Δίπλα στο σπίτι μου το πατρικό, παλιά, έμενε ένας παππούς, ο μπαρμπα - Σπύρος, συνταξιούχος φανοποιός (ποτιστήρια, λαδούσες, νιπτήρες, τέστες, κλπ). Ο καημένος ο μπαρμπα - Σπύρος ήταν κουφός και η μόνη του παρηγοριά ήταν το οικογενειακό περιοδικό «ΝΤΟΜΙΝΟ».
Το αγόραζε ανελλιπώς κάθε βδομάδα, καθόταν ύστερα στο προσήλιο, στην αυλή του, και το ξεκοκάλιζε. Κρατούσε δε ΟΛΑ τα τεύχη του περιοδικού σε μια ντουλαπίτσα στο δωμάτιό του και πολλές φορές έπαιρνε και διάβαζε και κάποιο τεύχος παλιό.
Εγώ τότε, όπως όλα τα παιδιά, διάβαζα Μικρό Ήρωα, Μικρό Σερίφη, Γκαούρ -Ταρζάν, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Υπεράνθρωπο, κ.α.
Μια φορά, εντυπωσιασμένος από ένα φανταχτερό χριστουγεννιάτικο εξώφυλλο, ζήτησα να μου το δανείσει ο μπαρμπα-Σπύρος και... «κόλλησα».
Το «ΝΤΟΜΙΝΟ» ήταν περιοδικό ποικίλης ύλης, αλλά ξεχώριζε, κυρίως, για τα φωτορομάντζα του. Το φωτορομάντζο είναι λαϊκή ερωτική περιπέτεια, νουβέλα ή ρομάντζο που εξιστορείται με φωτογραφίες και λεζάντες και υπήρξε είδος που άνθισε σε περιοδικά περίπου μέχρι το 1970.
Μόλις διάβασα, λοιπόν, τα φωτορομάντζα κι έφτασα στο... «συνεχίζεται στο επόμενο», μπήκα στην περιέργεια να παρακολουθήσω την εξέλιξη των ιστοριών κι έτσι, κάθε Σάββατο, αφού ο μπαρμπα - Σπύρος έπαιρνε και διάβαζε το νέο τεύχος του «ΝΤΟΜΙΝΟ», στη συνέχεια το έπαιρνα για να το διαβάσω κι εγώ.
Τα χρόνια πέρασαν, ο μπαρμπα - Σπύρος πέθανε, το «ΝΤΟΜΙΝΟ» σταμάτησε να βγαίνει κάπου στη 10ετία του '70, η κόρη του η Μαρία καθάρισε το σπίτι και πέταξε ΟΛΑ τα ΝΤΟΜΙΝΟ που βρήκε στην ντουλάπα, εγώ τράβηξα τους δρόμους που διάλεξε η ζωή και το μόνο που απομένει είναι ένα όμορφο φωτορομάντζο που πια το διαβάζω στο «ΝΤΟΜΙΝΟ» των αναμνήσεων!