Στη δεκαετία του ‘80, στήθηκε ένα σκληρό κομματικό κράτος που είχε χαρακτηριστικά αποσάθρωσης και δυσλειτουργίας και που έμελλε να καθορίσει την πορεία της χώρας, που τελικά περιγράφεται από στασιμότητα, καθυστέρηση, έλλειψη σχεδίων και μια αιώνια σύγκρουση μεταξύ κράτους και πολιτών. Το κράτος διώκτης και οι πολίτες θύματα του. Ας δούμε τι έστησαν τότε:

- Παντού στο κράτος ΜΟΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ. Μάλιστα για να βολευτούν κι άλλοι, δημιουργούσαν αχρείαστες υπηρεσίες και τμήματα, επιβάλλοντας πρόσθετη γραφειοκρατία. Με κομματικούς όμως, τοποθετούσαν άχρηστους ανθρώπους σε σημαντικά πόστα.

- ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ. Το κόμμα που κυβερνούσε δεν μπορούσε να τιμωρήσει τα τοποθετημένα σε θέσεις - κλειδιά μέλη του. Αυτό απογείωσε την ΔΙΑΦΘΟΡΑ αφού δεν τους απειλούσαν κυρώσεις με αποτέλεσμα σκοτεινές συναλλαγές παντού.

- ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Οι μη κομματικοί υπάλληλοι, βλέποντας ότι έτσι κι αλλιώς προωθούνται οι της κυβέρνησης και αυτοί ποτέ, δεν θα αξιολογηθούν ούτε θα αξιοποιηθούν, τα παράταγαν. Δεν δούλευαν, έλειπαν από τα γραφεία τους, πολλές φορές υπονόμευαν την ίδια την υπηρεσία για να εκθέσουν τους κομματικούς προϊσταμένους.

Με βάση τα παραπάνω (και πολλά άλλα ακόμη), φτάσαμε στο ανίκανο να λειτουργήσει κράτος. Πώς να λειτουργήσει ένα κομματικό κράτος όπου οι μισοί είναι βολεμένοι σε θέσεις που δεν αξίζουν ούτε τις αγαπούν και οι άλλοι μισοί είναι στο περιθώριο αδρανείς ακόμα και αν είναι εξαιρετικά ικανοί;

Τα γράφω όλα αυτά για να εξηγήσω ότι με τις αποπομπές στελεχών της ΕΛΑΣ δεν διορθώνεις τίποτε. Αυτό το κράτος της μεταπολίτευσης δεν οφείλεται σε πρόσωπα αλλά σε διαχρονικές πολιτικές κακοποίησης του. Και δεν βλέπω να μπορεί κανείς να το αλλάξει.