Πριν από χρόνια πολλά ήταν έλατος λεβεντόκορμος στο γειτονικό βουνό.

Σαν χτίστηκε το μοναστήρι, στα 1386, έπρεπε να φτιαχτεί και μια πόρτα βαριά και σίγουρη, που να αντέχει ακόμα και τα χτυπήματα των πορθητών και να ανοίγει μόνο όταν οι καλόγεροι σήκωναν το μάνταλο.

Πήγαν ξυλοκόποι με τσεκούρια στον ώμο στο βουνό και διάλεξαν τον έλατο για την πόρτα. Τον πελέκησαν, τον έριξαν χάμω, με τα κουραστάρια τον έκαναν σανίδες χοντρές κι ανάλαβε, μετά, ο ξυλουργός να αρμόσει την πόρτα κατά πώς απαιτούσε η ασφάλεια του μοναστηριού. Κατόπιν ήρθε και ο γύφτος κι έβαλε τα μάνταλα, τις αμπάρες, τους μεντεσέδες, τις σιδεριές και τις κλειδωνιές.

Και οι καιροί έρχονταν και διάβαιναν και η πόρτα πάντα εκεί, ακοίμητος φρουρός και φύλακας του μοναστηριού.

Άντεξε με τους Αρβανίτες, άντεξε με τους Τούρκους, άντεξε με τους Λήσταρχους των Ορέων, άντεξε με τους Γερμανούς...! Φύλαξε πίσω της την κλεφτουρι (εδώ έστειλε την οικογένεια του για προστασία ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης) αλλά και την ανταρτοσύνη και κάθε καταδιωγμένο από εχθρούς και κατακτητές απελπισμένο Έλληνα που χτύπησε το σίδερό της.

Είδε κι άκουσε πολλά, έζησε πολλά... και καλά και κακά. Έγινε πολύχρονη και σοφή. Σκούριασαν τα καρφιά και τα μάνταλά της, ρυτίδιασε το πρόσωπό της, έφαγε το σαράκι τις παραστάδες της, όμως εκείνη στέκει εκεί, ακόμα ορθή, κάτω από την καμάρα του μοναστηριού, κλείνει κάθε σούρουπο, όταν αποσύρονται οι μοναχές, ανοίγει κάθε πρωί για να καλοδεχτεί τους ξένους.

Κι όποιος πλησιάσει κοντά στην πόρτα την παλιά του μοναστηριού και της μιλήσει, και χαϊδέψει τις ρυτίδες και τις πληγές της, θ' ακούσει την πόρτα τη γριά ν' ανασαίνει βαλαντωμένη και θα την ακούσει μετά να λέει τις παλιές τις ιστορίες, από τότε που ήταν έλατος λεβεντόκορμος στο γειτονικό βουνό εδώ και εφτά αιώνες πίσω!!!

Αυτή, η παλιά η πόρτα του μοναστηριού της Κερνίτσας Γορτυνίας Αρκαδίας!