Αποδίδεται στον Αϊνστάιν, αλλά δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι αυτός που έδωσε τον ορισμό για την ηλιθιότητα. Ο ορισμός είναι «να προσπαθείς με την ίδια ακριβώς τακτική, να αλλάξεις ένα αποτέλεσμα». Υπάρχει και συνέχεια σε αυτό. 

Η επανάληψη εντελώς άστοχων πράξεων δείχνει αδυναμία μάθησης και προσαρμογής, παρά το γεγονός ότι αυτές οι πράξεις όχι μόνο δεν διορθώνουν τίποτε, αλλά προκαλούν βλάβες και σε αυτόν που τις επιχειρεί και στους άλλους.

Ο παραπάνω ορισμός φαίνεται να επιβεβαιώνεται στην τελευταία δημοσκόπηση της ALCO, η οποία δείχνει σημαντική αύξηση των αναποφάσιστων, αλλά και μαζική δυσπιστία για τη δικαιοσύνη, τα κόμματα και την κυβέρνηση. 

Πιο συγκεκριμένα, η εμπιστοσύνη είναι στο 20% για τη δικαιοσύνη, στο 18% για την κυβέρνηση, στο 14% για τη βουλή και στο... 10% για τα κόμματα!

Μένω στο τελευταίο: 10% στα κόμματα. Οι εκπρόσωποί τους δεν είναι που προσπαθούν διαρκώς, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να αλλάξουν τα ποσοστά τους; Υβρίζοντας τους αντιπάλους, ψευδόμενοι διαρκώς, μην έχοντας σχέδιο για τίποτε, λαϊκίζοντας στην παρακμιακή τηλεόραση και κομπάζοντας ότι μόνο αυτοί, κανένας άλλος, είναι οι φορείς της αλήθειας; 

Είναι πράγματι εξωφρενικό να βλέπουν επί χρόνια την κατάρρευση των ποσοστών τους και να μην διορθώνονται πουθενά. Να παραμένουν επίμονα οι ίδιοι κι ας τους εγκαταλείπουν οι πολίτες. 

Και τώρα πάμε στην εξήγηση. Γιατί τους εγκαταλείπουν οι πολίτες; Γιατί θέλουν να τερματιστεί η φαυλοκρατία της μεταπολίτευσης που έφερε το σκληρό κομματικό κράτος - λάφυρο, την αναξιοκρατία, την στασιμότητα στα μεγάλα που απασχολούν τη χώρα και την κοινωνία, τον αποκλεισμό στις ζωές τους. 

Και τι βλέπουν οι πολίτες από τους πολιτικούς ακόμα και σήμερα; Να υπερασπίζονται μετά μανίας τα (γι’ αυτούς) κεκτημένα της μεταπολίτευσης και να μην προτείνουν ν’ αλλάξει κάτι. 

Ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών έχει φύγει λοιπόν με οργή από την παθογένεια της μεταπολίτευσης, όμως ότι οι πολιτικοί δεν τους ακολουθούν.