Στου Αη Δημήτρη την κορυφή μια Κυριακή,
νύχτωσε φρίκη, πόνος και κραυγή.
Ναζιστικά κοράκια φριχτά με νύχια γαμψά
κάψανε εκκλησιά και σπιτικά.
Δεν ήθελαν μόνο στάχτη και φωτιά,
χτυπούσαν με το αίμα να κυλά.
Σε γη που η προκοπή κι η αγάπη γεννά,
φύτεψαν τρόμο, φρίκη και σκλαβιά.
Ο Καμαρινός, γέροντας σοφός,
με παρακλήσεις, θρήνο και στεναγμό.
Κι όσο ικέτευε με φωνή σπαρακτική,
οι ναζί σκορπούσαν θάνατο με οργή.
Αθώοι, γέροντες, γυναίκες, βρέφη και παιδιά,
πλήρωσαν με αίμα τη λευτεριά.
Ο πόνος έγινε κραυγή βουβή,
κι η ιστορία δάκρυσε σ’ αυτή τη γη.
Ήταν η μέρα που χάθηκε το φως,
μα η ψυχή του τόπου πάει εμπρός.
Μες στο κάρβουνο, Αντίσταση ξυπνά,
κι από στάχτες, λευτεριά ξαναγεννά.
Τώρα που ο αγέρας αρχίζει να φυσά,
η πληγή στο Ζάρακα πάλι ξυπνά.
Η νέα γενιά στέκει μπροστά,
ορκίζεται: Ποτέ μίσος και φασισμός ξανά.
Η Πολιτεία έχει χρέος ιερό,
να κρατά της Ιστορίας τον σφυγμό.
Στον Άη Δημήτρη, φλόγες και ψυχές,
ζητούν Δικαίωση — όχι σιωπές.
Η.Π., 31/5/2025
