Κάθε Καθαρο-Δευτέρα, μεσημέρι, οι μανάδες μας μάς διατάζανε: «Τσακίσου και πήγαινε στου Κακαλέτρη και πες του προκομμένου του πατέρα σου να έρθει για φαΐ». 

Κι εμείς τρέχαμε πρόθυμοι στην ταβέρνα του «Κακαλέτρη» (οδός Αναπαύσεως, παρακαλώ) ανοίγαμε το μάνταλο της παλιάς ξύλινης πόρτας και μπαίναμε στο παλιό κουτούκι, όπου γινότανε ο «χαμός»:
Γιομάτα με άδεια και γεμάτα κατρούτσα τα παλιά ξύλινα τραπέζια, ταραμάδες και χαλβάδες και ελιές και τουρσιά και καλαμαράκια του «κουτιού» πάνω σε στρωμένες λαδόκολλες και γλεντζέδες, στο τσακίρ κέφι, μουντζουρωμένοι όλοι με καπνιά απ' το τζάκι ή το τηγάνι, να τραγουδάνε, να πίνουν, να τρώνε, ν' αγκαλιάζονται και να χορεύουν.
Κι ο κυρ-Παναγιώτης ο Κακαλέτρης και η γυναίκα του η κυρα-Όλγα και τα παιδιά τους ο Βασίλης και η Μαίρη να τρέχουνε από τραπέζι σε τραπέζι και να μην προλαβαίνουνε!!!
Πού να ξεκολλήσεις τον πατέρα σου από τέτοιο ραβαΐσι. Όλο «τώρα φεύγουμε» έλεγε κι όλο εκεί έμενε. Καθόσουν κι εσύ, αναγκαστικά, εκεί, μαζί με τους γλεντζέδες, μικρό παιδάκι των 8-10 χρόνων, κι έτρωγες κι εσύ κανα μεζεδάκι νηστίσιμο κι άνοιγες ορθάνοιχτα τα μάτια σου σαν πιατάκια του καφέ για να χωρέσουν τούτο το «θαύμα» της Καθαρής Δευτέρας που γινότανε μες στη παλιά ταβέρνα του «Κακαλέτρη», εκεί στην οδό Αναπαύσεως, στο Ν. Κόσμο της Σπάρτης.
Όταν πια γυρίζαμε αργά το μεσημέρι στο σπίτι, άκουγε ο πατέρας μου στωικά τον «εξάψαλμο» από τη μάνα μου, ξανατρώγαμε, ξαναπίναμε και πέφταμε για ύπνο βαθύ, που τέλειωνε την Τρίτη το πρωί.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!