Στη δίνη της πραγματικότητας στροβιλίζονται αρχές, ιδέες, προσωπικές και κοινωνικές συμπεριφορές και πολτοποιείται καθημερινά ό,τι πιο ζωντανό, δυνατό, ενθαρρυντικό και προοδευτικό υπάρχει, εμφανίζεται ή εκδηλώνεται. Ο άνθρωπος της εποχής μας γεμάτος αστάθειες, αβεβαιότητες και ανασφάλειες καθοδηγούμενος από τη βουκέντρα και τις παρωπίδες των ισχυρών και κατακλυσμένος από τις φαντασιώσεις των επικείμενων κινδύνων κινείται κουρασμένος και δειλός, αποστεωμένος και αδύναμος στο περιχαράκωμα της αγέλης. Η αφαίρεση κάθε κοινωνικής προστασίας, οι ριζικές αλλαγές στους χώρους και τις συνθήκες εργασίας, η μείωση των αποδοχών παρά την αύξηση του χρόνου απασχόλησης, η διάρρηξη των παραγωγικών σχέσεων, η κλιμάκωση του αυταρχισμού και της βίαιης καταστολής και η επικράτηση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού έχουν οδηγήσει την κοινωνία στην υπακοή, την υποταγή, την αναγκαστική «συμμόρφωση», την ταπείνωση. Η συνειδητοποίηση του φαινομένου θα οδηγήσει κατ’ αρχήν σε πόλο συσπείρωσης, εξέτασης και αντιμετώπισης της καταπιεστικής κατάστασης και της εξουσιαστικής βίας, με τη σκέψη, το συλλογισμό και τον προβληματισμό να ανασύρονται, μήπως αποκρούσουν, σταθεροποιήσουν ή και ενεργοποιήσουν τις υγιείς και προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Οι συνθήκες αυτές με αποκλίσεις, παραλλαγές και ιδιαιτερότητες επικρατούν σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην Ελλάδα, όπου οι αντιδημοκρατικές, ως φασιστικές, αντιλήψεις και πρακτικές καταλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Η ψυχική αναταραχή, ο φόβος, ο τρόμος και η αγωνία για το αύριο, που με διορατικότητα προσεγγίζεται και η πεποίθηση της μη φυσιολογικής εξέλιξης ρέπουν τον άνθρωπο προς τον παραλογισμό και την εξασθένηση, με αποτέλεσμα την απόλυτη παράδοση, με τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες είχε στηριχθεί διαχρονικά να έχουν διαρραγεί, ως και διαλυθεί. Η συνέχιση αυτή διεγείρει και αναστατώνει όταν οι στοιχειώδεις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης αναθεωρούνται, συρρικνώνονται και αποδομούνται. Η καταπάτηση και η μείωση των δικαιωμάτων αυτών συνδυαζόμενες με το στήσιμο ενός επιτελικού κράτους, με μοναρχικά και απολυταρχικά χαρακτηριστικά συγκροτούν ένα μοντέλο κυβερνητικής αυταρχικής εξουσίας, που εικονικά διαφέρει από τα σκληρά και ανελεύθερα καθεστώτα.
Σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα, που όμοιό του δεν έχει υπάρξει από τη μεταπολίτευση και μετά, διερωτάται κανείς αν υπάρχει τρόπος αλλαγής, επιστροφής των αξιών και επαναφοράς της έννοιας της πραγματικής δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και του πολιτισμού. Η προστασία της κοινωνικής οργάνωσης και συνοχής, οι πράξεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης, η παραπέρα βελτίωση του αγαθού της υγείας, που ανέδειξε και ο θανατηφόρος ιός απαιτούν τη μεταμόρφωση του απαξιωμένου κράτους και τη μεταστροφή του σε υποστηρικτή και προστάτη. Η ζωή πρέπει να βρει το δρόμο της και να επανέλθει σε κανονικό επίπεδο, να αποβάλει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης από τον ασυγκράτητο καταναλωτισμό και την πλαστή ευημερία και ευδαιμονία, που οι κατευθυνόμενες πλάνες έχουν εγκλωβίσει και αλλοτριώσει τον άνθρωπο. Να αποκτήσει όραμα, νόημα και περιεχόμενο και να επανασυνδεθεί και να συμπορευθεί με τις προσδοκίες των λαών, που προσπαθούν και αγωνίζονται να επαναφέρουν τις αδιαμφισβήτητες αξίες, πάνω στις οποίες σφυρηλατήθηκαν και περπάτησαν διαχρονικά γενιές, που παρά τις επιβουλές και τις πανουργίες άντεξαν, έζησαν και μεγαλούργησαν.
Η επανατοποθέτηση των αξιών στο κάδρο της ελπίδας και η πορεία προς την πραγμάτωση των κοινωνικών στόχων δημιουργούν τη δυνατότητα ενός νέου συνολικού μετασχηματισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, όπου οι πράξεις συγκατάβασης και συμβιβασμού θα θέσουν τα αγαθά στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής, μετά από έναν αληθινό, ειλικρινή και πειστικό διάλογο. Η ενίσχυση και η διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, η άμβλυνση των ανισοτήτων, η ισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου με γενναία φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, αφού όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή, πρέπει να είναι στην προτεραιότητα της πολιτείας. Γιατί, ή επαναφέρουμε τη μονιμοποίηση των αξιών ή προχωράμε σε ένα αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον.
Είναι ανάγκη να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία, να δημιουργήσει ένα κίνημα για πολιτική αλλαγή, με τις δράσεις να είναι περισσότερο επίμονες και πιεστικές. Πρέπει να στρατευθούν οι ζωντανές δυνάμεις της χώρας, που έχουν επίγνωση των θεμελιωδών αξιών, οι οποίες βρίσκουν ανταπόκριση στα πλατειά λαϊκά στρώματα και να κάνουν βήματα μπροστά. Αυτοί που επιδιώκουν λιγότερη ελευθερία πρέπει να αποδυναμωθούν και να περιθωριοποιηθούν. Οι αγώνες πρέπει να είναι μαζικοί, προσανατολισμένοι, διαρκείς και αντισυμβατικοί. Μέσα από συλλογικότητες, κοινωνικές ομάδες και αυτόνομα άτομα πρέπει να ανοιχτούν ευρείς ορίζοντες, που θα οδηγήσουν στην πρόοδο και την προκοπή όλων. Με μπροστάρηδες τις νέες και τους νέους τα ελπιδοφόρα μηνύματα θα βρουν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν. Όταν η κατάσταση είναι απελπιστική και επιβαρύνεται με δικτατορικές μεθόδους και πρακτικές με την εφαρμογή της κατασταλτικής βίας, παρότι είναι ένδειξη αδυναμίας, ο λαός εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους, αλλά και όταν ματαιώνονται οι προσδοκίες του και καταστρέφονται οι ελπίδες του. Οι νέες τεχνολογίες διευρύνουν την πρόσβαση και προσφέρουν συναρπαστικές απελευθερωτικές προοπτικές έκβασης, παρότι «η τεχνολογική δύναμη είναι ικανή να μεταμορφώνει πολλά από τα κινήματα διαμαρτυρίας σε απλές φολκλορικές εκδηλώσεις».(Χέρμπερτ Μαρκούζε, Γερμανός φιλόσοφος).
