![Ο Παύλος στη μονή Άγιου Γεώργιου του Κουδουνά (Πρίγκηπος[1])](/media/k2/items/cache/cfaa6ceb5df4b8964766b17dd19e0b45_XL.jpg)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Παύλος. Ζούσε με τον πατέρα και τη βάβω του στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν άνθρωποι φτωχοί. Η βάβω του, η Φωτεινή, ήταν γυναίκα με μεγάλη πίστη. Αγαπούσε πολύ την Παναγία και προσευχόταν σε Εκείνη. Είχε προστάτη του σπιτιού της και τον ‘‘Άγιο Γεώργιο του Κουδουνά’’.
Μια μέρα ο Παύλος είπε στη βάβω: «Όλο τον Άη Γιώργη μελετάς! Γιατί τον αγαπάς τόσο πολύ;» Η κυρά Φωτεινή του λέει: «Τον ‘‘Άη Γιώργη του Κουδουνά’’ τον αγαπούν οι Έλληνες της Πόλης κι όχι μόνο. Τον αγαπούν κι οι Τούρκοι, που η πίστη τους είναι αλλιώτικη από τη δική μας».
Ο Παύλος ρώτησε: «Που είναι η εκκλησιά του Αγίου, βάβω;» Η κυρά Φωτεινή αποκρίθηκε: «Δεν έχει εκκλησιά ο Άη Γιώργης, αλλά μοναστήρι. Βρίσκεται στην Πρίγκηπο, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Εκεί έχουν βάλει τη θαυματουργή εικόνα του. Εκεί τον λατρεύουν χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Οι Τούρκοι λένε ότι ‘‘O Άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς από αλλόθρησκους. Τους φροντίζει όλους’’. Για αυτό του ζητούν ό,τι έχουν ανάγκη».
Ο Παύλος ρώτησε: «Πότε χτίστηκε το μοναστήρι, βάβω;» Εκείνη είπε: «Το 963… Αυτοκράτορας τότε ήταν ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς. Λένε πως την εικόνα του ‘‘Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά’’ την έκαναν δώρο στο μοναστήρι της Πριγκήπου οι μοναχές της μονής της Ειρήνης της Αθηναίας[2].
Μα η μονή του Άη- Γιώργη ερημώθηκε το 1204, που οι Σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας έκαναν επιδρομή στην Πόλη και τη ρήμαξαν. Το 1302 έκαναν επιδρομή στην Πρίγκηπο και Ενετοί πειρατές. Έκαψαν τα κτίρια του νησιού και λεηλάτησαν τα μοναστήρια[3].
Η παράδοση λέει ότι, όταν οι μοναχοί είδαν τους πειρατές, έκρυψαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου μαζί με τα τάματά της μέσα στη γη σε δύσβατη περιοχή. Την εικόνα βρήκε ένας βοσκός. Είδε στο όνειρό του τον Άγιο Γεώργιο και του είπε: «Η εικόνα είναι εκεί, όπου θα ακούσεις να χτυπούν τα κουδούνια».
Ο βοσκός ανέβηκε στο βουνό κι έσκαψε για να βρει την εικόνα στον τόπο όπου άκουγε κουδούνια. Την βρήκε στολισμένη με μια αρμαθιά κουδούνια. Έτσι, στις μέρες μας, δίνουν στους προσκυνητές κουδουνάκια σαν ευλογία του Αγίου. Κάποιοι από τους πιστούς λένε πως τα κουδουνάκια αυτά θαυματουργούν[4]».
Ο Παύλος είπε: «Θέλω να πάω στη μονή και να δω την εικόνα του Αγίου».
Η κυρά Φωτεινή αποκρίθηκε: «Αν δεις την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, θα τα χάσεις. Κρέμονται πάνω της τόσα τάματα… Ίσα που διακρίνεται το αγγελικό πρόσωπό του. Ο Άγιος φοράει ολόχρυσα ρούχα. Κρατάει ένα δόρυ και σκοτώνει το δράκο. Καβάλα στο άλογο του Αγίου στο πίσω μέρος κάθεται ένα μικρό παιδί, που στα χέρια του κρατάει ένα ολόχρυσο λαγηνάκι. Θα πούμε στον πατέρα σου να μας πάει στη μονή του Αγίου στις 23 Απριλίου[5], που γιορτάζει. Τότε θα ιδείς πράματα θαυμαστά και θα τρίβεις τα μάτια σου». Ο Παύλος είπε: «Ιστόρησέ μου τι γίνεται εκεί, βάβω».
