Στη σκιά της προδοσίας, γη και θάλασσα κλαίνε,
μα η ψυχή της Κύπρου φλέγεται και δεν σβήνει.
Στων ηρώων την μάχη , το μέλλον ανασταίνει,
κι η αγάπη για την πατρίδα συνεχίζει να ανασαίνει….
Η 15η Ιουλίου 1974 έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία της Κύπρου. Ήδη είχε προηγηθεί η 29η Νοεμβρίου 1967 με την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας, αφήνοντας την άμυνα του νησιού ως μελλοντική «κερκόπορτα» εισβολής. Η Ελληνική Μεραρχία από 8500 άνδρες, αποτελούσε τη μόνη ουσιαστική αποτρεπτική ασπίδα στο ενδεχόμενο τουρκικής εισβολής και στήριξε την πολιτική του «εθνικού κέντρου».
Το πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών, με την απόπειρα δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και με την συμμετοχή επίορκων Ελλήνων αξιωματικών επέβαλε καθεστώς βίας και διχασμού με την κυβέρνηση των οκτώ ημερών υπό τον Ν. Σαμψών, ανοίγοντας το δρόμο για την νέα εθνική τραγωδία.
Από την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου μέχρι την 20ήν Ιουλίου, ημέρα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Η εμμονή της δικτατορίας στην αυθαίρετη και απροετοίμαστη «Ένωση» με την Ελλάδα, αγνοώντας τις γεωπολιτικές πραγματικότητες και τους κινδύνους, πρόσφερε στην Τουρκία το πρόσχημα που αναζητούσε -ως εγγυήτρια δύναμη- για να εισβάλει στο νησί της Αφροδίτης. Η επιχείρηση με την ονομασία «Αττίλας 1» έμεινε γνωστή στη Βόρεια Κύπρο ως «Ειρηνευτική Επιχείρηση» του 1974.
Ξημέρωσε 20 Ιουλίου 1974. Ο ουρανός της Κύπρου γέμισε από τα εχθρικά αεροσκάφη και αποβατικά πολεμικά πλοία. Οι φλόγες και ο καπνός έγιναν το σκηνικό μιας από τις πιο σκληρές και σκοτεινές σελίδες του Ελληνισμού. Στα υψώματα και στις χαράδρες, σε χωριά και πόλεις, λίγοι και αποφασισμένοι στάθηκαν απέναντι σε έναν στρατό ασύγκριτα ανώτερο σε αριθμούς και μέσα.
Μέσα σε εκείνες τις σκοτεινές ώρες, απότοκος της προδοσίας, εκεί που το φως φάνταζε να σβήνει, γεννήθηκαν νέοι ήρωες. Κύπριοι και Ελλαδίτες, με καρδιές γεμάτες θάρρος και πίστη, σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στον εχθρό που απειλούσε να καταστρέψει το πολύπαθο νησί.
Ανάμεσά τους, ο υπολοχαγός Ηλίας Γλεντζές. Με την αυταπάρνηση και το θάρρος του, μαζί με τους συναγωνιστές του, έγραψαν με αίμα και ιδρώτα μια σελίδα ηρωισμού που θα ζει για πάντα στην καρδιά της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο αείμνηστος Ηλίας Γλεντζές δεν ήταν απλά ένας στρατιώτης. Ήταν ο σύμβολο της αφοσίωσης και του θάρρους. Κατέκτησε «με το σπαθί του», κάθε κορυφή και κάθε ύψωμα που του ανέθεσαν να κρατήσει, χωρίς να υπολογίσει το κόστος.
Στις 22 Ιουλίου, η 31η Μοίρα Καταδρομών Μοίρα δέχθηκε τη διαταγή κατάπαυσης του πυρός, όμως η μάχη στον Καραβά και το ύψωμα 126 ήταν ήδη σε εξέλιξη. Ο υπολοχαγός Αθανάσιος Γαληνός και η ομάδα εθελοντών υπό την ηγεσία του υπολοχαγού Ηλία Γλεντζέ ανέλαβαν το δύσκολο έργο να υπερασπιστούν το ύψωμα, παρά τις αντίξοες συνθήκες και την επίθεση των Τούρκων αλεξιπτωτιστών.
