Υπάρχει ένα «status quo» στον χώρο της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, δηλαδή μια σταθερή κατάσταση πραγμάτων. Έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ, που λόγω Ανδρουλάκη δεν μπορεί να απειλήσει τη ΝΔ, ούτε να αυξήσει τα ποσοστά που παίρνει παρά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε μια «Νέα Αριστερά» που θυμίζει τα μικρά σχήματα του χώρου, που πασχίζουν να πιάσουν το 3% για να μπουν στη Βουλή. Και έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει να δει τι εκπροσωπεί και πού χάνει συνεχώς έδαφος, με έναν αρχηγό που αρέσκεται σε μια αντιπολίτευση των λεκτικών κατασκευών και της μηδενικής ουσίας.

Σε αυτό περιβάλλον έχει ξεκινήσει ένας κύκλος φημών και αναλύσεων για κινητοποίηση Τσίπρα. Ερευνά, λένε, αν η λύση για τον χώρο είναι ένα νέο κόμμα με αυτόν αρχηγό. Όπως διαδίδουν σε αυτή την φάση, από τη μια απέχει εντελώς από οτιδήποτε πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη έχει ξεκινήσει μια σειρά επαφών για να καταγράψει «την δυναμική του νέου», που έχει ανάγκη ο χώρος. προφανώς θεωρεί ότι το "νέο" μπορεί να είναι αυτός.

Δεν είναι κομψό να καταχεριάζουμε τον πεσμένο Τσίπρα. Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Ωστόσο, πως να σχολιάσει κανείς ότι για τον κ. Τσίπρα εξακολουθούν πάντα να φταίνε όλοι οι άλλοι πλην του ιδίου. Δεν είναι αυτός που έχασε τις εκλογές το 2019; Ούτε αυτός που το 31,5% το πήγε 17,8%; Δεν είναι αυτός που παρέδωσε ένα κόμμα χωρίς αρχή και τέλος; Και τέλος, δεν είναι αυτός που ποτέ δεν σχεδίασε τίποτα για την χώρα; Πως να επιστρέψει ένας τέτοιος τύπος με νέο κόμμα για να ξαναγίνει πρωθυπουργός;

Ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να έχει πολιτικό μέλλον πέραν του απλού βουλευτή. Οι καιροί έχουν αλλάξει από το 2016 μάλιστα, ενώ ο ίδιος καθόλου. Να ευγνωμονεί τη θεά τύχη που από καραμπόλες έγινε πρωθυπουργός και που από τις σχολικές κινητοποιήσεις κατάφερε να έχει επί μισθό μια μόνιμη πολιτική δράση αμφιθεάτρων, (την μόνη που ξέρει).