Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις...
Μίκης Θεοδωράκης
Στο Πάνθεον των Αθανάτων, στη θέση ενός μεγάλου Έλληνα συνθέτη, κάθισε ο Μίκης να αναπαυτεί μετά από έναν πλήρη βίο, ειλικρίνειας, αγώνα, πατριωτισμού και κυρίως αγάπης για τον άνθρωπο.
Κάπου εκεί ανάμεσα στους αιώνιους σεβάσμιους θα μπορέσει ως πνεύμα να μας ενώσει με άλλους αθανάτους Έλληνες που αντιστάθηκαν και νίκησαν και τη φθορά του χρόνου.
Κάπου εκεί ανάμεσα στον Οδυσσέα Ελύτη, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κωστή Παλαμά, το Νίκο Καζαντζάκη, τον Άγγελο Σικελιανό και τόσους άλλους που τίμησαν με κάθε τρόπο την πατρίδα και τον άνθρωπο.
Είναι μεγάλη τιμή για την αιωνιότητα και βάρος συνάμα να κρατήσει εκεί ψηλά, όπου του πρέπει έναν παγκόσμιο θρύλο. Αυτόν τον αγωνιστή του δικαίου, τον τολμηρό άνδρα που ποτέ δε δίστασε, μπροστά στο κοινό καλό να θυσιάσει την ελευθερία του έως και να θέσει, εις γνώση του, σε αμφισβήτηση τις ανατρεπτικές του αποφάσεις και πράξεις.
Η ελληνική ιστορία έγινε πιο σπουδαία με την έλευση του Μίκη. Οι ερχόμενοι θα πρέπει να μελετήσουν πολύ για να αντιληφθούν το μέγεθος του ανδρός.
Πλήρης ημερών, πλήρης ιδεών, πλήρης αγώνων, πλήρης μουσικής αναστάτωσε με το πέρασμά του τους τελευταίους δύο αιώνες τον άνθρωπο, όπου γης.
Η ανθρωπότητα μέσα από τους ήχους του γνώρισε τη νεότερη Ελλάδα που αντιστέκεται. Οι Έλληνες πατριώτες μέσα από το λόγο του, προφορικό και γραπτό, βρήκαν τον άνθρωπο που μιλούσε εκ μέρους όλων.
Δεν δίστασε, δεν κρύφτηκε, δεν αρνήθηκε να δηλώσει παρών, όπου θεωρούσε ότι η παρουσία του είναι απαραίτητη.
Καμιά σημασία δεν έχει ποιος κατά καιρούς, συμφωνούσε και ποιος διαφωνούσε με τον Μίκη. Σημασία έχει ότι τόλμησε να είναι ελεύθερος με κάθε κόστος.
Τόλμησε να μη συμμορφώνεται με τας υποδείξεις των εκάστοτε διεφθαρμένων. Τόλμησε ως το τέλος να ονειρεύεται μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη κοινωνία, μια άλλη ανθρωπότητα. Τόλμησε να φύγει παρών!
Τιμή η παρουσία του στην αιωνιότητα μα και μέγα το χρέος που μας αφήνει. Η ευθύνη είναι δική μας να βρούμε τους τρόπους να καλύψουμε το κενό τώρα που η φωνή του Μίκη σίγησε. Τώρα που η ανάγκη είναι μεγαλύτερη και παγκόσμια όσο ποτέ.
Ο Μίκης πάντα έδειχνε το δρόμο, ατρόμητο, ευθύς, παγκόσμιος, πανανθρώπινος.
Ο Μίκης ένωνε μουσικές, ένωνε αιώνες, ένωνε ιδέες.
Ίσως να μας έμαθε και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό.
Πώς είναι, να ζει κάποιος ως Αθάνατος.
Δικός σου αιωνιότητα.
Δημήτρης Αβούρης