Η βάβω του λέει: «Υπάρχει ένα έθιμο με τα καρούλια και την κλωστή. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά ανεβαίνουν προς το μοναστήρι και κρατούν στα χέρια τους καρούλια κλωστής σε διάφορα χρώματα. Την ξετυλίγουν μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Όσο ανεβαίνουν δεν κάνει να μιλούν, μόνον όταν κατεβαίνουν και αφού έχουν κάνει την ευχή που θέλουν στον Άγιο. Την ευχή την γράφουν σε χαρτί και την αφήνουν στη μονή. Κάποιοι δένουν μικρές κορδέλες ή μαντίλια στα κλαδιά των δέντρων και αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές[6].
Δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι προσκυνούν την εικόνα του Άη Γιώργη κάθε χρόνο στο μοναστήρι. Οι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο. Λένε ότι ο Άγιος θαυματουργεί σε εκείνον που πιστεύει, όποια θρησκεία κι αν έχει. Γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον μοναστήρι. Σαν αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι. Το επιστρέφουν, όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Πολλοί προσκυνητές λένε ότι αυτό που ζήτησαν σαν χάρη από τον Άγιο, το έκαμε[7]. Για να ευχαριστήσουν τον Άη Γιώργη, που άκουσε την προσευχή τους, όταν ξαναπάνε στη μονή, φέρνουν λάδι για το καντήλι του. Ξέρεις, Παύλο, γιατί οι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο; Το πράσινο χρώμα της φορεσιάς του Αγίου, είναι για τους μουσουλμάνους ιερό. Είναι το χρώμα της ζωής[8].
Μα το πιο σπουδαίο είναι, παιδί μου, πως ο Άη Γιώργης ο Κουδουνάς θαυματουργούσε στους ψυχικά άρρωστους. Τους πήγαιναν οι δικοί τους εκεί τη νύχτα και τους έδεναν σε σιδερένιους χαλκάδες, που βρίσκονταν στο δάπεδο της παλιάς εκκλησιάς[9] μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Την ήμερα τους έβγαζαν στον κήπο της μονής[10]. Πολλοί από αυτούς θεραπεύονταν. Από ευγνωμοσύνη έμεναν εκεί για καιρό και διακονούσαν το μοναστήρι».
Ο Παύλος είπε: «Με όσα ιστόρησες, βάβω, μου θέριεψες την επιθυμία να τα ιδώ αυτά από κοντά». Η βάβω είπε: «Να είσαι καλά, γιέ μου, κι όλα θα γίνουν!» Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
[1] Στην Προποντίδα, γνωστή και ως θάλασσα του Μαρμαρά, πολύ κοντά στις ανατολικές ασιατικές ακτές και βόρεια του στομίου του κόλπου της Νικομήδειας, βρίσκονται τα πανέμορφα Πριγκηπόνησα, πνιγμένα στα πεύκα και τις αγριελιές, αν και το πέρασμα του «τεχνικού πολιτισμού» του προηγούμενου αιώνα άφησε και εδώ τα ακαλαίσθητα ίχνη του. Στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο και ωραιότερο ίσως από τα νησιά, και στην κορυφή του νότιου λόφου της, δεσπόζει η μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά.
[2] Πηγή: διαδίκτυο: Βικιπαίδεια - Η Ειρήνη η Αθηναία (752 - 9 Αυγούστου 803), γνωστή και ως Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από τον γάμο της με τον Λέοντα Δ΄ από το 775 έως το 780, Βυζαντινή αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ από το 780 μέχρι το 797 και τελικά Βυζαντινή αυτοκράτειρα από το 797 έως το 802. Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της, ασκούσε η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων, που θεσπίστηκε από τη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της, που διατάχθηκε από την ίδια.
[3] Πηγή: διαδίκτυο: saintgeorgekoudounas.blogspot.com. - Επανίδρυση της μονής του Αγίου Γεωργίου - Ο μοναχός Ησαΐας έχτισε το παλαιό Καθολικό της Μονής, στο όνομα του Αγίου Γεωργίου, πάνω από το Αγίασμα και το κόσμησε με μαρμάρινο προσκυνητάρι. Το προσκυνητάρι αυτό, που το βλέπουμε σήμερα μόλις μπούμε στο Αγίασμα και πριν κατέβουμε τη σκάλα, έχει χαραγμένο το όνομα του Ησαΐα με την ένδειξη "κτήτωρ" και με χρονολογία 1754. Όταν ο μοναχός Ησαΐας αντιμετώπισε, ως ηγούμενος της Μονής, οικονομική δυσκολία, ζήτησε, με την σύμφωνη γνώμη του Πατριαρχείου, τη συνδρομή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Η Λαύρα ανταποκρίθηκε, όχι μόνο ενισχύοντας οικονομικά τη Μονή, αλλά και θέτοντάς την υπό την προστασία της. Αργότερα, λόγω αδυναμίας της Μεγίστης Λαύρας, την προστασία της Μονής ανέλαβε η Συντεχνία των Μπακάληδων της Κωνσταντινουπόλεως και το 1781, η Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας της Πελοποννήσου, καθιστώντας τον Κουδουνά Μετόχι της. // Όταν, το 1826, η Αγία Λαύρα καταστράφηκε, τη διαχείριση της μονής ανέλαβε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1852, με σύμφωνη γνώμη της Πύλης, οι Αγιολαυρίτες έστειλαν πάλι ηγούμενο στον Κουδου¬νά.
