Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα ορεινό χωριό ζούσε με τη μάνα του το ένα κορίτσι, η Μάγια. Ήταν αδύνατη σαν καλάμι και κίτρινη σαν άρρωστη. Οι χωριανοί την είχαν βγάλει νεραϊδογλειμμένη. Πίστευαν ότι η μάνα της την είχε αφήσει να κοιμάται αφύλαχτη, όταν ήταν μικρή, και πως οι νεράιδες της ρούφηξαν το αίμα. Έλεγαν: «Η Μάγια δε θα πάρει επάνω της. Έτσι κίτρινη κι αρρωστιάρα θα είναι πάντα».
Η μάνα του κοριτσιού το τάιζε για να παχύνει, αλλά μάταια. Όταν έγινε δώδεκα χρονών η Μάγια είπε στη μάνα της: «Γιατί με λένε νεραϊδογλειμμένη και με περιγελάνε; Θέλω να βρω τη γιατρειά μου. Θα φύγω από το σπίτι». Η μάνα της λέει: «Που θα πας μοναχή;» «Μη φοβάσαι μάνα, θα πάρω μαζί μου το σκυλί και το γάιδαρο. Το έχω αποφασίσει και γνώμη δεν αλλάζω».
Έτσι κι έγινε. Πήρε μαζί της λυκόσκυλο κι ένα δισάκι. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε η Μάγια και πήγε στο σπίτι της μαμής του χωριού. Χτύπησε την πόρτα. Η μαμή της άνοιξε. Η Μάγια τη ρώτησε: «Κυρά μαμή, είναι αλήθεια ότι οι νεράιδες ρουφούν το αίμα από τα μικρά παιδιά;» Η μαμή αποκρίθηκε: «Τι να σου πω; Δεν το πιστεύω. Αλλά ποιος ξέρει; Μόνο τα ξωτικά των δασών ξέρουν τα καμώματα των νεράιδων. Αυτά θα σου πουν». «Σε ευχαριστώ!» είπε το κορίτσι.
Ύστερα η Μάγια ανέβηκε στο γάιδαρό της και με το σκύλο της συνοδεία βγήκε από το χωριό. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε κι έφτασε στο δάσος των ξωτικών. Είδε ένα ξωτικό και του είπε: «Ξέρεις αν οι νεράιδες ρουφούν το αίμα από τα μικρά παιδιά; Όλοι με λένε νεραϊδογλειμμένη». Το ξωτικό της λέει: «Είσαι έτσι εξαιτίας των νεραϊδών. Αυτές ρουφάνε αίμα από τα μωρά για να ξανανιώσουν. Για να γιάνεις, πρέπει να κόψεις τα μαλλιά μιας νεράιδας, να τα βράσεις και να λουστείς στο νερό τους». Το κορίτσι είπε: «Μα είναι εύκολο να κόψω τα μαλλιά της νεράιδας;» «Θα βρεις τον τρόπο», είπε το ξωτικό κι έγινε άφαντο.
Η Μάγια ξεκίνησε πάλι. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, συναντάει ένα βάτραχο σε ένα ποτάμι. Τη ρωτάει: «Που πας;» Εκείνη αποκρίνεται: «Θέλω να βρω τις νεράιδες. Θέλω τα μαλλιά τους, για να γίνω καλά. Ο βάτραχος λέει: «Οι νεράιδες θα σε αφανίσουν, αν αγγίξεις τα μαλλιά τους. Πρέπει να τις κοιμίσεις. Πλάι στο ποτάμι φυτρώνει ένα χορτάρι που ρίχνει σε βαθύ ύπνο. Θα στο δείξω».
Δίνει ένα σάλτο ο βάτραχος και κάθεται σε ένα χορτάρι στην όχθη του ποταμιού. Λέει στη Μάγια: «Αυτό είναι! Ξερίζωσέ το!» Το κορίτσι το ξερίζωσε και το φύλαξε. Λέει στο βάτραχο: «Οδήγησέ με στο νεραϊδότοπο». Ο βάτραχος είπε: «Θα σε οδηγήσω, μα θέλω μια χάρη από σένα». Η Μάγια είπε: «Αν μπορώ, θα σε βοηθήσω».
Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε το κορίτσι κι έφτασε σε μια λίμνη. Ο βάτραχος της λέει: «Εδώ λούζονται οι νεράιδες τα βράδια». Η Μάγια ρώτησε: «Πως θα κοιμίσω τις νεράιδες;» Ο βάτραχος της λέει: «Τρίψε το χορτάρι να γίνει σκόνη. Θα το ρίξω στο ποτό των νεραϊδών την ώρα που θα λούζονται». Το κορίτσι έκανε ό,τι του είπε ο βάτραχος.
Το βράδυ ο σκύλος του κοριτσιού άρχισε να γαβγίζει. Ο βάτραχος είπε στη Μάγια: «Πηγαίνετε να κρυφτείτε στους θάμνους. Έρχονται οι νεράιδες. Μόλις ρίξω τη σκόνη στα ποτά τους, θα τις πάρει ο ύπνος. Μετά κάμε όπως σε ορμήνεψα».
Έτσι κι έκανε η Μάγια. Πλησίασε κι έκοψε την πλεξούδα μιας νεράιδας. Ο βάτραχος της είπε: «Τώρα η σειρά σου να με βοηθήσεις». Εκείνη τον ρωτάει: «Τι θέλεις;» «Θέλω να πλυθώ στο νερό που έβρασες». «Εντάξει!» είπε η νεραϊδογλειμμένη.
Δρόμο πήραν, δρόμο άφησαν κι έφτασαν σε ένα χωριό. Έξω από ένα καλύβι είδαν μια γριά που έπλενε ένα τσουκάλι. «Γριούλα, να βράσω κάτι στο τσουκάλι σου;» ρωτάει η Μάγια. «Ναι, κόρη μου» της λέει η γριά.
Η νεραϊδογλειμμένη βούτηξε την πλεξούδα της νεράιδας μέσα στο καζάνι. Την έβρασε. Άφησε το νερό να κρυώσει και λούστηκε. Τότε η όψη της άλλαξε. Έγινε ροδαλή και υγιής. Μετά βούτηξε κι ο βάτραχος στο νερό. Μεταμορφώθηκε σε παλικάρι. Η Μάγια μόλις τον είδε, τα έχασε.
Το παλικάρι της λέει: «Ήμουνα μαγεμένος. Σε βοήθησα, γιατί χρειαζόμασταν την ίδια θεραπεία». Η Μάγια και το παλικάρι έγιναν φίλοι. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
