Γράφει η Κωνσταντίνα Καπερώνη
Δεύτερες και τρίτες σκέψεις αναφορικά με το προσφυγικό επιβάλλονται. Η εισροή μεγάλου αριθμού ανθρώπων στη χώρα, δεν μπορεί να συγκριθεί με τις αντίστοιχες περασμένων ετών, αφού η Ελλάδα της κρίσης και όχι των θαυμάτων του 2004 δύσκολα θα απορροφήσει τα εργατικά χέρια που προσφέρονται.
Οι άλλης κουλτούρας και θρησκείας ομάδες ανθρώπων που πρόκειται να εγκατασταθούν -έστω και προσωρινά- σε μικρές κοινωνίες δημιουργούν προβληματισμό για την επικείμενη συμβίωση με τους γηγενείς, ενώ οι τρομοκρατικές επιθέσεις που σημειώθηκαν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Κωνσταντινούπολη δημιουργούν φόβους για τυχόν προσχώρηση ανάμεσα σε πρόσφυγες εξτρεμιστικών στοιχείων. Το προσφυγικό αποτελεί πολιτική ήττα της Ελλάδας λένε κάποιοι, λαμπρή ευκαιρία για την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί λένε άλλοι...
Και ναι, ο προβληματισμός υπάρχει (και πρέπει να υπάρχει) και ναι, η κριτική για τους χειρισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα είναι επιβεβλημένη και ναι, οι θέσεις εργασίες είναι λίγες και ναι, οι Έλληνες βρίσκονται σε ένδεια... υλική όμως, όχι ψυχική.
Γιατί αν ο μόνος τρόπος υπεράσπισης της πατρίδας είναι να βουλιάξεις βάρκες με παιδιά, αν ο μόνος τρόπος υπεράσπισης των ηθών και των εθίμων είναι ο -γεωγραφικός- αποκλεισμός όλων των υπόλοιπων, αν το διαφορετικό γεννά τόσο τρόμο, ώστε βασικές ανθρωπιστικές αξίες να θυσιάζονται στο βωμό του, τότε κανένα ευοίωνο μέλλον δεν προδιαγράφεται για το ανθρώπινο (και το ελληνικό) γένος.
Σύμφωνα με τις απόψεις κάποιων, οι πρόσφυγες -οι οποίοι σημειωτέον δεν είναι πρόσφυγες πολέμου αλλά λαθρομετανάστες- εκτελούν εν αγνοία τους (ή εν γνώσει τους) ένα καλοστημένο σχέδιο (μάλλον των Εβραίων) για να αλλοιώσουν και τελικά να εξαλείψουν θρησκεία, γλώσσα, έθνη.
Το μέλλον ζοφερό. Οι πρόσφυγες μουσουλμάνοι μένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Δημιουργούν σιγά-σιγά μουσουλμανική κοινότητα, αξιώνουν πολιτικά δικαιώματα, δημιουργούν το δικό τους κόμμα, εκλέγουν βουλευτές και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο. Χάνει σταδιακά τον ορθόδοξο χαρακτήρα της, ήθη και έθιμα αντικαθιστώνται με ξενόφερτα... Κυριαρχικά δικαιώματα απειλούνται, εδάφη παραχωρούνται. Η Ελλάδα γεμίζει τζαμιά... ενώ το αρνί του Πάσχα με τα απαραίτητα λίτρα coca-cola αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση...
Στο μεταξύ, γεννούν με ραγδαίους ρυθμούς, υπερκαλύπτοντας αριθμητικά τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό... Οι μαντίλες κάνουν την εμφάνισή τους στην Κεντρική Πλατεία της Σπάρτης και η Ελλάδα δεν ανήκει πια στους Έλληνες (λες και υπήρχε περίοδος ιστορικά που ανήκε).
Ορισμένοι προχωρούν ένα βήμα παρακάτω. Τα hot-spot δεν μπορούν να εμποδίσουν την έμφυτη-γονιδιακή παραβατική συμπεριφορά που κουβαλούν οι άλλου χρώματος, θρησκείας και εθνικότητας «υπάνθρωποι». Κλέβουν...ληστεύουν....βιάζουν... Οι πολίτες βρίσκονται και σε φυσικό κίνδυνο.