[4] Πηγή: διαδίκτυο: saintgeorgekoudounas.blogspot.com.
[5] Πηγή: διαδίκτυο: monastiria.gr - Το δεύτερο πανηγύρι του Μοναστηριού γίνεται στις 24 Σεπτεμβρίου, εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας και της Αγίας πρωτομάρτυρος Θέκλας. Με την ευκαιρία αυτή, συρρέει πάλι μεγάλο πλήθος προσκυνητών.
[6] Πηγή: διαδίκτυο: constantinoupoli.com - Από τις πεντέμισι το πρωί που καταφθάνει το πρώτο καράβι μέχρι αργά τη νύχτα το νησί πλημμυρίζει από κόσμο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως νέοι. Οικογένειες ολόκληρες, παρέες μεγάλες, ζευγάρια, μοναχικοί άνθρωποι, όλοι για να προσκυνήσουν και να παρακαλέσουν τον Άη-Γιώργη. Και όλοι Τούρκοι. Εκατόν πενήντα χιλιάδες Τούρκοι να ανάψουν κερί και να προσκυνήσουν ευλαβικά την εικόνα του Αγίου Γεωργίου παρά τις ρητές απαγορεύσεις του Ισλάμ. Φαινόμενο εκπληκτικό και δυσερμήνευτο. // Η πλειοψηφία των προσκυνητών περπατάει όλο το δρόμο με τα πόδια από το λιμάνι μέχρι το μοναστήρι. Από τη ρίζα του λόφου και μέχρι την κορυφή όπου βρίσκεται το μοναστήρι υπάρχει μια άλλη διαδικασία. Ο κόσμος (γυναίκες και άνδρες) έχουν στα χέρια του καρούλια με κλωστές. Ανάλογα με το αίτημα του προσκυνητή η κλωστή έχει και άλλο χρώμα. Άλλο αν παρακαλεί για την απόκτηση παιδιού, άλλο για την απόκτηση συζύγου, άλλο για υγεία. Από τη ρίζα λοιπόν του λόφου και μέχρι τη μονή στην κορυφή ο προσκυνητής ανεβαίνοντας ξετυλίγει την κλωστή από το καρούλι και την αποθέτει είτε κάτω στο δρόμο είτε στα πλαϊνά δέντρα. Καθόλη την ανάβαση του παραμένει σιωπηλός αναλογιζόμενος το αίτημά του. // Συχνά τα αιτήματα τους τα γράφουν σε μικρά χαρτάκια, τα οποία είτε τα ρίχνουν στο ειδικό κουτί που βρίσκεται εντός του ναού, είτε τα δένουν στα κλαδιά των δέντρων που είναι κοντά στη μονή. // Σχεδόν όλοι οι βράχοι πέριξ της μονής ήταν κατάμαυροι από εκατοντάδες κεριά που είχαν στερεωθεί πάνω τους. Ο κόσμος άναβε και στερέωνε τα κεριά πάνω στους βράχους. // Επίσης πάνω στους βράχους ήταν κολλημένοι και πάρα πολλοί μικροί κύβοι από ζάχαρη, οι γνωστοί αυτοί μικροί τετράγωνοι κύβοι ζάχαρης που συνήθως χρησιμοποιούν στο τσάι τους στην Τουρκία. Πολύς κόσμος στεκόταν υπομονετικά μπροστά από τους βράχους και έκανε αλλεπάλληλες προσπάθειες μέχρι να καταφέρει να ισορροπήσει, να «κολλήσει» τη ζάχαρη πάνω στον βράχο. // Το νόημα και την εξήγηση των κεριών και των κύβων στους βράχους δεν την γνωρίζω, φαντάζομαι όμως ότι θα πρέπει να σχετίζεται με τις ψυχές των νεκρών τους.
[7] Πηγή: διαδίκτυο: dogma.gr
[8] Πηγή: διαδίκτυο: dogma.gr - Οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του τροπαιοφόρου Αγίου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν δέος.
[9] Πηγή: διαδίκτυο: saintgeorgekoudounas.blogspot.com. - Κατά την ανακαίνιση του 1987, όταν τοποθετήθηκαν μαρμάρινα δάπεδα στα παρεκκλήσια και στο Άγιασμα, αφαιρέθηκαν όλοι οι χαλκάδες.
[10] Πηγή: διαδίκτυο: saintgeorgekoudounas.blogspot.com.