Μορφονιός: Κύριε Καραγκιόζη, είμαι δυστυχισμένος.
Καραγκιόζης: Μορφονιέ, είσαι μοναδικός.
Μορφονιός: Αλήθεια το λέτε; Να το πάρω πάνω μου.
Καραγκιόζης: Είσαι ξεχωριστός. Μόνο εσύ νιώθεις έτσι.
Μορφονιός: Αλήθεια το λέτε;
Καραγκιόζης: Είσαι στην παγκόσμια πρωτοπορία.
Μορφονιός: Αλήθεια το λέτε;
Καραγκιόζης: Είσαι παράδειγμα προς μίμηση.
Μορφονιός: Αλήθεια το λέτε;
Καραγκιόζης: Ναι, μα τα κολοκύθια.
Μορφονιός: Με σώσατε, κύριε Καραγκιόζη, κι εγώ που ήθελα να πεθάνω…
Καραγκιόζης: Και γιατί δεν πέθανες;
Μορφονιός: Δεν έβρισκα τέτοιο κωδικό και θέση στο λεωφορείο που πάει κάθε μέρα στον Αχέροντα δεν υπήρχε.
Καραγκιόζης: Και γιατί δεν πήγαινες με τα πόδια;
Μορφονιός: Αφού, κύριε Καραγκιόζη, απαγορεύονται οι μετακινήσεις πάνω από δύο χιλιόμετρα και φοβόμουν μη χάσω και τον δρόμο.
Καραγκιόζης: Καλά βρε παιδάκι μου, τόσο βαθιά θα πήγαινες;
Μορφονιός: Κύριε Καραγκιόζη, έκανα γκάφα;
Καραγκιόζης: Μείνε εδώ και θα πεθάνεις σίγουρα.
Μορφονιός: Ευχαριστώ, κύριε Καραγκιόζη.
