τη συμπτωματολογία του ολέθρου. Πειθαρχημένα τα «μέσα» σε αδιάντροπες σκοπιμότητες οικονομικών συμφερόντων ή στην αηδιαστική εξουσιολαγνεία. Προκλητικά. Εκατομμύρια καταληστευμένων από το «κράτος» Ελλήνων σφαδάζουν μέσα στη στέρηση, αλλά στην αγορά των τηλεοπτικών συχνοτήτων βρέχει εκατομμύρια.
Όλοι διαβεβαιώνουμε όλους ότι τίποτα πια δεν αλλάζει. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο, «κυρίαρχο» κράτος: Δεν έχει το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης», η διακυβέρνησή της υπόκειται σε ξένο έλεγχο, σε επιτροπεία. Ηχεί σαν υπερβολή, αλλά είναι ρεαλιστική πιστοποίηση: Οι Έλληνες δεν είμαστε πια ένας ελεύθερος λαός, είμαστε λαός που επιτροπεύεται, όπως ακριβώς θα επιτροπευόταν και από τους εντεταλμένους στρατευμάτων κατοχής.
Η δαιμόνια πρωτοτυπία σήμερα είναι ότι: η επιτροπεία ασκείται με εκτελεστικά όργανα όχι κάποιους «κουίσλιγκς», αλλά τους «αντιστασιακούς», αυτούς που ψηφίστηκαν από τον λαό για να ασκήσουν «αντίσταση» στην επιτροπεία, αντίσταση στην υποδούλωση, στην απώλεια της κρατικής ανεξαρτησίας. Ο λαός στην Ελλάδα ψήφισε με ποσοστό 62% την αντίσταση στην υποτέλεια, ψήφισε αυτούς που υπόσχονταν να «σκίσουν» τα πρωτόκολλα της άνευ όρων παράδοσης. Και μέσα σε μια νύχτα οι μπροστάρηδες της «αντίστασης» αλλαξοπίστησαν, άλλαξαν 180ο ρότα και πεποιθήσεις, χωρίς να δώσουν την παραμικρή εξήγηση στους πολίτες που τους εμπιστεύθηκαν. Μεταμορφώθηκαν οι «ριζοσπάστες» αντιστασιακοί σε ευτελή ασπόνδυλα πιόνα, «μιας χρήσεως», για να μην κινηθεί ούτε φύλλο πια ενάντια στην στυγνή επιτρόπευση.
Συνεργούς στη ρινοκερική μεταμόρφωσή τους οι «ριζοσπάστες» αντιστασιακοί πήραν την πιο φτηνιάρικη απόφυση της Δεξιάς, μια συγκυριακή συσπείρωση θλιβερών καπήλων του πατριωτισμού και της πολιτικής «συνέπειας». Η κουμπαριά προξενεί αναγούλα σε κάθε στοιχειωδώς αξιοπρεπή Έλληνα.
Ποτέ, μα ποτέ άλλοτε τέτοιος εφιάλτης, τέτοιος εκπεσμός. Δεν έχει πια ούτε σύνταγμα η Ελλάδα, καταστατικό χάρτη των σχέσεων του πολίτη με το κράτος, «κοινωνικό συμβόλαιο» που να προστατεύει τον πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Υπολογίστηκε ότι, στα τελευταία έξιχρόνια, το 98% των νομοθετημάτων και διατάξεων που υπερψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, παραβίαζαν κατάφωρα το σύνταγμα, κατέλυαν κάθε έννοια κράτους Δικαίου, κάθε προϋπόθεση πολιτικής αναχαίτισης του πρωτογονισμού. Όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί υπέστησαν δήμευση των μέσων βιοπορισμού τους (του μισθού ή της σύνταξης, που το κράτος είχε δεσμευτεί να τους ανταποδίδει έναντι της κοινωνικής τους προσφοράς)-η κρατική αυτή πρακτική λωποδυσίας δικαιολογήθηκε σαν αυτονόητη «ανάγκη».”
(συνεχίζεται)