Σήμερα στης μνήμης την οθόνη προβάλλεται ένα πολεμικό ντοκιμαντέρ (δεν πρόκειται για ταινία με κάποιους κασκαντέρ) που το κατέγραψε ο φακός της Ιστορίας σε σκηνοθεσία του Άξονα της Κατοχής και το έπαιξε η μοίρα στο κατώφλι της ένδοξης φυλής μας, με εθελοντή τον περιούσιο λαό μας, με ήρωα τον ανίκητο στρατό μας και πρωταγωνιστή το γενναίο Έθνος μας.
Με εφεδρείες από ένα ένδοξο παρελθόν, εκπαιδευμένες στο καθήκον και στο χρέος, πιστές στο «ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ» και ορκισμένες στο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!», με όπλα απ’ το οπλοστάσιο της καρδιάς, την πίστη και τα ιδανικά, ύψωσε άφοβα το ανάστημά του και είπε «ΟΧΙ!» στους τρανούς της εποχής.
Αυτό το αλησμόνητο φθινοπωρινό πρωινό, το μωρό στην κούνια πεινούσε κ’ ήταν μήνας ακόμη σποράς, ο παππούς τα ξύλα στο τζάκι συμπούσε, οι ελπίδες του στάχτες, οι μνήμες καπνός, η γιαγιά με τη ρόκα το αδράχτι γυρνούσε, η κλωστή της κουβάρι, γόρδιος οι σκέψεις δεσμός, η μάνα τα μαλλιά της τραβούσε κι ο πατέρας στο πλατύσκαλο μηνούσε σκυφτός, «Φέτος ο κάμπος χέρσος θα μείνει, μόνο τα βουνά θα οργώσει ο στρατός..» Και αίφνης, μετά το πρώτο σοκ έγινε στις καρδιές τους σεισμός.
Με το δισάκι μας γιομάτο περηφάνια, είμαστε όλοι σήμερα εκεί, στις αιματοβαμμένες κορφές της Πίνδου, στον τελευταίο της φυλής μας Γολγοθά. Από εδώ με αντήλιο το χέρι αγναντεύουμε τις στράτες που διαβήκαμε, θυμόμαστε τις μάχες που δώσαμε, φυλλομετράμε τις δάφνες που πήραμε, ονειρευόμαστε τα χωριά που ελευθερώσαμε, υποκλινόμαστε στους ανάπηρους, τιμάμε τους νεκρούς μας, νιώθουμε στις φλέβες μας το αίμα τους ζεστό και μετουσιωνόμαστε.
Μια εθνική εορτή, θα έλεγε κανείς, ότι μοιάζει πολύ με τα μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Γιατί, ένας ολόκληρος λαός καλείται μια τέτοια μέρα να μετανοήσει για τα λάθη και τις παραλείψεις του παρόντος, να κοινωνήσει από το θυσιαστήριο του παρελθόντος, και να φτάσει στην αθανασία του μέλλοντος. Δεν ξέρω όμως σήμερα αν η γενιά μας είναι άξια αυτής της εθνικής μετάληψης και αν η Ιστορία, μας επιτρέπει να κοινωνήσουμε από το άχραντο αίμα των ηρώων του Σαράντα.
Γι’ αυτό σήμερα βρισκόμαστε όλοι εκεί στις ένδοξες κορυφές της Πίνδου, στο εθνικό αυτό θυσιαστήριο, εκεί που η γαλανόλευκη διηγείται την ιστορία της και κάθε πέτρα λέει τα μυστικά της, για να τους πούμε το δικό μας μυστικό, να ζητήσουμε συχώρεση, να τους πούμε ότι μετανοούμε για τα λάθη που κάναμε, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη μάχη να σωθούμε, ότι θα πάψει μεσίστια να είναι η σημαία στην καρδιά μας και στο εξής θα κυματίζει και πάλι ψηλά απ’ τα παιδιά μας.
Από εμάς εξαρτάται αν έχουμε συνέχεια, αν θα πετύχουμε να επιζήσουμε και να δημιουργήσουμε ή αν θα μείνουμε χωρίς ταυτότητα.
Αυτό που κάνει κάθε φορά, κάθε γενιά, όταν το χρέος και το καθήκον την καλεί, αυτό πρέπει να κάνουμε σήμερα κι εμείς, που το χρέος ειρηνικά μας προκαλεί. Είναι αδιανόητο, αυτή η φυλή, σήμερα να μειώνεται, να χλευάζεται και να τρομοκρατείται.
