Ο Κωνσταντίνος Α΄(272-337) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας και το πλήρες όνομά του ήταν Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος. Υπήρξε ο θεμελιωτής της Βυζαντινής (ανατολικής) Αυτοκρατορίας και ηγέτης της από το 306 ως τον θάνατό του και ο κτίστης της Κωνσταντινούπολης/Νέας Ρώμης.
Μητέρα του ήταν η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας, μια ιστορική Ρωμαϊκή επαρχία της Μικράς Ασίας, η οποία παντρεύτηκε τον ερωτευμένο μαζί της Κωνστάντιο Χλωρό, αξιωματικό από την Ιλλυρία, μια περιοχή στο δυτικό μέρος της σημερινής βαλκανικής χερσονήσου, στην Κροατία και Βοσνία, περίπου, η οποία κατοικούνταν από Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές.
Νυμφεύθηκε τη Φαύστα, κόρη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ο οποίος συνελήφθη για απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και βρέθηκε απαγχονισμένος στο δωμάτιό του. Ο Κων/νος ισχυριζόταν ότι ο πεθερός του αυτοκτόνησε, όμως ο γιος του Μαξιμιανού, Μαξέντιος, τον κατηγόρησε για τον θάνατο του πατέρα του.
Το πτώμα του Μαξέντιου βρέθηκε στον ποταμό Τίβερη, ο Κων/νος το ανέσυρε, το αποκεφάλισε, το κάρφωσε σε ένα ξύλο και το περιέφερε στους δρόμους της Ρώμης! Τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, από την πρώτη σύζυγό του Μινερβίνη, ο Κων/νος τον σκότωσε επειδή υποπτευόταν ότι έχει σχέση με τη μητριά του Φαύστα, την οποία επίσης δολοφόνησε πετώντας την σε καυτό νερό στα λουτρά!
Στη συνέχεια, διέταξε την εκτέλεση του 45άρη γαμπρού του Λικίνιου, ο οποίος είχε παντρευτεί τη 18χρονη κόρη του Κωνσταντία και μαζί του 11χρονου εγγονού του Λικινιανού.
Στην τριαντάχρονη και πλέον αυτοκρατορική του θητεία προέβη σε διώξεις ειδωλολατριών αλλά και χριστιανικών αιρέσεων, σύλησε αρχαίους ναούς και αγάλματα αφαιρώντας το χρυσάφι και το ασήμι. Λεηλάτησε το μαντείο του Απόλλωνα στη Μίλητο και θανάτωσε με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, ενώ στο όρος Άθως κατέστρεψε τα ελληνικά ιερά.
Θέσπισε την ανεξιθρησκία με το διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνου) το 313 και έτσι σταμάτησε τους διωγμούς κατά των χριστιανών. Συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, η οποία καταδίκασε την αίρεση του Αρείου και διαμόρφωσε το «Σύμβολο της Πίστεως». Βαπτίστηκε χριστιανός λίγο πριν πεθάνει. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία τον αποκαλεί Μέγα και τον τιμά ως άγιο και ισαπόστολο, θεωρώντας ότι τα εγκλήματά του τα έκανε ως ειδωλολάτρης.
Η μητέρα του Κων/νου, Ελένη (Φλαβία Ιουλία Ελένη, 250-331) ήταν κόρη ξενοδόχου. Ο χριστιανός επίσκοπος Αμβρόσιος Μεδιολάνων (340-397) την αποκαλεί «stabularia», γυναίκα δηλαδή, η οποία εργαζόταν σε πανδοχείο.
Ακολουθώντας τον σύζυγό της στις εκστρατείες γέννησε τον Κων/νο στη σημερινή Νις της Σερβίας. Ασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία και έγινε χριστιανή μετά τα 60 της. Το ταξίδι της στην Παλαιστίνη, οι ανασκαφές εκεί και οι εκκλησίες που έχτισε στην Πάρο, την Κύπρο και τα Ιεροσόλυμα, μαζί με την ιστορία του Τίμιου Ξύλου, την έχουν μυθοποιήσει ως ισαπόστολο και αγία.