Στη Μάχη του Κοτζάκαγια, στις κορυφές του Πενταδακτύλου, τολμά να διεισδύσει στα μετόπισθεν του εχθρού, να καταλάβει το «απόρθητο» στρατόπεδο των Τούρκων αλεξιπτωτιστών και να το κρατήσει, νύχτα και μέρα, απέναντι σε μανιασμένες αντεπιθέσεις. Παρά τις αντιξοότητες, η ομάδα κράτησε το ύψωμα, μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι της εισβολής.
Μετά τη μάχη, οι τραυματίες μεταφέρθηκαν σε πρόχειρο εκστρατευτικό νοσοκομείο, όμως την επόμενη μέρα επέστρεψαν αψηφώντας τις προειδοποιήσεις των γιατρών -γιατί η αγάπη για την πατρίδα και η τιμή ήταν μεγαλύτερη από τον πόνο.
Η μάχη ήταν άνιση, αλλά ο ηρωισμός τους και η ατσάλινη θέλησή του έγιναν θρύλος. Με το πολυβόλο στα χέρια, δίπλα στους καταδρομείς του, επικεφαλής ο Ηλίας Γλεντζές απέκρουε κύμα μετά από κύμα εφόδων, μέχρι να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα αντίστασης. Δεν πολέμησαν μόνο για την πατρίδα, πολέμησαν για την τιμή, για την αδελφοσύνη των όπλων και για να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι η ελευθερία κερδίζεται με αίμα.
Ο Ηλίας Γλεντζές συνέχισε την πορεία του στις Ένοπλες Δυνάμεις με την ίδια αφοσίωση και τιμή που έδειξε εκείνες τις ημέρες. Ως Στρατηγός πια, έμεινε πιστός στις αξίες που τον έκαναν ηγέτη στο πεδίο της μάχης: καθαρότητα ψυχής, αίσθημα καθήκοντος και αγάπη για την πατρίδα.
Κι όταν τα όπλα σώπασαν και οι σημαίες διπλώθηκαν, εκείνος διάλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς να ζητά τίποτα. Γιατί οι πραγματικοί ήρωες δεν φωνάζουν· αφήνουν τις πράξεις τους να μιλούν. Έζησε απλά, ανάμεσα στους συμπολίτες του στο Έλος και την Σκάλα, χωρίς να ζητήσει κάτι, χωρίς να υπερηφανεύεται για τα ανδραγαθήματά του.
Άλλοι μιλούσαν γι’ αυτόν με σεβασμό και θαυμασμό -δικαίως. Άφησε την τελευταία του πνοή ήρεμα και αθόρυβα στις 26 Ιουνίου 2023 και ετάφη στο χωριό του, το Έλος, του Δήμου Ευρώτα Λακωνίας.
Ο Δήμος Ευρώτα ορθά τον τιμά με προτομή στην πλατεία του Έλους, για να θυμίζει σε όλους πως αυτή η πατρίδα πορεύτηκε μέσα στους αιώνες με θυσίες και πάντα γεννούσε ήρωες. Η πρωτοβουλία πρέπει να συνεχιστεί με ονοματοδοσία δρόμων πέριξ της πλατείας,(όπως π.χ Εθνάρχου Μακαρίου, Κυπρίων Αγωνιστών, Τάσου Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού, Γρηγόρης Αυξεντίου κλπ).
Ο αγώνας της Κύπρου, αδικαίωτος και συνεχής, παραμένει ζωντανός -στις γραμμές του διεθνούς δικαίου, απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας.
Η μνήμη και ο ηρωισμός του Ηλία Γλεντζέ και όλων των αγωνιστών για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη (όπως τελευταία Τάσου Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού και όλων των Ηρωομαρτύρων της Κύπρου), μας καλούν να μη λησμονούμε ποτέ, να αγωνιζόμαστε πάντα για την ελευθερία την ανεξαρτησία την δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.
Το χρυσοπράσινο φύλλο της Μεσογείου ακόμη ζητά την δικαίωση του από τα τετελεσμένα στο όνομα όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την δημοκρατία της Κύπρου και των γενεών που αγωνίζονται.
