Τα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων και το αντίστοιχο υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων επιβεβαιώνει το δράμα του ελληνικού λαού, ο οποίος έχοντας υποστεί μια φοβερή δοκιμασία και μια δραματική υποβάθμιση της ζωής του διαπιστώνει, παράλληλα, πως βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα πλήρες πολιτικό αδιέξοδο. Δεν ξέρει, δηλαδή, πού να απευθυνθεί πολιτικά, μέσω των εκλογών, για να δώσει μια διέξοδο στο χρόνιο πρόβλημα της χώρας. Απ’ τη μια είναι τα συστημικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) τα οποία κυβέρνησαν κι έφεραν τη χώρα (το καθένα με το δικό του μερίδιο ευθύνης) σ' αυτό το χάλι κι από την άλλη βρίσκονται τα μικρότερα (κοινοβουλευτικά και μη) κόμματα τα οποία είναι μεν «αθώα του αίματος τούτου» όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ή ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να φωτίσουν με επάρκεια τις πολιτικές τους προτάσεις και να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη για την εφαρμογή τους. Έτσι, λοιπόν, ο λαός στριφογυρίζει παγιδευμένος μέσα στο πολιτικό μαντρί που του έχουν χτίσει, για να καταλήξει, τελικά, ή στο λευκό, το άκυρο και την αποχή, τα οποία (δυστυχώς) η «δημοκρατία» μας τα έχει ευνουχίσει ως πολιτική έκφραση, ή να σφίξουν και πάλι την καρδιά τους, να κλείσουν τα μάτια και να επιλέξουν στα τυφλά (όπως κάθε φορά) το «μη χείρον», το οποίο όμως κι αυτό δεν αποτελεί λύση και διέξοδο αλλά διαιώνιση του συστημικού καθεστώτος, αυτού που ευθύνεται για την τραγική κατάσταση της χώρας και του λαού.
Στην περίοδο που οι πολίτες είχαν βγει στους δρόμους ως «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ», τότε που η αμφισβήτηση κορυφωνόταν και με αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες αναζητούνταν οι μορφές και οι δρόμοι της υπέρβασης του «παλιού», ΧΑΘΗΚΕ η μεγάλη ευκαιρία να σαρώσει ο Λαός συλλήβδην το παλαιοκομματικό σύστημα και να αναδείξει τις δικές του μορφές πολιτικής αυτο-οργάνωσης, τραβώντας μπροστά, για ν' αλλάξει την κοινωνία και την Ελλάδα. Και χάθηκε αυτή η ευκαιρία, γιατί τα συστημικά κόμματα (από δεξιά ως αριστερά του τόξου) ανήσυχα από την απειλή που διαφαινόταν για την επιβίωσή τους μπήκαν δόλια μέσα στο κίνημα των αγανακτισμένων κι εντέχνως το «μανιπουλάρησαν» οδηγώντας το στην εκτόνωση, στη διάλυση και στην επιστροφή στα σπίτια και στους καναπέδες.
Πραγματικά, σήμερα, κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να πει πού θα οδηγηθεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτά είναι προβλήματα που η κοινωνία τα ζυμώνει και τα λύνει (ή δεν τα λύνει) ΜΟΝΗ της. Κουμπιά για να πατηθούν και να δώσουν ΕΤΟΙΜΕΣ πολιτικές λύσεις ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Οπότε, όσοι πιστεύουν πως το «ΝΕΟ» είναι ζητούμενο, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δουλεύουν ως «ένζυμα» μέσα στην κοινωνία, με την ελπίδα πως ο «μούστος» κάποτε θα γίνει «γλυκό κρασί» για να πιει ο κοσμάκης και να ευφρανθεί!
ΓΕΝΟΙΤΟ!!!