Ο καταμερισμός των επαγγελμάτων και των εργασιών, η οικονομική κατάσταση, η πολιτική ή κοινωνική θέση και το πνευματικό επίπεδο διαμορφώνουν χαρακτήρες και κατατάσσουν τα άτομα σε ομάδες–κατηγορίες κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Η ταξινόμηση αυτή, συνειδητή επιλογή και επιδίωξη των κυρίαρχων δυνάμεων αποσκοπεί στην αντιπαράθεση, την αντιπαλότητα, τη διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Το άτομο δέχεται σχεδόν ευχάριστα και με ικανοποίηση τη διάκριση αυτή τοποθετώντας πάντοτε το εγώ του στα υψηλότερα επίπεδα της αξιολογικής στάθμης. Η τάση αυτή αναδεικνύει και δημιουργεί αρρωστημένες μονάδες εγωισμού και προσωπικής φιλαρέσκειας. Οι πορείες, σύμφυτες με τα νοσήματα, από παράλληλες γίνονται αποκλίνουσες, ως και ασύμβατες. Στα αποτελέσματα έχουμε τις περιορισμένες αντιλήψεις της πραγματικότητας, τις ατομιστικές κοινωνικές εκφράσεις και συμπεριφορές, αλλά και τις άστατες και ασαφείς ιδεολογικές περιπλανήσεις. Το σύνολο αυτό, εξωτερικό ομοίωμα του ανθρώπου, είναι γέννημα της σύγχρονης τεχνοτροπίας της αστικής τάξης, ένα ανθρωπάκι επιμελώς πλασμένο, με φροντίδα διακοσμημένο και διοχετευμένο στην κοινωνία των συνετών, των πειθαρχημένων και των ευπειθών και ενταγμένο στην αγορά της εργασίας, της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Το μοντέλο αυτό της ανθρώπινης υπόστασης που έχει ανατραφεί και διαμορφωθεί περνώντας μέσα από συγκεκριμένους σωλήνες της παιδείας και της ηθικής, της προσαρμογής και της υπακοής είναι η προσομοίωση της εικόνας του καλού, του σώφρονα, του αγαθού. Το αποκύημα αυτό της νεώτερης ανθρωπότητας, μέλος του σωρού των υποτακτικών, άβουλο, άτονο και σκυφτό, ακέφαλο, άνευρο και δουλικό οδηγείται στην αγέλη των εξαρτημένων, των ανύπαρκτων, των μηδενικών. Η πλήρης αποδοχή της κατάστασης απερίσκεπτα και άκριτα έχει γίνει αποδεκτή σχεδόν υπαρξιακή από την πλειονότητα της κοινωνίας. Έτσι, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού παρότι χειραγωγούνται, καταπιέζονται και συνθλίβονται θεωρούν και πιστεύουν ότι έτσι είναι, δε γίνεται διαφορετικά και ότι κάποιοι τα δημιούργησαν, τα συντηρούν και τα επιβάλλουν και ότι εμείς δε μπορούμε, όσο και αν προσπαθήσουμε, να τα αλλάξουμε.
Το νέα αυτά μορφώματα είναι η έκφανση και η κορύφωση της απόλυτης παράδοσης και υποταγής. Η πνευματική κατάπτωση, η αποχαύνωση, η αποβλάκωση και ο πολιτικός αφιονισμός έχουν κυριεύσει πλατιά τμήματα της κοινωνίας, τα οποία συντρέχουν και συντελούν στην παθητικότητα και τον αποπροσανατολισμό της. Δέσμια των αντιλήψεων και των επιλογών τους δέχονται τις δυνατές μπατσιές των ισχυρών του πολυγώνου της διαπλοκής και αμίλητα και άκριτα γυρίζουν και το άλλο μάγουλο. Με τη γλώσσα τεντωμένη, τη μύτη ματωμένη, το κεφάλι σκυμμένο και θολό και το μυαλό νερουλιασμένο και διαλυμένο οδηγούνται ολοταχώς στην ξέρα, στα βράχια. Τα συντρίμμια εξαφανίζονται στο απέραντο νεκροταφείο της ανυπαρξίας, της ασημαντότητας και της μηδαμινότητας.