Ωστόσο, οι ιστορικοί διατηρούν επιφυλάξεις για την ανεύρεση του Τίμιου Σταυρού από την Ελένη. Ο ιστορικός χριστιανός επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (265-340) δεν αναφέρει καν την ανακάλυψη, ενώ ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος (313-386) γράφει ότι ο Τίμιος Σταυρός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα το 351, ενώ η Ελένη πέθανε το 331 και δεν αναφέρει ποιος τον βρήκε.
Σημειώνεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη Κων/νου και Ελένης μαζί στις 21 Μαΐου, την ημέρα θανάτου του Κων/νου, ενώ η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται τον δολοφόνο αυτοκράτορα ως άγιο, αλλά η Ελένη γιορτάζεται ως αγία στις 18 Αυγούστου.
Σήμερα, τρία μέρη υποστηρίζουν ότι κατέχουν τη σορό της αγίας Ελένης: Η εκκλησία Saint - Leu - Saint - Gilles στο Παρίσι, η Βασιλική Santa Maria in AraCoeli στη Ρώμη και η εκκλησία Sant'Elena στη Βενετία. Με τα τεμάχια, δε, από τον Τίμιο Ξύλο που υπάρχουν στον κόσμο, θα μπορούσαν να κατασκευαστούν πολλοί σταυροί.
Μετά από αυτά και πολλά άλλα παρόμοια γεννιέται το ερώτημα: Υπάρχει αντικειμενικότητα στην Ιστορία; Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; Ή η επεξεργασμένη προβολή, η μεροληπτική αναφορά και οι σκοπιμότητες είναι επιλογές που έχουν αλλάξει τη φιλοσοφία και τη ροή των πραγμάτων και έχουν οδηγήσει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση για αφομοίωση και εκμετάλλευση;
Δυστυχώς, η θέση αυτή παρατηρείται και προωθείται σε ολόκληρη την εκπαίδευση, με την απεικόνιση θρησκευτικών προσώπων και σκηνών, με αποσιώπηση ή διαστρέβλωση μερική ή ολική των εγκλημάτων και των αυτουργών τους.
Αξίζει να ερευνήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους συκοφαντείται, δυσφημίζεται και διασύρεται ο ελληνολάτρης Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 361 ως το 363 Ιουλιανός, ο λεγόμενος Παραβάτης ή Αποστάτης (331-363), ο οποίος προσπάθησε να επαναφέρει την παλιά θρησκεία, την ελληνική Παιδεία, τα γράμματα και τις τέχνες, τον ελληνικό τρόπο σκέψης και γενικότερα τον ελληνικό πολιτισμό.
Η παρουσίαση με αυτόν τον τρόπο της Ιστορίας συνιστά παραχάραξή της, όταν μαζικά ειδεχθή εγκλήματα ηγεμόνων, βασιλέων και αυτοκρατόρων περνούν στα ψιλά ή αποκρύπτονται τελείως.
Όμως, έρχεται η πραγματικότητα με την αποκάλυψη αυτών καθαυτών των γεγονότων και οι πράξεις που τα συνοδεύουν, που έχουν καταγραφεί ως ιστορικά συμβάντα, ως ιστορικά δεδομένα, τα οποία δεν μπορεί να αμφισβητήσει ο κάθε συγγραφέας, ο κάθε ιστορικός.
Οι ερευνητές και οι παρουσιαστές των πραγματικών ευρημάτων, οι οποίοι τόλμησαν παρά τις πιέσεις, τους αφορισμούς και τις εξαφανίσεις να αποκαλύψουν την αλήθεια των γεγονότων, η οποία είναι αντίθετη στα παγιωμένα ιστορικά θέσφατα, καταγράφονται ως ανθέλληνες ή ακόμη και ως πράκτορες αλλότριων ή και αλλόθρησκων συμφερόντων.
