Λίγο πριν απ’ το θάνατο από τους ναύτες ένας,
-αυτός που είδε πράματα στη ζήση του φρικτά-
χαϊδεύοντας την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες τη θάλασσα την άγρια την πετά.
(Οι γάτες των φορτηγών) Νίκος Καββαδίας

Η χώρα μπάζει από παντού. Χρόνια τώρα οι λεγόμενες πολιτικές δυνάμεις, σε όλες τις βαθμίδες, την οδηγούν στον όλεθρο.

Ανικανότητα, οικογενειοκρατία, ψεύδη και υποκρισία δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο, στην κυριολεξία, που ρουφάει καθημερινά την χώρα στο χάος.

Το ατομικό συμφέρον αυτών των απάνθρωπων έχει γίνει καθεστώς και διδάσκει τις γενιές των ανήμπορων, χωρίς αυτοί να μπορούν να αντιδράσουν.

Με τα χρόνια, η χώρα πέρασε από την κωμωδία και ζει την τραγωδία της. Η ανηθικότητα έγινε η νέα ηθική. Η ντροπή καταργήθηκε και αυτή στα πλαίσια μιας νέας κανονικότητας.

Όλοι αυτοί και εμείς μεταξύ μας παίζουμε με τις λέξεις, χωρίς να γνωρίζουμε το νόημα τους, δημιουργώντας έννοιες που δεν υπάρχουν, καταργώντας κάθε αυτονόητο.

Η απανθρωπιά βασιλεύει και οι υγιείς λοιδορούνται καθώς και οι άξιοι, ως αθώοι του πνεύματος(της εποχής).

Οι πολίτες αγανακτισμένοι μεν και φοβούμενοι, δίχως αξιόπιστες πολιτικές ηγεσίες, έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Εξ ου και η μεγάλη αποχή των εκλογών.

Το «όλοι είναι ίδιοι» και άλλες ισοπεδωτικές και υβριστικές εκφράσεις έχουν γίνει του συρμού και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Φως σε όλο αυτό το σκοτάδι δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά. Γιατί δεν θέλουν!

Ένας νέος φασισμός έχει μπει σε κάθε σπίτι και έχει βρει την θέση του στον καναπέ της απάθειας. Για όλα φταίνε οι άλλοι.

Και να που καταντήσαμε. Όχι μόνο να ρίξουμε την χώρα στα βράχια, αλλά μια χώρα ολόκληρη βουλιάζει μέσα στην θάλασσα, σπρωγμένη από τα ίδια μας τα χέρια.

Όταν το «άνθρωπος στην θάλασσα» δεν ισχύει, δεν ισχύει και το «χώρα στη θάλασσα», και ύστερα θα φταίνε οι εχθροί μας.

Η χώρα οδεύει στην πλήρη καταστροφή με ευθύνη όλων μας, αναλόγως αντίληψης. Θα σκεφτούμε ίσως, πνιγμένοι άνθρωποι από πού να πιαστούμε; Και ποιοι είναι οι φανερά πνιγμένοι; Ο εξής ένας: Ο Αντώνης!

Η μόνη εικόνα πνιγμένου που έχουμε. Γιατί μόνο από εικόνες μπορούμε πια να αντιληφθούμε τον πνιγμό.

Όχι, η χώρα πνίγεται από τα λασπόνερα μέχρι την θάλασσα. Και το πολιτικό ευφυολόγημα «ή βουλιάζουμε ή αλλάζουμε», έχει μέχρι τώρα μόνο μία απάντηση. Βουλιάζουμε!

Σ.σ.: Τούτη την φορά δεν μπόρεσα να κλάψω για τον Αντώνη. Φαίνεται σώθηκαν τα δάκρυα. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο!