Μετά τη συρρίκνωση των χωριών με το σχέδιο «Καλλικράτης», το κλείσιμο δημόσιων υπηρεσιών, σχολικών μονάδων, αγροτικών ιατρείων και κάθε τι κοινωφελούς χαρακτήρα προς όφελος ολιγοπωλιακών συμφερόντων, ήρθε και το λουκέτο στα ΕΛΤΑ.
Μια περιφέρεια που σβήνει στο πλαίσιο μιας αόριστης «δημοσιονομικής προσαρμογής». Και το ερώτημα παραμένει: για ποιον; Γιατί σίγουρα όχι για τον πολίτη, που βλέπει την ελληνική κοινωνία να βυθίζεται σε πολλαπλή κρίση.
Η αναστολή λειτουργίας 204 καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων δεν είναι απλώς μια διοικητική απόφαση. Είναι πολιτική επιλογή. Είναι η σφραγίδα μιας κυβερνητικής πολιτικής που θεωρεί την κοινωνική συνοχή «κόστος» και τη δημόσια παρουσία «βάρος».
Τα ΕΛΤΑ δεν είναι απλώς μια υπηρεσία. Είναι ο συνδετικός κρίκος της Ελλάδας που αντιστέκεται στη λήθη του χωριού, της επαρχίας, της απομακρυσμένης νησιωτικής κοινότητας. Εκεί όπου δεν υπήρχε τράπεζα, ΚΕΠ, ούτε γιατρός, υπήρχε ένα ταχυδρομείο. Τώρα, τίποτα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στο όνομα της «αποτελεσματικότητας» και των «οικονομιών κλίμακας», αφήνει πίσω της ένα τοπίο κοινωνικής ερήμωσης.
Και αν τα ΕΛΤΑ είναι το σύμπτωμα, η ασθένεια είναι βαθύτερη: δημογραφική κατάρρευση, ψηφιακή υστέρηση και φτώχεια που αλλάζει μορφή, από οικονομική, σε υπαρξιακή.
Σύμφωνα με την εκθεση για τη φτώχεια στην Ελλάδα 2025 του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας, το 2025 βρίσκει τη χώρα με χιλιάδες πολίτες σε καθεστώς σοβαρής υλικής στέρησης.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: αδυναμία πληρωμής λογαριασμών, έλλειψη θέρμανσης, αδυναμία πρόσβασης σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες, οι χιλιάδες πλειστηριασμοί. Πίσω από τα νούμερα, όμως, υπάρχει η αθέατη φτώχεια της υπαίθρου: ο γηράσκων πληθυσμός, η παρακμή των μικρών οικογενειακών-αγροτικών εκμεταλλεύσεων, η ενεργειακή κρίση, η τουριστική πίεση, η μετανάστευση των νέων.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση επικαλείται τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» ως πανάκεια. Μόνο που στις αγροτικές περιοχές της χώρας, σύμφωνα με τη Eurostat, σχεδόν το 28% των κατοίκων παραμένουν ψηφιακά αναλφάβητοι.
Πώς λοιπόν να εξυπηρετηθούν ηλεκτρονικά οι ηλικιωμένοι, οι αγρότες, οι πολίτες χωρίς πρόσβαση σε γρήγορο διαδίκτυο ή ψηφιακές δεξιότητες;
Την ώρα που χώρες όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία έχουν καθολικό ψηφιακό αλφαβητισμό, η Ελλάδα παραμένει στο περιθώριο.
Ο δείκτης DESI της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναγνωρίζει μεν πρόοδο στις ψηφιακές υπηρεσίες, αλλά πίσω από τα «success stories» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το πραγματικό πρόσωπο της Ελλάδας είναι άλλο: χωριά χωρίς σχολεία, χωρίς ταχυδρομεία, χωρίς φωνή.
Τα ΕΛΤΑ δεν είναι απλώς ένα επιχειρησιακό «κόστος». Είναι δημόσιο αγαθό. Και το κλείσιμό τους είναι μια πολιτική επιλογή που απογυμνώνει την περιφέρεια, μετατρέποντάς την σε «περιττή γη». Είναι η ίδια λογική που συγχωνεύει σχολεία, που αποψιλώνει νοσοκομεία, που αφήνει το κοινωνικό κράτος να γίνει φάντασμα.
Αυτή η πολιτική έχει όνομα: κυβερνητική πολιτική Μητσοτάκη. Μια πολιτική που αντιλαμβάνεται το κράτος όχι ως εγγυητή συνοχής, αλλά ως διαχειριστή κόστους. Που αντικαθιστά τη φωνή της κοινωνίας με στατιστικά, και τον άνθρωπο με «ψηφιακές υπηρεσίες».
Η Ελλάδα της περιφέρειας δεν χρειάζεται «ψηφιακή βιτρίνα». Χρειάζεται ανθρώπους, παρουσία, και δικαιοσύνη. Γιατί όταν σβήνει το ταχυδρομείο, σβήνει και ένα κομμάτι της ψυχής του τόπου. Και τότε, η ερώτηση «για ποιον έγινε όλη αυτή η προσαρμογή;» παύει να είναι ρητορική.
