Βρέθηκαν πολλοί που παρεξηγήθηκαν με την πράξη της «κλεψιάς» της «διακοσμητικής» (;) περικεφαλαίας στην είσοδο της Σπάρτης.
Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος να παρεξηγηθεί σε τέτοιο βαθμό με το ότι κάποιος πήρε ένα κακοβαμμένο κομμάτι από φελιζόλ, γιατί περί αυτού πρόκειται!
Σε μια πόλη που φέρει όλο το βάρος και μόνο του ονόματος, αλλά και της ιστορίας της Σπάρτης, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και «ριψοκίνδυνα» όσον αφορά στο κομμάτι της αισθητικής και κατά συνέπεια της διακόσμησης, ειδικά όταν πρόκειται να ασχοληθούν με τέτοιους τομείς άνθρωποι που ουδεμίαν σχέση έχουν με αυτούς. Κι είναι γι’ άλλον ένα λόγο εξαιρετικά δύσκολη η συγκεκριμένη αποστολή, καθώς στην Σπάρτη δεν έχουν απομείνει πολλά εμφανή, «ευκολοδιάβαστα» από τον καθένα σημεία αναφοράς ως προς την αρχαιότητα, τα οποία θα μπορούσαν να «δείξουν» κατά ένα τρόπο «τον δρόμο». Έτσι, δεν μένει παρά η εμμονή σε αυτό που γνωρίζει κανείς (ή που θεωρεί πως γνωρίζει), δίχως την οποιαδήποτε εμπειρία του «βλέπειν». Εμμένει στο εύκολο, το προφανές, το εμπορικά - τουριστικά αναγνωρίσιμο, στο φολκλόρ. Με λίγα λόγια στο Τρίπτυχο Σπάρτη – Λεωνίδας - Περικεφαλαία.
Και δεν μπορεί να κατακρίνει κανείς τη διαδρομή αυτή. Είναι ότι απέμεινε από την εύκολη «γνώση» και το εν δυνάμει «πουλάει». Ας μείνουμε λοιπόν στην Περικεφαλαία!
Όμως, αν όντως αυτό που ενδιαφέρει είναι η διακόσμηση της πόλης κι όχι οι -για κάποιον λόγο απευθείας- εργολαβικές αναθέσεις σε εταιρείες (!) που με λέιζερ κόβουν κομμάτια από φελιζόλ, θα ήταν θεμιτό να παραδεχθούν οι άρχοντες του τόπου και το Νομικό Πρόσωπο "Πολιτισμού" & Περιβάλλοντος την άγνοιά τους, όσον αφορά στο αντικείμενο της διακόσμησης, της τέχνης και της αισθητικής και να απευθυνθούν σε γνώστες.
Με μια πρόχειρη αναζήτηση θα δει κανείς πως στην Ελλάδα οι εγγεγραμμένοι στο Εικαστικό Επιμελητήριο γλύπτες είναι περί τους 1000…
Πολύ βολικά όμως, από διάφορες κυβερνήσεις εδώ και χρόνια έχουν καταργηθεί υπουργικές αποφάσεις σύμφωνα με τις οποίες «για την ανάθεση δημιουργίας και τοποθέτησης εικαστικών έργων σε δημόσιους χώρους, διενεργείται υποχρεωτικά πανελλήνιος καλλιτεχνικός διαγωνισμός και για οποιοδήποτε εικαστικό έργο που στήνεται σε δημόσιο χώρο απαιτείται η συγκρότηση επιτροπής, στην οποία μετέχουν υποχρεωτικά 2 μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας».
Καθώς επίσης βολικά καταργούνται και νόμοι όπως ο Ν.1218/81 "Περί Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας", άρθρο 9, σύμφωνα με τον οποίο «μόνο μέλη του ΕΕΤΕ μπορούν να αναλαμβάνουν και να εκτελούν γλυπτικά έργα για λογαριασμό δημοσίων υπηρεσιών ή κοινωφελών ιδρυμάτων».
Μάλιστα, σε περίπτωση απευθείας ανάθεσης ή δωρεάς, προ βιβλικών αλλαγών και καταργήσεων, ήταν απαραίτητο να ζητηθεί η έγκριση από την αρμόδια επιτροπή για τη σκοπιμότητα του μνημείου, σύμφωνα με το άρθρο 28, παρ. 4 του νόμου 2218/94 περί Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει πλέον και το όμορφο μένει απροστάτευτο και στο έλεος της κάθε λεϊζερομηχανής...
Πέραν του νομικού κομματιού όμως, θα αποτελούσε ένδειξη ευφυΐας τουλάχιστον, οι τοπικοί άρχοντες να αναγνώριζαν την άγνοιά τους και κατά συνέπεια να είχαν αποταθεί σε αρμόδιους και γνώστες του αντικειμένου της αισθητικής.
Θα είχαν κατ’ αυτόν τον τρόπο αποφύγει τουλάχιστον το να βρεθούν ανά περιόδους στη δύσκολη θέση του περίγελου ως δημιουργοί άλλου ενός καρνάβαλου στην είσοδο της πόλης εκτός καρναβαλικής περιόδου, αλλά και θα είχαν τη δυνατότητα να φωτογραφίζονται δίπλα σε ένα έργο (αν τελικά η selfie είναι το ζητούμενο) κι όχι δίπλα σε μασκαράτες.
Και ναι, τότε θα είχε νόημα και το να παρεξηγηθεί κανείς και να προσβληθεί και να κάνει live αναμεταδόσεις της εύρεσης του απολεσθέντος...
Βρέθηκαν πολλοί που θύμωσαν με την πράξη της «κλεψιάς» ενός κομματιού φελιζόλ από την είσοδο της Σπάρτης.
Ίσως να ήταν πιο εποικοδομητικό το να θυμώνουν και να θλίβονται για το ότι εμμένουμε πεισματικά και βολικά στο φολκλόρ. Ή ακόμα χειρότερα στο ευτελές και κιτς.
Νάντια Σκιαδά
Ζωγράφος, Πτυχιούχος της Ακαδημίας Καλών τεχνών Ρώμης, Μέλος Ε.Ε.Τ.Ε.
