Καθαρή Δευτέρα του 1964:
Στο φτωχό, μα «πλούσιο», πατρικό μου, με τις τρεις καμαρούλες και το διαδρομάκο, έρχονται τραγούδια από μακριά.
Βγαίνω στο παράθυρο της "σάλας" και ακούω από το απέναντι σπίτι του Κούσουλα (Σπάρτη, Νέος Κόσμος), πίσω από τον μπαξέ, να παίζει ένα ραδιοπικάπ τα "Καβουράκια" με τον Καζαντζίδη.
Δεκάχρονο παιδί, μένω μαγεμένος και ακούω... ακούω... και ξανακούω για την άτιμη την Καβουρίνα που παράτησε τον άντρα της τον Κάβουρα και πήγε βόλτα με τον Σπάρο στη Ραφήνα!
Και τα καβουράκια κλαίγανε και κλαίγανε και πονούσα κι εγώ μαζί τους, παρακαλώντας το Θεό να ξαναγυρίσει η μαμά τους στην συζυγική εστία, κοντά στον άντρα της και τα παιδάκια της!
Τόση αθωότητα είχαμε, τότε, τα 10χρονα παιδιά του '60!
Από τότε, αυτή η απορία μου έχει μείνει μέχρι ΚΑΙ σήμερα:
Αν (δηλαδή) η κυρία Καβουρίνα, γύρισε κάποτε στο σπίτι της και σταμάτησαν να "κλαίνε τα καβουράκια στου γιαλού τα βοτσαλάκια".
Από τότε μέχρι ΚΑΙ σήμερα δεν ξημερώνει Σαρακοστή που να μη θυμηθώ εκείνη την Καθαροδευτέρα του 1964 και το τραγούδι "Τα καβουράκια" του Βασίλη Τσιτσάνη με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που έπαιζε σ' ένα παλιό ραδιοπικάπ στο σπίτι του Κούσουλα στο Ν. Κόσμο Σπάρτης και το άκουγα εγώ, ο δεκάχρονος Βαγγελάκης, ακουμπισμένος στο πρεβάζι του παράθυρου της "σάλας" του πατρικού μου σπιτιού.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!