Και ας ρωτούν οι πιο μαλθακοί: Τα μικρά παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο; Και αυτά που σώθηκαν από τον υγρό τάφο και πεινάνε στη χώρα μας εν έτει 2016; ...Στη Συρία και στο Ιράκ κρατούσαν καλάσνικοφ και σκότωναν χριστιανούς. Μη σας ξεγελά η εικόνα... Από αυτούς κινδυνεύει η πατρίδα...
Και όσοι προσφέρουν φαγητό στα προσφυγόπουλα, από το υστέρημά τους, ή προσφέρουν το χρόνο τους βοηθώντας εθελοντικά στον Πειραιά; Πλανώνται πλάνην οικτράν... Τρόφιμα να συγκεντρώσουν για τους Έλληνες, τους δικούς μας... αλλιώς να τους βάλλουν στα σπίτια τους...
Και το ζευγάρι των ηλικιωμένων που φιλοξενεί στο σπίτι του μια οικογένεια προσφύγων; .... Κινδυνεύει... δεν το έχουν καταλάβει τα γερόντια. Αλλά έτσι είμαστε οι Έλληνες... αφελείς και επιπόλαιοι... Δεν ξέρουμε το συμφέρον του τόπου... Να γυρίσουν στην πατρίδα τους λοιπόν! ...Και δεν μας αφορά που δεν υπάρχει πατρίδα για αυτούς...
Σύμφωνα μάλιστα με την παραπάνω θέση, όσοι προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες ή δεν εναντιώνονται στη εγκατάστασή τους στη χώρα, τροφοδοτούν τον επικείμενο αφανισμό της χώρας, άρα μόνο προδότες μπορεί να χαρακτηριστούν.
Ωστόσο, αμφισβητείται κατά πόσο οι 50.000 ή παραπάνω, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, μπορούν να επιφέρουν τόσο όλεθρο σε αυτή τη χώρα που επιβιώνει για χιλιετίες, ή αν αξίζει στο όνομα της φυλετικής ομοιογένειας να εγκαταλείπεις παιδιά μέσα στις λάσπες ή ακόμα και να τα κοιτάς με καχυποψία.
Αμφισβητείται αν οι τζιχαντιστές πραγματικά χρειάζονται το πρόσχημα των προσφύγων είτε για να μετακινηθούν, είτε για να επιτεθούν ή αν τα ήθη και τα έθιμα απειλούνται από τη φυσική παρουσία μιας άλλης κουλτούρας. Η Αμερική για παράδειγμα δεν χρειάστηκε ποτέ να «μετεγκατασταθεί» στην Ελλάδα.
Χρειάστηκαν λίγα μόνο χρόνια και αρκετές ώρες τηλεόρασης για να κυνηγά ένας ολόκληρος λαός το «greek dream».
Αυτο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι πως αυτές οι εξάρσεις εθνικισμού με σπέρματα ρατσισμού και καταπιεσμένου θυμικού και με άλλοθι τη σωτηρία της χώρας, βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό στα αλλοδαπά και «αλλοαίματα» στοιχεία που κρίνονται οικονομικά, κοινωνικά ή κατά συνθήκη -καλή ώρα- κατώτερα.
Δεν γνωρίζουμε δηλαδή, αν στη χώρα ήθελαν να εγκατασταθούν εκατομμυριούχοι Σαουδάραβες, θα είχαμε τα ίδια πατριωτικά κρεσέντο....
«Γιατί οι άνθρωποι μαζικά εκδηλώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές κυρίως όταν βρεθούν σε κατάσταση αδυναμίας;» είχαν ρωτήσει κάποιον. «Γιατί ο ρατσισμός είναι εύκολος» είχε απαντήσει. «Ένα βολικό -ηδονικό σχεδόν- μέσο αποπροσανατολισμού και αποποίησης ατομικών και συλλογικών ευθυνών. Ο πιο σύντομος και αβασάνιστος δρόμος για μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας».
