Ακόμη ένα ατύχημα ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο όσων έχουν διαδραματιστεί τα τελευταία χρόνια στο «ναρκοπέδιο» της Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που δυστυχώς συνεχίζει να (μην) μας εκπλήσσει. Συμπολίτισσά μας, με ανάρτησή της, κατήγγειλε ότι η μητέρα της, περπατώντας στο πεζοδρόμιο, μπλέχτηκε σε σύρμα που συγκρατούσε το πλαστικό δίχτυ των έργων, με αποτέλεσμα την απώλεια της ισορροπίας και την πτώση, αποκομίζοντας ένα οδυνηρό κάταγμα στη μύτη. Από τύχη, όπως περιγράφεται, δεν υπέστη κάτι πολύ χειρότερο.

Σύμφωνα με την αναφορά, στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε η άτυχη γυναίκα, της είπαν ότι ήταν ένα από τα «θύματα» της Παλαιολόγου, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τόσο που η αλήθεια είναι ότι, πλέον, αυτές οι τραυματικές εμπειρίες δεν αποτελούν «είδηση». Εκεί φτάσαμε.

Η κεντρική λεωφόρος της πόλης, αντί να αποτελεί καμάρι -όπως άλλοτε- κι έναν ζωντανό άξονα, με αναβαθμισμένη εικόνα και δομή όπως υπόσχονταν οι διοικούντες και ο… εργολάβος, κατάντησε μια μαύρη τρύπα. Ένα βαρέλι δίχως πάτο, όπου εκτός των άλλων δεινών, κάθε πεζός -ντόπιος ή επισκέπτης- περπατά με το ρίσκο της επόμενης «αναποδιάς». Την ίδια στιγμή, βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο βελτίωσης βατότητας και καλλωπισμού της κακοτράχαλης Παλαιολόγου –το γνωστό «λίφτινγκ». Όλοι το περιμένουν με αδημονία, για να διασφαλιστεί η στοιχειώδης, ασφαλής και αξιοπρεπής διέλευση, μήπως και τουλάχιστον τελειώσουν τα δεινά. Τηρουμένων των συνθηκών, θεωρείται η ιδανική λύση, καθαρά για πρακτικούς κι εργονομικούς λόγους. Αλλά η πραγματικότητα είναι ωμή και σκληρή, αν δούμε τη «μεγάλη εικόνα», που όσο και να προσπαθούμε δεν γίνεται να την εξωραΐσουμε με… μακιγιαρίσματα. Ένα έργο ανάπλασης στα αζήτητα, δίχως σαφές πλαίσιο και ορίζοντα ολοκλήρωσης και μια πόλη και πολίτες που πασχίζουν να σταθούν «όρθιοι», αλλά μια λεωφόρος τούς «τρικλοποδίζει» και τους «τσακίζει», κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μια λεωφόρος που αντί να εμπνέει για «γκάζι» ανάπτυξης κι επιτάχυνση προς την πρόοδο, έχει αλυσοδεμένο το πόδι του τόπου στο φρένο. Ακινησία που έγινε βαρίδι και ανοιχτή πληγή. Και το πιο ανησυχητικό; Ο τόπος δείχνει να έχει συμβιβαστεί σχεδόν μοιρολατρικά -παρά τις όποιες λαϊκές φωνές και αρμόδιες παραδοχές- με το παράδοξο. Την ίδια στιγμή, παρόμοιες παρεμβάσεις σε «γείτονες» μας, όπως στο Γύθειο και την Καλαμάτα, τελειώνουν στο άψε-σβήσε. Τέτοια τροχοπέδη, πού αλλού…;