Στο έγκλημα των Τεμπών, η πραγματική συγκάλυψη ήταν και είναι τα ξυλόλια, ο λαθρέμπορος και η στοχοποίηση κάποιων πολιτικών. Έκρυβαν και κρύβουν το φαύλο κράτος της μεταπολίτευσης που ευθύνεται και για τον διαλυμένο ΟΣΕ.

Τώρα ζούμε μια δεύτερη συγκάλυψη στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το πραγματικό έγκλημα είναι ότι εδώ και 50 χρόνια, η χώρα πήρε εκατοντάδες δις από την Ευρώπη και τα έκανε όλα μόνο επιδόματα. Έδινε επιδόματα την ώρα που η περιφέρεια γινόταν κοινωνικά και οικονομικά έρημος, αφού δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός.

Το γιατί η Ελλάδα, παρότι είχε πρόσβαση σε ευρωπαϊκούς πόρους ύψους σχεδόν 90 δισ. ευρώ, δεν κατάφερε να ανασχεδιάσει το παραγωγικό της μοντέλο, επιχειρεί να εξηγήσει στο άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής ο τραπεζίτης Μιχάλης Σάλλας. 

Ο κ.  Σάλλας υπογραμμίζει πως το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό και δομικό: η Ελλάδα στερείται ενός συνεκτικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Συνολικά, για την περίοδο 2021–2027, η χώρα έχει στη διάθεσή της 65 δισ. ευρώ σε επιδοτήσεις από κοινοτικά ταμεία.

Η χώρα όμως συνεχίζει να λειτουργεί ως διανομέας πόρων και όχι ως μοχλός μετασχηματισμού. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο παραγωγικό σχέδιο που να δένει τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις με στρατηγικούς στόχους όπως η μεταποίηση, η τεχνολογική πρόοδος, η εξωστρέφεια και η δημιουργία σταθερών, καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΟΠΕΚΕΠΕ που με το σύστημα των ενισχύσεων έχουν συντηρήσει επί δεκαετίες μια στρεβλή λογική επιδοτήσεων, χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα. Η Ελλάδα επιδοτούσε στο παρελθόν ακόμη και την καταστροφή προϊόντων (χωματερές), αντί να επενδύει στη βελτίωση της παραγωγής και στην ποιότητα.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, προσαρμοσμένο στις νέες ευρωπαϊκές προτεραιότητες. Ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος. Αν δεν οργανωθεί εγκαίρως, η μετάβαση από τη φάση των επιδοτήσεων στην "ευρωπαϊκή κανονικότητα" θα αποκαλύψει με ένταση τα χρόνια του φαύλου κομματικού κράτους, που όλα τα κόμματα συντηρούν και ποτέ δεν μιλούν γι’ αυτό.