Πως το ‘φερε η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή.
Μάνος Ελευθερίου

Επί χρόνια αγνοούμε τις φωνές των ποιητών. Λες και δεν υπάρχουν. Λες και δεν υπάρχουμε. Αυτών που σημαδεύουν  με ακρίβεια, από το υστέρημα τους, τις καρδιές των εποχών. Αυτών που πάντα μπροστάρηδες μιλούσαν για την μοίρα των ανθρώπων.

Αυτών που έμειναν τα φαναράκια τους αναμμένα, αθάνατα μέσα στους αιώνες, από την ανάγκη μας για λίγο φως. Αυτών που ήξεραν για την θεραπεία της ψυχής και το άγγιγμα του οράματος.

Με νανουρίσματα, μοιρολόγια, παιάνες, σάτιρα, τραγούδια, ύμνους, επέμεναν να σέρνουν της ζωής το χορό και στα δύσκολα να φανερώνονται σαν από μηχανής θεοί μπροστά μας.

Απαξιώσαμε, απαξιωθήκαμε και εν τέλει εξαϋλώσαμε τις ζωές μας. Είμαστε ορφανοί δίχως ποίηση.

Η ποίηση είναι το απόσταγμα των συναισθημάτων και το φως σε κάθε σκοτάδι. Είναι έκρηξη ζωής. Φέρνει κοντά τις ψυχές, τα μάτια, τα όνειρα. Λειτουργούσε πάντα και σαν τύψη της εποχής της. Μα το κυριότερο είναι ότι προέβλεπε το μέλλον. Φιλοσοφούσε, αφού στο σώμα της, οι ανοιχτές πληγές, είναι τα αιώνια και πάντα επίκαιρα ερωτήματα. Δεν είναι αποκύημα φαντασίας. Είναι διαρκής σπουδή στην σοφία. Θέλει αφοσίωση  και εμπειρία αφού ετοιμάζεται για το μέλλον. Γράφεται σήμερα και προορίζεται για το διηνεκές.

Θέλει εργάτες σκληροτράχηλους, ρομαντικούς και επίμονα ελεύθερους να κοιτάνε από το παραθυράκι της τους καιρούς. Είναι καταφύγιο ασφάλειας της λογικής. Δεν ξεγελάει και δεν ξεγελιέται. Έχει κανόνες που μόνο η ίδια με κόπο και όραμα μπορεί να ξεπεράσει για να μιλήσει στους επόμενους .

Δεν έχει λέξεις τραβηγμένες, στρατολογημένες με βία,  έτοιμες να παταχθούν ή να σαπίσουν στο σώμα της. Ούτε διάττοντες αστέρες μαζεύει. Φοράει συμβολικά κοσμήματα,  είτε για το πένθος, είτε για την Άνοιξη. Έχει το χρέος να αισθάνεται την ζωή μία και μοναδική και αιώνια υμνούμενη. Είναι πλήρης αλήθειας ψυχικών υποθέσεων. Είναι τα καρφιά στο θάνατο  αφού δίνει το φιλί της ζωής σε όποιον την αναζητήσει.  Είναι η αξία του λόγου και η τέρψη της νοημοσύνης για ανοιχτούς ορίζοντες. Είναι  αρωγός στο ασταμάτητο ταξίδι του ανθρώπου μέσα από κακουχίες, βάσανα, επιβολές, για να βρει την δύναμη να υπάρχει και να αξιοποιεί, να σέβεται, να  τέρπεται μα και ντρέπεται.

Οι ποιητές λέξεις  σωσίβιες αναζητούν για να περιθάλψουν τον πόνο και την δυστυχία και άλλες για να υμνήσουν, τον έρωτα, την ζωή, τους ήρωες. Λέξεις μνημεία, καθημερινές,
φτωχικές, άφθαρτες. Στην ποίηση ακούμπησε και η κάθε Αναγέννηση μετά από τραγωδίες, ολέθρους, Μεσαίωνες. Γεννιέται με πόνο.

Κοντά στους ποιητές έχεις κάπου να ακουμπήσεις  κυρίως μέσα  στο μεγαλύτερο κακό.

Κάποτε σε ένα φέρετρο ποιητή, αυτό του Κωστή Παλαμά, ακούμπησε όλη η Ελλάδα, δια λόγου του Άγγελου Σικελιανού, για να ξεσηκωθεί εναντίον των κατακτητών.

Σήμερα που οι ποιητές, μας είναι άγνωστοι και τα φέρετρα περισσεύουν, που θα ακουμπήσουμε για τον νέο απαραίτητο ξεσηκωμό;

Που θα βρούμε το σθένος για να μην ασθενήσουμε και οδηγηθούμε μαθηματικά στην ανθρωποφαγία; Με ποιο λόγο μπροστάρη θα αντιδράσουμε απέναντι στα δεινά που ζούμε και άλλα που μας ετοιμάζουν. Πώς θα ανατρέψουμε την μέχρι τώρα υπάρχουσα λογική μας; Την κατάθλιψη μας;

Οι ποιητές έχουν πολύ αίμα ζυμωμένο με λόγο μετάγγισης από το πνεύμα των προηγούμενων. Κοντά τους ας προστρέξουμε…

Θα τους ξεχωρίσουμε εύκολα από την συνέπεια λόγων και έργων τους και από την περισσή τους ταπεινότητα, την συνεχή καλλιέργεια και την ακριβή τους παρουσία.

Δόξα δεν ζητούν παρά μόνο ελευθερία του λόγου, για του πνεύματος την υγεία. Γιατί ο πνευματικός θάνατος της κοινωνίας προηγείται του βιολογικού κατά πολύ και είναι από μακριά ορατός. Δεν αγαπούν την ευτέλεια ούτε και την υποτέλεια.

Αρνούνται την ασυλία και την ιεροσυλία. Είναι έτοιμοι από καιρό για κάθε θυσία. Είναι μονίμως στις επάλξεις.

Σηκώνουν τον λόγο στο μπόι του Ανθρώπου και της Ελευθερίας του... Επιμένουν να υπάρχουν με μόνη τους παρηγορία την ίδια την ποίηση. Ακούνε και μελετούν.

Ακούνε και τον Νικηφόρο Βρεττάκο  να λέει: Αν δεν μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω. Ας ακούσουμε το τραγούδι τους, λέει πάντα την αλήθεια! Το χρειαζόμαστε, στις εποχές των  μεγάλων δακρύων και των σιωπηλών λυγμών.

«Ξέρω… κάτι που θα ‘κανε τα υγρά παράδοξά σας μάτια
που αβρές μαθητριούλες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα
να γελάσουν, με κάποιο τρόπο, που, ως λεν ,δεν γέλασαν ποτέ…» (Νίκος Καββαδίας)

Η ποίηση!

Σαν τα μάτια των παιδιών… Η ακριβή μας!

Και όσο μικρόψυχοι οι καιροί τόσο μεγαλόψυχοι οι ποιητές…

Μαζί τους στη γωνιά της σκέψης για μια σπίθα λογικής!

Γιατί πρέπει να βρεθούμε ξανά…