Η Τουρκία ζει και αναπνέει με τον εθνικισμό και την μεγάλη ιδέα του Οθωμανισμού. Πέρυσι τέτοια εποχή, ο Ερντογάν βίωνε μια κλιμακούμενη εσωτερική αμφισβήτηση. Έχασε την Κωνσταντινούπολη αν και κήρυξε παράνομα δυο φορές τις δημοτικές εκλογές, ενώ έβλεπε να ζωντανεύει με πολλαπλές μορφές η αντιπολίτευση.
Ένα χρόνο μετά, ο Ερντογάν είναι και πάλι πανίσχυρος. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τον χειροκροτεί η... χαιρετά στρατιωτικά παντού. Τι έχει συμβεί; Ο Ερντογάν έπαιξε δυνατά το χαρτί του εθνικισμού. Εισέβαλε στη Συρία, κάνει θεωρητικά γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τώρα καταργεί τα ελληνικά νησιά δημιουργώντας με την Λιβύη μια δική τους.. λίμνη στην Μεσόγειο.
Τι από όλα αυτά μπορούν να γίνουν πράξη; Το πιθανότερο τίποτα. Δεκαετίες τώρα η Τουρκία κάνει σαματάδες χωρίς ποτέ να περνά σε κάτι χειροπιαστό. Ακόμα και η κατάληψη της Β. Κύπρου, οφείλεται σε πολλαπλά εγκλήματα των Ελλήνων που αν δεν τα είχαμε κάνει τίποτε δεν θα είχε συμβεί. Η δε εισβολή στη Συρία έγινε με μισθοφόρους. Ο Ερντογάν δεν τολμά να πολεμήσει κατώτερους σε εξοπλισμό μαχητές.
Ωστόσο, για να κερδίσει την εσωτερική κοινή γνώμη ο Ερντογάν έχει κάνει γύρω από τη χώρα του μόνο εχθρούς. Τους απαριθμώ: Κούρδοι, Σύροι, Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος, Ελλάδα. Ευρώπη. Το διαπίστωσε στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΝΑΤΟ όπου η Γαλλία τον καταχέρισε, η Κομισιόν και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έβγαλαν ανακοινώσεις σαφούς αποδοκιμασίας.
Σε έναν πλανήτη παραλυσίας λόγω του εντελώς άχρηστου Τραμπ (πλέον τον διασκεδάζουν όλοι...), αλλά και της Ευρώπης - θεατή, η Τουρκιά μπορεί να κάνει αυτούς τους σαματάδες χωρίς επιπτώσεις. Όμως δεν μπορεί να το πάει παραπέρα. Ο Ερντογάν ξέρει ότι το "παραπέρα" θα πληρωθεί σκληρά. Του αρκεί λοιπόν με τους σαματάδες αυτούς να είναι κυρίαρχος στην χώρα του. Δεν είναι και λίγο.
