(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Αφού, λοιπόν, η διερεύνηση του σκανδάλου είναι ακόμη σε εξέλιξη και τη στιγμή που κανένα, μέχρι σήμερα, στοιχείο δεν συνιστά παρανομία εις βάρος τους, είναι τουλάχιστον ανήθικο και απαράδεκτο για την κοινή λογική να κατηγορείς υπουργούς ως αυτουργούς του εγκλήματος και τον Πρωθυπουργό ως… «αρχηγό εγκληματικής συμμορίας»! (Πρακτικά Βουλής, διεγράφη η λέξη «συμμορία», αλλά ακούστηκε!)
Και είναι ολοφάνερο, σε όσους παρακολουθούν την επιτροπή της Βουλής που «διερευνά» το σκάνδαλο, τον τρόπο λειτουργίας και τις διασυνδέσεις της όντως εγκληματικής οργάνωσης, ότι το ενδιαφέρον των εκπροσώπων των κομμάτων δεν στρέφεται στην αντικειμενική αναζήτηση της αλήθειας, αλλά στην προστασία να συγκαλύψει δικές του κομματικές ευθύνες, ενώ εναγωνίως αναζητά να καταλογίσει αλλού ευθύνες και μάλιστα χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αλλά μόνον με ανακρίβειες, και φανταστικές υποθέσεις!
Γνωρίζουν όμως όλοι ότι αυτές οι επιτροπές της Βουλής ταλαιπώρησαν την πολιτική ζωή της χώρας για δεκαετίες και κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν προσέφεραν στη δικαιοσύνη, αφού κάθε κόμμα έβγαζε και το δικό του καταδικαστικό ή αθωωτικό πόρισμα. Όπως θα γίνει και τώρα. Και εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι πως κάθε φορά αφαιρέθηκαν μερικά εκατομμύρια από τα ταμεία του κράτους, για να πληρωθεί η… υπερεργασία των βουλευτών της Επιτροπής.
Και μετά από αυτά, ο κάθε πολίτης δικαιούται να ρωτάει: τι είδους ηθικές, πολιτικές ή και νομικές ευθύνες, μπορεί να φέρει ένας υπουργός, ή πρωθυπουργός; Αν, φυσικά, ο ίδιος δεν εμπλέκεται σε κάποια παράνομη προσωπική οικονομική δοσοληψία και μάλιστα με ατράνταχτα στοιχεία!
Πώς είναι δυνατόν να ευθύνεται και να ζητάμε προκαταβολικά την… «κεφαλή επί πίνακι», αν κάποιος γραμματέας του υπουργείου έχει… γκόμενα; Αν ο Υπουργός απλά… χαρτοπαίζει; Αν κάποιος διευθυντής οργανισμού υπογράφει… μίζες; Αν κάποιοι υπάλληλοι συνεργάζονται με… μαφιόζους, αν κάποιοι σταθμάρχες… πίνουν ούζα; Αν κάποιοι καλόγεροι… υπογράφουν συμβόλαια;
Θεωρούμε ότι όλη αυτή η παρακολούθηση είναι μέσα στα καθήκοντα του πρωθυπουργού και των υπουργών από τους οποίους ζητάμε ευθύνες; Ζητάμε, δηλαδή, να παρακολουθούν και τα τηλέφωνα; Να ελέγχουν και να καιροφυλακτούν νύχτα-μέρα μήπως κάποιοι παρανομούν; Είναι δουλειά τους; Δεν υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες κατάλληλες για την κάθε περίπτωση για να προλαμβάνουν και να καταστέλλουν την κάθε παρανομία; Η εφορία, η αστυνομία, η ΕΥΠ και τόσες άλλες υπηρεσίες; Που ασφαλώς μπορούν να συνεργάζονται με τη δικαιοσύνη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν υποχρέωση να ενημερώνουν τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς, αν η υπόθεση δεν αφορά εθνικά θέματα!
Γιατί, λοιπόν, όλος αυτός ο χαλασμός; Ο συρφετός ακραίων θέσεων, ετερόκλητων δηλώσεων από κάθε είδους τηλεοπτικούς τσαρλατάνους στα κανάλια, γιατί εκδηλώθηκε αυτός ο σάλος στη χώρα; Ποιος και γιατί σήκωσε όλη αυτή τη σκόνη; Σε όλες τις χώρες που επλήγησαν από το ίδιο σκάνδαλο των επιδοτήσεων είδατε κάτι σχετικό;
Και γιατί, σε όσους θυμούνται, όλη αυτή η θύελλα θυμίζει «Βατοπέδι»; Όχι φυσικά ως προς τη συνάφεια των υποθέσεων, αλλά ως προς τον τρόπο που και τα δύο σκάνδαλα αντιμετωπίσθηκαν από τα ΜΜΕ. Γιατί αυτό το ήθος και το ύφος στην εκφορά πολιτικού λόγου υποβιβάζει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και αναβαθμίζει σε σκάνδαλο, το επίπεδο της συνείδησης και της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών! Αφού ευθέως και βάναυσα πλήττει όλους του θεσμούς, το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία.
Βλέπουν τη Βουλή στην τηλεόραση οι πολίτες, χαμογελούν και λένε «κοίτα ποιος μιλάει»! Και αγανακτούν συμπαραστεκόμενοι στους αγρότες και κτηνοτρόφους που διαλύθηκαν οι περιουσίες τους, που προσπαθούν να επιβιώσουν, επειδή κάποιοι ασυνείδητοι έκλεψαν το βιος τους!
Και μαζί τους οι χοντρόπετσοι γραφειοκράτες της Ευρώπης. Που αντί να βρουν άμεση λύση για την πληρωμή των έντιμων αγροτών, τους εμπαίζουν, τους εκδικούνται και τους βασανίζουν!
Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η σφαιρική εικόνα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες γωνίες και πολλά επί μέρους θέματα, τα οποία θα μπορούσαν σίγουρα να αναλυθούν σε μια πραγματικά δημοκρατική συζήτηση, με ισχυρά ή και ανίσχυρα επιχειρήματα, που θα ετίθοντο στην κρίση των πολιτών.
Αλλά οι πολίτες δεν βλέπουν κανένα τέτοιο διάλογο. Ακούνε μόνον υστερικές κραυγές και αφορισμούς! Και, διαισθητικά, αντιλαμβάνονται το ψεύδος και την υποκρισία!
Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. παλαιοί και νέοι, είτε απέχουν, επιδεικνύοντας μάλιστα την αδιαφορία τους, είτε παραμένουν σε μία στάση διερευνητικής αναμονής.. Αλλά δεν προσχωρούν στα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί έχουν τη βεβαιότητα ότι είναι υποκριτικά και αναξιόπιστα.
Σήμερα έχουν όλοι παρελθόν και κρίνονται γι’ αυτό. Και γι’ αυτό χρειάζεται θράσος να κραυγάζεις για «γαλάζιες ακρίδες», λες και δεν υπάρχουν ροζ, πράσινες και κόκκινες!
Όχι, δεν πρόκειται για συμψηφισμό ευθυνών. Είναι απλώς η καταγραφή της αλήθειας την οποία όλοι γνωρίσαμε μέσα στα χρόνια που πέρασαν...