Έχουμε αποδείξει ότι είναι μοίρα μας και πεπρωμένο του τόπου μας, προνόμιο της φυλής μας, να είμαστε παρόντες και πρωταγωνιστές σε κάθε μεγάλο γεγονός.
Αυτές τις όμορφες στιγμές που ένας λαός καλείται από την Ιστορία να πάρει τη μεγάλη απόφαση και τις τύχες της ανθρωπότητας στα χέρια του είναι ελάχιστες, και η Ιστορία τις δίνει πάντοτε στους εκλεκτούς.
Γι’ αυτό κατορθώνουμε, αν και μικροί, να ζούμε και μονοιασμένοι να μεγαλουργούμε.
Κι ενώ όλα αυτά μας παίρνουν εκτός τόπου και χρόνου, ξαφνικά βλέπουμε πλάι μας τους τελευταίους από τους ήρωες που αγωνίζονται σήμερα να ζήσουν, σκυφτοί από τη βιοπάλη και απομυθοποιημένοι, αυτοί που όργωσαν τα βουνά κι έσπειραν την ελευθερία, να σέρνουν σήμερα τα πόδια τους, ενώ τότε έτρεχαν σαν αγρίμια και πετούσαν σαν πουλιά.
Ναι! Αυτοί είναι τα «παιδιά, της Ελλάδος παιδιά!» που τραγούδησε η μεγάλη τραγουδίστρια της νίκης, η αλησμόνητη και ανεπανάληπτη Σοφία Βέμπο. Είναι αυτοί, που έπαιξαν για τη ζωή με τον θάνατο και έκαναν τον πόλεμο χαρά και το τραγούδι νίκη. Και τούτο γιατί προτίμησαν έναν ελεύθερο θάνατο από μια υπόδουλη ζωή και θυσιάζοντας το παρόν στο βωμό του παρελθόντος, κέρδισαν το μέλλον και πέρασαν στην αιωνιότητα.
Είναι από τις γενιές εκείνες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις προηγούμενες, μα πολλά να διδάξουν στις επόμενες! Και είμαστε η γενιά που έχει χρέος να τιμήσει αυτή τη γενιά και να αγωνιστεί για να μη χαθεί η δόξα της και η τιμή της. Από τους αείμνηστους ηγέτες, μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη και πολίτη, άντρες και γυναίκες, έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους και πέτυχαν, σε μια στιγμή αυθορμητισμού, να ομολογήσει ο εχθρός ότι ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με άφθαστο ηρωισμό και περιφρόνηση προς το θάνατο και οι σύμμαχοι, σε μια στιγμή ενθουσιασμού, να πουν «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!». Μέσα σ’ αυτό το ξέσπασμα της ψυχής, φαίνεται ξεκάθαρα ότι μπροστά στον κίνδυνο, παραβλέπουμε ό,τι τυχόν μας χωρίζει και βλέπουμε όλα αυτά που μας ενώνουν. Ως για τη διχόνοια που ακολούθησε, ήταν έργο όλων αυτών που θέλησαν να δουν την πρωταθλήτρια της νίκης να τους χτυπά την πόρτα και να ζητά ελεημοσύνη, κάτι που έχουν πετύχει και σήμερα. Είναι κρίμα κι άδικο να κερδίζουμε τους πάντες εν καιρώ πολέμου και να τα χάνουμε όλα εν καιρώ ειρήνης. Στο χέρι μας είναι να παλέψουμε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, να επανακτήσουμε ό,τι μας πήραν, να διαφυλάξουμε ό,τι μας απέμεινε και να αγωνιστούμε μην τα χάσουμε όλα.
Πάνω λοιπόν από τα τόξα που μας απειλούν, με τον ακήρυχτο πόλεμο της προπαγάνδας, να μας αποκόψουν από τις ρίζες μας, να μας ξεριζώσουνε την πίστη, να μας αλλοιώσουνε τη γλώσσα, καιρός να τεντώσουμε το δικό μας τόξο, το τόξο του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού και να πούμε σ’ εχθρούς και φίλους ότι θα κάνουμε, αν χρειαστεί και πάλι, αυτό που επιτάσσει η Ιστορία και θέλει ο Θεός.
