του Βασίλη Λεονταρίτη
Το κρατούσε μια κοπέλα στην πορεία, σ’ ένα κομμάτι χαρτόνι στα υψωμένα χέρια της, λες και ήθελε να φτάσει στον ουρανό, θα‘τανε δεν θα’τανε 14 ή 15 χρονών.
Παίρνω, λοιπόν, την πένα ξανά και δύσκολα βγαίνουν τα συναισθήματα πάνω στο χαρτί. Τι να πω, πώς να εκφράσω με λέξεις αυτό που αισθάνομαι γι’ αυτό τον λόγο, καθισμένος στην γωνιά Παλαιολόγου & Λυκούργου, μουδιασμένος, σκυφτός, φοβισμένος μπροστά στο ανθρώπινο ποτάμι που περνούσε από μπροστά μου, ζήτησα από τον φίλο μου τον Χρήστο να ξαναγράψω ένα άρθρο για να νικήσω τους φόβους μου, να εξιλεωθώ.
Τι είναι τούτοι δω, από που ήρθαν, τι ζητάνε, πού πάνε, τι μας ενώνει όλους εδώ μαζί σήμερα; Αναρωτήθηκα…..
Μήπως η τρέλα μας, μήπως η διάθεση για βόλτα, μήπως ο συσσωρευμένος θυμός ή κάτι άλλο; Τίποτα απ’ όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί;
Άλλωστε κοινή διαπίστωση του κόσμου στην πορεία ήταν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι παρ’ όλο τον όγκο της. Έτσι, ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια ένα συλλογικό τραύμα, ζούμε παράλληλα και την συλλογική ευθύνη.
Και τώρα; Τώρα ζητάμε δικαιοσύνη από ένα σύστημα που εμείς οι ίδιοι στηρίζαμε με την ανοχή μας και τη στάση μας και που όλοι μας ξέρουμε ότι είναι σάπιο, διαπλεκόμενο, ανήθικο, κερδοσκοπικό.
Έτσι, πρέπει να αναγνωρίσουμε όλοι βαθιά μέσα μας ότι φταίμε! Ναι φταίμε, έχουμε βάλλει όλοι το χέρι μας για να συμβεί αυτό που συνέβη, έχουμε ευθύνη, συμμετοχή προσωπική και συλλογική, ξέραμε και μείναμε απαθής.
Γι’ αυτό τώρα ζητάμε συγνώμη, γι’ αυτό μαζευόμαστε στις πλατείες για να ζητήσουμε συγχώρεση από τους νεκρούς, τους γονείς, τους συζύγους, τους συγγενείς, συλλογική συγνώμη συνεπώς είναι το ζητούμενο.
Συγγνώμη γιατί το αφήσαμε να συμβεί, ναρκωμένοι μέσα στο κουκούλι που έχτισε ο καθένας μας για να μπει μέσα και δώσαμε χώρο σε άλλους να αποφασίσουν για εμάς.
Τώρα τι θα πούμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν στη ζωή τους, τι απάντηση θα δώσουμε στα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, στα παιδιά μας, στην κοπέλα που κρατούσε το χαρτόνι με το σύνθημα. Πώς θα διορθώσουμε το συλλογικό λάθος;
Με τη συγγνώμη θα πει κάποιος…
Με την ενσυναίσθηση θα πει κάποιος άλλος….
Μα η συγνώμη κάνει καλό και έχει αξία μόνο σε όσους ζούνε, δεν φέρνει πίσω ζωές, δυστυχώς.!
Ας ζούσαν λοιπόν και ας μην είχαμε σηκωθεί ποτέ από τον καναπέ μας, ας ζούσαν και ας μην είχαμε ξυπνήσει ποτέ από τον λήθαργο, ας ζούσαν και ας ζούσαμε όπως ζούσαμε την ανούσια και ανάξια ύπαρξή μας.
Γιατί η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδια μετά από το δυστύχημα στα Τέμπη και μην γελιόμαστε, ποτέ δεν θα δεχτούν την συγγνώμη μας, γιατί δεν την έχουν ανάγκη…
Τώρα πια είναι αργά…!
