Στην οδυνηρή καταστροφή του 2015 έχει αγνοηθεί μια αλήθεια που περιγράφει τη βλαπτική αμετροέπεια Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ. Λίγες μόνο εβδομάδες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου, η Ελλάδα ήταν στην έξοδο από τα μνημόνια. Υπήρχε μόνο μια τελευταία υποχρέωσή της ύψους 1 δισ. ευρώ (δηλαδή τίποτα) μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015 και μετά η χώρα θα είχε τερματίσει την περίοδο των μνημονίων.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε προτείνει τότε να μην πέσει η κυβέρνησή του λόγω μη εκλογής Προέδρου, με διπλή δέσμευση: α) Πρόεδρος Δημοκρατίας να γίνει ο κ. Κουβέλης του ΣΥΡΙΖΑ. β) Εκλογές να γίνουν την επόμενη μέρα της λήξης των μνημονίων, δηλαδή τον Σεπτέμβριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα μπορούσε να αποδεχθεί την πρόταση Σαμαρά και αντί να αναλάβει τη χώρα τον Ιανουάριο, να την αναλάβει καθαρή τον Σεπτέμβριο. Δεν το έπραξε και ανέλαβε εντελώς ανέτοιμος την Ελλάδα, οδηγώντας την στο κλείσιμο τραπεζών, στη στάση πληρωμών, σε δημοψηφίσματα και άλλα καταστροφικά.
Δείτε τώρα πώς εξηγεί ο ίδιος ο Τσίπρας στο βιβλίο του «Ιθάκη» αυτή τη βλαβερή για τον τόπο απόφασή του να μην περιμένει οκτώ μήνες για να κάνει εκλογές, χωρίς μνημόνια πια. Μας εξηγεί:
«Όταν ανέλαβα την ευθύνη της χώρας το 2015, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Πολλοί με προέτρεπαν να αποφύγω την ευθύνη, να τη μεταθέσω σε άλλους και να παραλάβω εγώ ως ώριμο φρούτο μια χώρα, απολύτως εξαντλημένη.
Δεν δείλιασα. Ανέλαβα την ευθύνη όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της. Οι αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν δεν είχαν απλώς πολιτικό κόστος, είχαν ηθικό βάρος, κοινωνική προέκταση, ιστορική διάσταση. Κουβαλούσα στις πλάτες μου τα φαντάσματα αδικαίωτων αγώνων του χθες, αλλά και τις ελπίδες μια ολόκληρης γενιάς που τόλμησε να πιστέψει ότι τα πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν».
Έτσι σκέφτηκε ο Τσίπρας τότε; Όχι βέβαια. Έτσι προσπαθεί να τα δικαιολογήσει τώρα δέκα χρόνια μετά. Με λεκτικές κατασκευές, δηλαδή πάλι με παραπλανητικές φρασούλες.
Γιατί, αν μπορούσε να απολογηθεί για την καταστροφική του απόφαση να ρίξει την κυβέρνηση μόλις 1 δις ευρώ πριν βγούμε από τα μνημόνια απλώς, θα περιέγραφε το σχέδιο που είχε για την Ελλάδα. «Έτσι θα τα κατάφερνα καλύτερα». Αλλά σχέδιο δεν είχε. Είχε στην πλάτη του «ελπίδες μια γενιάς».
