Όλα έχουν μια εξήγηση. Τίποτα δεν είναι στο κενό ή σε μια αποστειρωμένη αμπούλα. Η δυσκολία είναι, να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και όχι να την παραμερίζουμε για να ενισχύουμε τα ψεύδη και την ανοησία. Δυστυχώς (και) στην Ελλάδα η μπούρδα έχει επιβληθεί -που χρόνος να εξηγηθεί κάθε φορά η αλήθεια.

Στο ερώτημα λοιπόν: Γιατί οι πολίτες εγκαταλείπουν την πολιτική και θεωρούν ότι οι ζωές τους δεν μπορούν να περιμένουν και πολλά από αυτήν; Η κυβέρνηση είναι στο 30% και η αντιπολίτευση στο χάος. Οι περισσότεροι είναι στην αδιευκρίνιστη ψήφο.

Η απάντηση: Μετά την πτώχευση της χώρας, όλο και περισσότεροι έχουν καταλάβει ότι αυτή έγινε από το φαύλο πολιτικό σύστημα και το πελατειακό κράτος. "Κανένα  σχέδιο, μόνο ρουσφέτια και αναθέσεις έργων με δανεικά για να επανεκλεγούμε", ήταν η βασική τακτική τους.

Αυτό είδε πρώτος και μόνος ο Μητσοτάκης και χωρίς να υποσχεθεί τίποτε, βγήκε πρωθυπουργός δυο φορές. Όχι ακριβώς τίποτε. Στην ουσία ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ να τερματίσει το φαύλο κράτος της μεταπολίτευσης και η Ελλάδα να έχει μια άλλη πορεία.

Τι περιλάμβανε το φαύλο κράτος της μεταπολίτευσης; Σωρεία από σκάνδαλα, διαπιστωμένα και μη, κανένα σχέδιο για την Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, τον πρωτογενή τομέα, επιβάρυνση της ασφάλειας του πολίτη, αδράνεια σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Τι άλλο περιέγραφε το φαύλο κράτος της μεταπολίτευσης; Κομματικό κράτος ατιμωρησίας με εκβιαστές κομματικούς υπαλλήλους, αναξιοκρατία παντού, βόλεμα ημετέρων σε αργομισθίες και εικονικά έργα. Μακρύς ο αισχρός κατάλογος της άλωσης του κράτους (και των ταμείων του), από όποιον κυβερνά.

Οι πολίτες έτσι κρίνουν τον Μητσοτάκη, αλλά και την αντιπολίτευση λοιπόν. Τι έχετε κάνει για να τερματίσετε την φαύλη περίοδο της μεταπολίτευσης, ρωτούν; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Και κάποιοι μένουν (οι περισσότεροι βολεμένοι ή φανατικοί), κάποιοι φεύγουν.

Το ερώτημα είναι όμως πια ΜΟΝΟ ΕΝΑ και είναι μόνιμο προς όλους τους πολιτικούς: Για πόσο ακόμη η Ελλάδα θα ζει την φαύλη περίοδο της αντιπολίτευσης σε βάρος των νέων της, των πολιτών της, της επιχειρηματικότητας, της γνώσης, των αξιών; Για πόσο δεν αλλάζουν οι κύριες παθογένειες που μας απομονώνουν ατομικά και συλλογικά από το μέλλον που αξίζουμε; 

Για πόσο ακόμη θα βολεύονται ημέτεροι, θα λαδώνονται διεφθαρμένοι κομματικοί του κράτους, δεν θα υπάρχουν σχέδια για τον πρωτογενή τομέα, κάθε ελεύθερος πολίτης θα είναι στα αζήτητα και κάθε κομματικός με δέκα δουλειές; Για πόσο ακόμη;