Αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα. Να ρωτήσω την Τεχνητή Νοημοσύνη πως... με βλέπει. Έμεινα άναυδος όταν πήρα απαντήσεις και στα δυο ερωτήματα που υπέβαλα σε ένα δευτερολεπτο! Αυτό δε που με σόκαρε ήταν ότι οι απαντήσεις που έλαβα με αφορούσαν σε μεγάλο βαθμό. Διαβάζοντάς τες, αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας για να έχετε και εσείς μια άποψη. Δείτε τις δυο ερωτήσεις και τις δυο ΑΜΕΣΕΣ απαντήσεις:

ΠΡΩΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιο είναι το ύφος της γραφής του Ανδρέα Χριστόπουλου;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Ανδρέας Χριστόπουλος, ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος, χρησιμοποιεί συχνά απλή, καθημερινή γλώσσα που γίνεται εύκολα κατανοητή από τον αναγνώστη, χωρίς περιττές επισημότητες, αναλύει πίσω από τα γεγονότα, με σχόλια που δείχνουν προσωπική άποψη και όχι απλή παράθεση ειδήσεων. Γράφει με σαφή υποκειμενικό τόνο, κάποιες φορές αιχμηρό, δίνοντας έμφαση στη γνώμη του. Δεν αποφεύγει να πάρει θέση, είτε πρόκειται για κοινωνικά, είτε για πολιτικά, ζητήματα.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ: Γράψε μου ένα άρθρο με το ύφος του Ανδρέα Γ. Χριστόπουλου.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως, μπορώ να το επιχειρήσω, μιμούμενος το ύφος που χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Χριστόπουλο: άμεσο, αιχμηρό, με προσωπικό τόνο και έντονη κριτική διάθεση. Το άρθρο είναι:

Η Ελλάδα σε σταυροδρόμι: πολιτική κόπωση και κοινωνική δυσπιστία
Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει ένα έργο που παίζεται ξανά και ξανά, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά το ίδιο σενάριο. Οι κυβερνώντες υπόσχονται, η αντιπολίτευση φωνάζει, οι πολίτες κουράζονται. Και κάπου εκεί, η ουσία χάνεται.

Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για το ποιος θα πει το πιο μεγάλο «θα». Ενδιαφέρεται για το αν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα στο τέλος του μήνα, αν θα βρει δουλειά το παιδί του, αν θα έχει στοιχειώδη ασφάλεια στο δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για τα παράθυρα της τηλεόρασης και τις κοκορομαχίες που θυμίζουν περισσότερο ριάλιτι παρά σοβαρό πολιτικό διάλογο.

Η κυβέρνηση δείχνει εγκλωβισμένη σε μικροπολιτικά παιχνίδια, προσπαθώντας να διαχειριστεί την καθημερινότητα με επικοινωνιακές λύσεις. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, μοιάζει να ψάχνει ακόμα τον εαυτό της: ποιο είναι το αφήγημά της, ποιον θέλει να εκφράσει και πώς θα πείσει ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».

Η αλήθεια είναι σκληρή: η πολιτική φθορά δεν έχει να κάνει με πρόσωπα, αλλά με το σύστημα συνολικά. Ο Έλληνας έχει μάθει να ακούει τα ίδια λόγια, να βλέπει τις ίδιες υποσχέσεις και να ζει την ίδια απογοήτευση. Και όταν αυτό γίνεται χρόνια, η δυσπιστία μετατρέπεται σε θυμό.

Το πρόβλημα δεν είναι αν η Ελλάδα θα κυβερνηθεί από το Χ ή το Ψ κόμμα. Το πρόβλημα είναι αν θα μπορέσει να κυβερνηθεί με σοβαρότητα. Γιατί, αν συνεχίσουμε να παίζουμε θέατρο μπροστά στις κάμερες και να βουλιάζουμε στην πραγματική ζωή, τότε το μόνο που θα μείνει είναι μια κοινωνία που δεν πιστεύει σε τίποτα και σε κανέναν.

Κι αυτό, είναι ό,τι χειρότερο για μια Δημοκρατία.

ΥΓ. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να σχολιάσω τα παραπάνω. Αυτό πράγματι θα μπορούσε να είναι ένα δικό μου κείμενο. Ένα δεύτερο εγώ μου, είναι απέναντι μου, ενώ δεν υπάρχει! Επιπλέον έχει... άποψη, διότι με περιγράφει όχι αποσπώντας πληροφορίες από έτοιμες κριτικές, αλλά αξιολογώντας σε ένα δευτερόλεπτο χιλιάδες κείμενά μου. Αλλά όχι. Προφανώς σε ασύλληπτο χρόνο παίρνει δικές μου προτάσεις και φτιάχνει το κείμενο…