Οι εκπρόσωποι του μικροαστικού κόσμου, κατάλοιπα και απομεινάρια περασμένων εποχών και συνειδήσεων, αντιστέκονται ακόμη απέναντι στον οδοστρωτήρα της κατάρρευσης και της ισοπέδωσης. Επιμένουν στις άλλοτε εμφανίσεις, όπου τα αστικά πρότυπα με την κάποια οικονομική επιφάνεια, αλλά κυρίως τη νοοτροπία, κορδώνονταν για τη δήθεν διαφορετικότητα, την ιδιαιτερότητα, την ανωτερότητα. Ακόμη και σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο σιδερωμένες εικόνες να λικνίζονται στην πλατεία, να συμμετέχουν στις πομπές κοινωνικών και κοσμικών εκδηλώσεων, να παρίστανται στις φιλολογικές συζητήσεις, να έχουν άποψη και γνώμη για όλα, να χειροκροτούν στην παρέλαση ή στο στάδιο με μοντέρνα αθλητική περιβολή με τροχαδάκι και αλματάκια ολοκληρώνοντας τη φιλαρέσκεια και εκπληρώνοντας την ανάγκη για ατομική ικανοποίηση. Είναι αδύνατον να πιστέψουν ότι πρόκειται για όργανα και φιγούρες στα χέρια των ισχυρών και για ετεροκίνητες ασπίδες προστασίας του συστήματος όπου χρησιμοποιούνται για την απόκρουση ενδεχόμενων αντιδράσεων και μετωπικών συγκρούσεων. Το κατάντημα αυτό πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές και κατανοητό σε όλο το βάθος και την έκταση, να εκτιμηθεί και να αντιμετωπιστεί. Η ακριβής γνώση της κατάστασης και της θέσης θα επιφέρει αυτεπίγνωση και ομαλή προσγείωση.
Ωστόσο, το παραδοσιακό αστικό περιβάλλον, άλλοτε σταθερή βάση στην αντίληψη και τη νοοτροπία, βάλλεται συνεχώς με αποτέλεσμα τη διάρρηξη του καθιερωμένου κλασικού και εθιμικού ιστού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Η πνευματική και η οικονομική ένδεια, αλλά και η συνεχόμενη εξάρτηση και παράδοση οδηγούν στην ομηρία και στον κατήφορο χωρίς τέλος. Η ωμή, βάναυση και αποτρόπαιη συμπεριφορά και το δυνατό λάκτισμα από τη μπότα των ισχυρών δεν αφήνουν περιθώρια για σκέψεις και κρίσεις. Και αυτή ακόμη η ταυτότητα του μικροαστού αφαιρείται αφού ο καταδιωγμός είναι σκληρός, συνεχής και ανελέητος. Οι διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες και νομολογίες, οι ενδεχόμενες σκοπιμότητες και μεροληπτικές αποφάσεις, η σύμπλευση με τα οικονομικά αρπαχτικά και η παρεμβολή εμποδίων στην ομαλή λειτουργία της πολιτείας, επιβάλλουν το ξερίζωμα της βουβής σοβαροφάνειας των παγιδευμένων καθεστωτικών, αστικών, σχεδόν περιθωριακών, μειονοτήτων. Μόνο ο αντίλογος και η αντίσταση των πολιτικοποιημένων και των συνειδητοποιημένων θα μπορέσουν να συγκρατήσουν τον ορυμαγδό των κατευθυνόμενων ύπουλων και καταστροφικών αποφάσεων και ενεργειών. Η συσπείρωση και η κατασκευή οχυρών άμυνας πρέπει να γίνουν τώρα. Οι καιροί δεν περιμένουν.